Invasies

Vrijwel iedere winter is er wel ergens een invasie van Pestvogels,  waarna er in de blogs en social media steevast een invasie aan jaloersmakende foto's van deze prachtige vogels volgt.

Tot nu toe bleef het voor mij altijd bij het bewonderen van deze foto's. Nooit had ik de behoefte om een eind te gaan rijden en me aan te sluiten bij de onvermijdelijke invasie van fotografen.

Tot afgelopen dinsdag, toen ging ik overstag, want Pestvogels op slechts 1,5 km afstand, tja, daarvoor moest ik mijn bezwaren tegen een horde fotografen toch maar overboord zetten.

Vol goede moed rijd ik de woonwijk in, in de verwachting dat zo'n fotografen-invasie me wel vertelt waar ik de Pestvogels kan vinden.  Tot mijn opluchting is er geen teletoeter te zien,  maar ja,  ook geen pestvogel dus ;-(

Na 3 rondjes door de woonwijk begin ik me ongemakkelijk te voelen, ik heb het gevoel dat de hele buurt denkt  'daar heb je haar al wéér', maar dan bedenk ik dat de buurtbewoners dit gedrag de afgelopen week al wel gewend zullen zijn.  

Maar voor mij went het nog niet :-(

Maar net als ik overweeg om maar weer weg te gaan, meen ik ergens tussen de rode sierappeltjes een Pestvogel te zien!  

Tja,  de wens is de vader van de gedachte,  want toen ik camera en statief had opgesteld bleek het een Kramsvogel te zijn,  ook mooi hoor,  daar niet van.

Nou, nu ik er toch sta toch maar even wachten. Al gauw word ik aangesproken door een voorbijganger,  en ja hoor, die weet me te vertellen waar de Pestvogels zitten!

Dat blijkt hoog in de bomen te zijn, van waar uit ze boven het water vliegjes en muggen vangen.

Erg leuk om te zien, maar het is níet te fotograferen.

Daar ontmoet ik een lotgenoot: iemand die zich ook wat opgelaten voelt, en liever niet bij mensen in de voortuin Pestvogels fotografeert. Gedeelde smart is halve smart ;-)

En hij blijkt bovendien ook nog eens een hoop kennis over de Pestvogels te hebben,  en over de natuur in het algemeen.  

Mooi, gezellige aanspraak, en ik leer weer een hoop!

Al gauw krijgen we gezelschap van nóg een paar liefhebbers,  en zo gebeurt het dat, wanneer de Pestvogels zich naar een volgende hoge boom in de wijk verplaatsen, ik samen met de kleine invasie fotografen op een drafje door de woonwijk ren, waar we ons posteren bij de boom vol met sierappeltjes, in de hoop dat daar de Pestvogels op af komen.

Gedrag waarvan ik nóóit had gedacht dat ik het ooit zou doen ;-)

Tja, als de vogels dan inderdaad naar beneden komen,

en ik mijn eerste Pestvogel kan fotograferen,

dan gooi ik natuurlijk al mijn aanvankelijke bezwaren overboord 

en ren ik vrolijk met een steeds wisselend groepje fotografen door de straten

als de Pestvogels zich weer eens verplaatsen.

En hup!

Na de Ligusterhaag weer naar de appeltjes.

Héél even zaten ze hoog genoeg, 

zodat ik ze tegen de blauwe lucht kon fotograferen.

Die blauwe lucht  was natuurlijk ook wel een nadeel.

Het licht was midden op de dag behoorlijk fel, en ik kreeg

daardoor de kleuren niet altijd zoals ik wilde.

Maar ja,  zo leuk snoepend van de appeltjes,  

die foto's kan ik toch echt niet weggooien, omdat ik de kleuren net niet mooi vind. 

Reken maar dat ik genoeg foto's weggegooid heb!

De meeste waren echt takkenfoto's.

Alleen hier zaten de Pestvogels even  mooi vrij.

Al snel gingen ze lager zitten,  en bestond de achtergrond niet uit

 blauwe lucht, maar uit gevels, dakgoten, kozijnen en ramen.

En telkens weer hoorden we op een gegeven moment dat leuke rinkelende geluidje,

en telkens weer was dat het moment waarop ze weer gingen vertrekken,

op naar de volgende plek, en het legertje fotografen er natuurlijk weer achteraan.....

Wat later in de middag werd het licht uiteraard een stuk zachter, 

maar toen werkten de vogels niet meer zo lekker mee,

ze bleven maar tussen de takken zitten,  

alleen deze twee  uitsnedes kwamen nog door mijn selectie.

