Kasteel Sypesteyn

Lekker warm bij de kachel zat ik laatst een stapel tijdschriften door te spitten, en daarin kwam ik een mooie reportage tegen over Kasteel Sypesteyn.
Dit Loosdrechtse kasteel is bekend vanwege de verzameling porselein,  maar ook vanwege de grote hoeveelheid stinzenplanten in het voorjaar.
Foto's van die bloemenweelde herinnerden mij aan al die keren dat ik langs Sypesteyn reed, en aan even zovele keren dat ik mij voornam om er eens een kijkje achter de hekken te gaan nemen.
Ik zat meteen plannen te maken,  eens kijken wanneer de openingstijden zijn.... pech..... pas met Pasen opent Sypesteyn de poorten weer.  Gelukkig heeft Yvonne connecties.... en zo kwam het dat wij op zondag 17 maart  een privé-rondleiding konden  krijgen!

We worden verwelkomd door onze  'Kasteelheer' Pim, die ons rondleidt 

door de tuinen van het kasteel, zelfs de dassenburcht in het bos hebben we gezien,  

dat gedeelte is normaal niet toegankelijk.

Pim wist ook met verve te vertellen over Jonkheer van Sypesteyn,  

die begin 20e eeuw een 16e-eeuws slot liet verrijzen. 

Er kwam een Oud-Hollandse tuin, met een slottuin, een doolhof en een boomgaard, 

alles van elkaar gescheiden door hagen, grachten en blauwe siersmeedijzeren hekken. 

Deze tuin is nog steeds in zijn oorspronkelijke vorm te zien, 

met als grote publiekstrekker de velden voor stinzenplanten.

Op dit moment zijn het voornamelijk de sneeuwklokjes en krokussen die de tuinen kleur

 geven,  en natuurlijk duiken Von en ik daar met onze macrolenzen enthousiast op af.

Hetgeen niet meevalt,  want er staat een stevig windje :-(

Ik geef het dan ook al gauw op,  en terwijl Von wel nog stug doorgaat, 

( die zal dan ook wel betere foto's hebben )

ga ik eens kijken of ik het kasteel een beetje aardig in beeld kan krijgen

Het is wel een luxe om hier zonder andere kasteelbezoekers rond te mogen lopen !

De slottuin met 100 jaar oude buxushaagjes is op het moment niet toegankelijk 

vanwege een schimmelziekte, die zich mogelijk kan verspreiden. 

De buxusplanten sterven als gevolg van deze ziekte af, 

nieuwe aanplant van buxus is helaas geen optie, 

er worden nu haagjes geplant van Lonicera nitida. 

( Meer info op het blog van Sypesteyn )

Soms ben ik wel even een beetje trots op mezelf ;-)

De tuinmuur lag in de schaduw, daardoor zag de eerste foto

die ik maakte er niet uit,  de muur was veel te donker.

Door het grijsverloopfilter diagonaal voor de lens te zetten

kreeg ik de belichting goed!

Maar al gauw stond ik weer met beide benen op de grond ..

Een foto van het kasteel vanuit een laag standpunt, met bloemetjes op de voorgrond,

die wilde ik graag maken.  Maar het wilde me niet goed lukken.

Scherpgesteld op het kasteel, dus onscherpe sneeuwklokjes :-(

Dit is iets meer zoals ik het in gedachten had,

maar vanuit dit standpunt storen de bomen voor het kasteel,

'oefening baart nog geen kunst'  ;-)

Slotwoordje:
Graag had ik nog van alles uitgeprobeerd,  maar dit bijzondere privébezoekje kon natuurlijk niet eeuwig duren.  Pim, hartelijk bedankt voor je rondleiding en informatie, de lekkere warme chocolademelk  en voor de tijd die je ons in 'jouw' tuin gegund hebt,  ik heb er van genoten,  en kom beslist vaker naar Sypesteyn!

Goed nieuws!!! Mijn lightbox werkt weer!!

Met dank aan Joke  die in haar blog een  oplossing heeft aangereikt.

Oost, West, Thuis best...

Steeds vaker zijn Von en ik bereid om meer kilometertjes te maken voor een mooie, leuke of interessante foto-locatie. Zoals bijvoorbeeld laatst naar het Wildpark Alholter Schweiz.
Maar ook zijn we regelmatig buiten onze regio op zoek naar geschikte plekjes om met onze Lee-filters te spelen.  
Vorige week zondag deden we weer zo'n speurtocht, maar het wilde niet zoals wij wilden,  en toen het ook nog ging regenen besloten we  om maar naar huis te rijden.
Precies toen Von mij thuis wilde afzetten, zagen we voor ons de lucht  openbreken, dus we keken elkaar aan en zeiden in koor:  
Doorrijden!  en kijken of we bij de Loenderveense Plas iets kunnen doen!  
De Loenderveense Plas ligt echt letterlijk bij ons om de hoek, maar we hadden er stom genoeg nog nooit aan gedacht om daar eens de filters uit onze tas te halen. We wisten n.b allebei dat er daar wat restanten van een steiger in het water staan, daar zijn vast wel wat mogelijkheden?