Slotwoordje:

Na de invasies van pestvogels en fotografen,  volgt er nu onvermijdelijk een invasie van pestvogelfoto's in de blogs. Ik heb ze al gezien bij Henk, Herman en Dick,  en ik verwacht dat ze ook gaan komen bij o.a. Kees, Ghita en Natuurkieker Coby.

Eigenlijk had ik nog andere fotoseries die ik eerst een plaatsje in mijn blog wilde geven, maar ik ben bang dat iedereen dan  al een beetje pestvogelmoe is tegen de tijd dat ik mijn foto's plaats, daarom heb ik besloten om ze maar voorrang te geven.  

Ik ga dit keer maar gewoon helemaal mee met alle invasies ;-)

  

Schuimparty

Vorige week genoot ik even heerlijk van een klein weekje Zandvoort. 

Gonnie kwam ook gezellig een paar dagen langs en natuurlijk gingen wij op fotostap.

Zondag was een aardige dag met redelijk wat zon,  maar wel een stevige noordwesterwind.

Die wind dreef een hoop schuim het strand op, daar moesten we maar eens mee gaan spelen!

Na een eerste vergeefse poging met de 24-70mm lens gaan we met de macrolens in de herkansing.

Maar het valt nog niet mee om al die mooie schuimbelletjes goed te vangen.

De wind zorgt er voor dat het schuim een deinende en trillende massa zeepsop is,

zie daar maar eens goed op scherp te stellen.

En heb je eindelijk scherpgesteld,

dan spat alles ineens als zeepbellen uit elkaar
en is er binnen luttele seconden niets meer van over.

Weinig geslaagde foto's dus,  maar wel dikke pret.

't Is echt een schuimparty!

Voor het mooiste schuim lagen we in de gevarenzone van de aanrollende golven,

en dat ging natuurlijk heel wat keren mis.

Gelukkig blijken we in een reflex direct de camera omhoog te houden,

en camera en lens hebben we uiteraard goed ingepakt.

Op een mooie zondag is het altijd druk op het strand.

Behalve golven,  krijgen we dus ook een heleboel verbaasde blikken, 

vragen en commentaren over ons heen ;-)

Gonnie tijdens onze schuimparty ;-)

Op een bepaald moment moesten we toch capituleren, 

we waren nat en koud, en álles zat onder het zand.

Tijd voor droge kleren,  een kop soep, en een andere lens:

we gaan Drieteenstrandlopertjes zoeken!

Meestal zitten die volop aan de zuidkant van Zandvoort,

maar  helaas niet vandaag.

Geen vogel te zien,  alleen maar schuim.

Nou, dan gaan we gewoon weer verder met onze schuimparty!

Dit keer met de telelens.

Ik moet zeggen dat dit verrassende resultaten oplevert,

lekker veel bling bling!

Het kan trouwens niet vaak genoeg gezegd worden:

de foto's zijn groot in de diashow veel mooier!

Even aanklikken dus.

Met de 70-400mm lens kan ik aardig inzoomen op  details

en het is natuurlijk ook wel prettig dat ik iets meer uit de

 gevarenzone van de golven kan blijven ;-)

Al met al werd het een geslaagde schuimparty ;-)

Slotwoordje:

En al met al werden wij toch voor de tweede keer helemaal nat,

maar dat hoort  natuurlijk bij een schuimparty ;-)

Gebaande paden

Zo, na het feestelijke bezoek aan Carré weer met beide benen op de grond,  en de nette outfit weer verwisseld voor het gemakkelijke wandelkloffie.

Tijd om te struinen door de duinen.

Toen ik in de nazomer op de fiets op zoek was naar Parnassia in de duinen van het Zuid Kennemerland stuitte ik op een afgesloten fietspad ter hoogte van de plaats waar sleuven in de eerste duinenrij gemaakt zijn, opdat het zand weer kan stuiven.  Ik nam mij toen voor om daar eens een kijkje te nemen,  en dat deed ik onlangs op een winderige zaterdagmiddag.

Mijn timing was goed.

Mooie structuren in het zand, en lekkere wolkenluchten, 

die door het gebruik van het polarisatie-filter nog eens extra mooi uitkomen.

Bij het terugkijken van de foto's zag ik  dat ik beter op die wolken moet letten:

met een beetje geduld en beleid moeten ze veel mooier in de compositie kunnen passen.

Leerpuntje dus voor een volgende keer!

Van deze zandstructuren word ik trouwens wel een beetje draaierig....

Een typisch voorbeeld van het beperkte dynamische bereik van de camera:

Veel te donkere schaduwen.

Maar eigenlijk vind ik die donkere baan door het beeld hier wel wat hebben.

Soms moet je toch eens van de gebaande paden af, nietwaar?

Na een poosje zandhappen neem ik nog even een kijkje verderop

om een overzichtsplaatje van het gebied te maken.

En nog eentje vanaf de andere kant, waar de zee net te zien is.

Paaltjes,  fietsenrekken,  borden...

Als het hier lekker mag gaan stuiven, verdwijnen die tzt toch onder het zand?

Dan ga ik nog eens terug, want dan is lekker niet meer te zien 

waar ik wel en niet mag komen,

kan ik lekker van die gebaande paden af ;-) 

In het Zuid Kennemerland ligt ook het Kraansvlak,  het gebied waar sinds 2007 Wisenten zijn uitgezet.  

Sinds een paar jaar is het Wisentengebied uitgebreid en loopt er een wandelpad doorheen,

dat buiten het broedseizoen toegankelijk is.

Via de site Wisenten, waar zijn ze? kun je zien waar de kudde zich ophoudt.

Afgelopen vrijdag zag ik dat ze dichtbij het wandelpad zaten.

Ik besloot daarom om in de tweede helft van de middag een kijkje te gaan nemen,

Wisenten bij mooi namiddaglicht zag ik wel zitten.

Helaas waren de Wisenten nergens meer te zien,

en je mag hier echt niet van de gebaande paden af om ze op te zoeken.

Maar het gebied is prachtig, het licht was mooi,  dus in plaats van de telelens

kwam de groothoek uit de fototas, en zo heb ik me toch nog prima kunnen amuseren.

Op beschaduwde plekken zijn nog wat sneeuwrestanten te zien,

die geven de foto toch net een leuk extraatje mee.

De zon stond laag genoeg om er tegen in te fotograferen,

en je krijgt dan van die mooie lange schaduwen.

Helmgras in tegenlicht.

Wisenten hier bij de poel zouden natuurlijk wel leuk geweest zijn.......

Maar goed, dat zit er niet in, en even lekker spelen in het landschap vind ik ook helemaal prima.

Wel beetje jammer van al die vliegtuigstrepen, maar om ze nou allemaal weg te poetsen...

Ik vond dit landschap met al die plantenresten wel lekker bizar.

Dus tijd om weer even van de gebaande paden af te gaan en te proberen er iets ongewoons van te maken.

Eerlijk gezegd moest ik hier ook letterlijk even van het gebaande pad af....

Ook hier weer te veel van die vliegtuigstrepen,

maar  ik had toch wel schik in het maken van deze wat surrealistische beelden.

Slotwoordje:

Beide gebieden in het Zuid Kennemerland bieden genoeg mogelijkheden en uitdagingen om nog eens terug te gaan,  maar voor het Wisentenpad kan dat nog maar tot 1 maart, daarna moeten we wachten tot 1 september.

In Carré !

Een paar weken geleden  kreeg ik het volgende mailtje:

"Voor het projecteren van beeldmateriaal bij het jubileumconcert van Willeke in Carré zijn wij op zoek naar een mooie foto van Amsterdam.
Nu kwamen wij via Google op jouw Blog terecht en zagen we een paar mooie foto's van Amsterdam.
Zou je het goed vinden als wij er één of twee gebruiken in de show?
Je bent dan uiteraard van harte uitgenodigd om naar de show te komen"

Stel je voor, mijn foto's in Carré!

Het leek me wel een leuke deal,  en na wat heen en weer mailen leverde ik een paar van mijn Amsterdam-bij-avond foto's aan:

De Blauwbrug

De Westertoren

en Uitzicht op Amsterdam vanaf het Nemo

Conform de afspraak ontving ik de uitnodiging voor het concert,

ik vroeg Yvonne of ze zin had om mee te gaan,  ja natuurlijk!

Eventjes sloeg ons de schrik om het hart.....

We zijn uitgenodigd voor de Galavoorstelling.... kledingadvies black tie of feestelijk....

Zoiets hangt bij ons niet in de kast  ;-(

Maar op het internet lees ik dat galakleding gewenst is, maar niet verplicht.

En we vinden allebei iets netjes om aan te trekken,

en dus gingen wij afgelopen maandagavond opgetut naar Carré!

Wat leuk om nu eens feestelijk op stap te gaan,

zó anders dan in je oude kloffie met je macrolens in de modder liggen ;-)

En ben ik meteen al beroemd met mijn foto's in Carré??!

Bij de entree stormen de persfotografen op ons af,  flitslichten, klikklikklik...

Ah... nee,  dat was niet voor mij, maar voor Linda de Mol die pal voor ons stond ;-)

Even later Gerard Joling met zijn moeder,  en uiteraard nog een heleboel andere BN'ers.

Het zijn ook maar gewoon mensen net als wij,  maar toch best wel leuk om eens mee te maken.

Bij de Genodigden-balie haalden we onze kaartjes op, 

en tot onze verrassing hadden we op de 7e rij schitterende plaatsen.

En dan begint  de voorstelling.

Achter het orkest verschijnen oude prenten van Amsterdam.

Ik zie er ook een van de Blauwbrug.

Verhip!  Dat is de mijne!  Ik verwachtte geen zwart/wit-foto.

En daar komt de Westertoren al aan!

Von was alerter dan ik en pakte snel haar mobieltje

net op tijd, want hup,  daar is ook het uitzicht vanaf het Nemo.

Gaaf toch hoor,  mijn foto's in Koninklijk Theater Carré!

En Von,  bedankt voor het maken van deze plaatjes!

En daarna genoten we met volle teugen van de voorstelling!

(Op 28 februari bij de TROS op TV te zien)

Slotwoordje:

Persfotografen hebben, zoals we vanavond zagen,  nog wel genoeg werk.

Maar het veelvuldige gebruik van foto's van hobbyfotografen, zal  andere beroepsfotografen een doorn in het oog zijn,  dat realiseer ik me heel goed. 

Maar ja,  zo'n leuke deal laat ik toch niet aan mijn neus voorbij gaan ;-)

Pakken wat je pakken kan

We zouden toch eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan de NS.  Die zijn tenminste  áltijd voorbereid op winterse omstandigheden, al bij de geringste kans op een sneeuwbuitje worden de dienstregelingen al aangepast.
Dat zouden wij ook moeten doen!
Dan had ik afgelopen vrijdagochtend niet vol spijt naar buiten hoeven kijken... eindelijk sneeuw en zon!  
Maar 'mijn dienstregeling'  kan ik niet zo maar aanpassen ;-(  
Het zat er dus helaas niet in om eindelijk van echt winterweer te gaan genieten.....



Maar  ik deed mijn uiterste best om in de tweede  helft van de middag toch nog even met de camera op pad te kunnen gaan.
De meeste sneeuw was helaas al weer verdwenen en ook de zon liet zich niet meer zien.
Ik besloot om op zoek te gaan naar sneeuwklokjes, met een beetje mazzel vind ik er een paar tussen wat restantjes sneeuw, want ja, ook al is het minimaal,  je moet deze winter echt pakken wat je pakken kan!

Op het Landgoed Elswout zie ik al direct sneeuwklokjes, en zélfs eentje in een beetje sneeuw!
Voor het mooiste lage standpunt duik ik op de grond en.....kom ik tot de conclusie dat mos en sneeuwresten echt klets- en kletsnat zijn, en..... dat zowel mijn jack als mijn oude skibroek niet meer waterdicht zijn ;-(
Dit gaat hem zo niet worden,  de foto heb ik niet eens gemaakt.
Eerst maar terug naar de auto om mijn zeiltje op te halen,  hè, allemaal verspilling van de weinige tijd die ik heb, en het kwaad is natuurlijk al geschied, ik ben nat en dat is koud.
Maar ja,  pakken wat je pakken kan,  dus niet zeuren en mét zeiltje in de herkansing.

Via een andere route loop ik terug.

Daar staan de sneeuwklokjes niet in de sneeuw,

maar ik kan er toch niet zo maar aan voorbij lopen.

Alle nattigheid is toch ergens goed voor,

druppeltjes zijn altijd leuk.

De minimale sneeuwrestjes herinneren me echter wel meteen weer aan mijn plannen

voor sneeuwklokjes in de sneeuw.

Dus verder op zoek!

Het is me duidelijk dat de eerste sneeuwklokjes op de zonnigste plekjes boven de grond komen,

want de meeste bloemetjes vind ik op  plaatsen waar geen sneeuw meer ligt.

Maar dan vind ik toch een helling waar het nog wit is, én er staan sneeuwklokjes!

Gauw zeiltje neergelegd, maar oeps! 

Gladde skibroek op glad zeiltje... 

ik gleed telkens weg, in de richting van de sloot...

Nou ja,  nat was ik natuurlijk toch al,

maar nóg natter, nee, toch liever niet.

Dus maar heel snel even gepakt wat ik pakken kon,

en toen gauw een veiliger heenkomen gezocht.

Slotwoordje:

Nou,  ik heb toch in ieder geval mijn eerste sneeuwklokjes in de sneeuw!

Maar als ik zo de serie bekijk, dan zie ik dat ik veel te weinig variatie in afstand en compositie heb. Zo'n onderwerp moet veel meer uit te halen zijn.

Als 'excuus' voer ik maar aan dat ik te weinig tijd had,  en dat ik snel even moest 'pakken wat ik pakken kon'.

Ik hoop op een herkansing!  en dan hoop ik ook dat mijn dienstregeling dan beter aangepast is ;-)
En een beetje sprankelender licht zou ook wel fijn zijn...