Bij aankomst was ik even teleurgesteld, want er lag een bootje voor de paaltjes. 

Even snel een 'snapshot'  met alleen het grijsverloopfilter voor de lens, 

 ja,  hier kunnen we toch wel iets leuks gaan doen, denk ik

Dus de Big Stopper komt eindelijk weer eens uit de tas, 

wow,  wat is het dan toch een verrassing wat er na 30 seconden op je schermpje verschijnt

Met zorgvuldig kaderen lukt het ook om alleen de paaltjes in beeld te zetten,

ook al was het bootje uiteindelijk beslist geen stoorzender.

De allereerste keer dat we de Big Stopper gebruikten ( op het Hulshorsterzand ) 

was ik zwaar teleurgesteld  over het resultaat.

De foto's waren namelijk veel te blauw.

Nu, met het water er bij,  vind ik dat blauwe effect juist wel mooi

Maar inmiddels weet ik dat je de kleuren realistischer  kunt krijgen

door de kleurtemperatuur extreem te verhogen. 

Dat heb ik natuurlijk ook even uitgeprobeerd

We treffen het echt,  licht en lucht veranderen van minuut tot minuut,

wat een fotografische mogelijkheden!

Op zeker moment was de wolkenlucht zo mooi, dat ik het zonde vond 

om die door een lange sluitertijd te laten vervagen, dus toen heb ik de

Big Stopper verwijderd,  en alleen het grijsverloopfilter gebruikt.

Ik vergat de kleurtemperatuur terug te zetten,  en dat leverde verrassende

kleuren op, zo zag het er in werkelijkheid niet uit, 

 maar dat hoeft toch ook niet altijd?

De horizon plaats je bij voorkeur op 1/3 of 2/3 van je compositie.

Om die reden heb ik vooral foto's gemaakt in het staande formaat,

alleen dan passen voorgrond en lucht een beetje volgens de regels in beeld.

Bij dit beeld heb ik een uitzondering gemaakt en de horizon in het

midden geplaatst,  omdat er volgens mij zo een mooi evenwicht

is tussen lucht en water

Het was nog te vroeg voor het blauwe uurtje, maar door een beetje te spelen met

 kleurtemperatuur kun je de boel  aardig voor de gek houden ;-)

Hier vind ik de horizon in het midden iets minder geslaagd, maar het kan m.i wel

Slotwoordje:

Op een gegeven moment hoorde ik Von uitroepen: 'Ik heb een Bas Meelker !!'

Nou, dat is toch wel zo ongeveer het ultieme wat we willen,  en al durf ik dit nog niet echt 'Bas Meelkers' noemen,  ik  ben toch best wel tevreden over deze resultaten,  en dat gewoon bij ons om de hoek :

Oost West,  Thuis best!

Grenzen verleggen

Het is menigeen vast wel duidelijk dat ik in de fotografie nog steeds probeer om mijn grenzen te verleggen, dat blijft een boeiende uitdaging, want er zijn nog heel wat grenzen te verleggen  of zelfs te overschrijden...  en dat laatste ging ik nu eens letterlijk doen!  

Op het blog van Wouter had ik een schitterende serie gezien van het Wildpark Anholter-Schweiz in Ippelburg in Duitsland,  wolven en lynxen in de sneeuw, zó mooi, daar wilde ik ook graag een keer naar toe,  dat ging dus op het lijstje voor volgend jaar winter.  

Maar ja,  deze winter wil nog steeds maar niet wijken, en toen vorige week zondag, de 10e maart,  wederom sneeuw voorspeld werd,  besloten Von en ik het ritje naar Duitsland te gaan maken,  jawel,  wij gingen onze grenzen verleggen ;-)

En zo zoefden wij over de A12 en genoten wij onderweg van de Veluwe waar behoorlijk wat sneeuw gevallen was,

 en  we werden steeds enthousiaster.... tot we de Duitse grens naderden... 

daar was alles weer gewoon groen,  nou ja,  grijs dus eigenlijk,  

en toen we in Ippelburg uit de auto stapten kwam er een vieze motregen naar beneden. 

Dikke pech :-(  

Dus geen wolven in de sneeuw,  maar de wolf liet zich ook nauwelijks zien.

En ook geen lynx in de sneeuw,  maar de lynx zat sowieso binnen.

Oei, gaat dit weer net zo'n negatief verhaal worden als bij de grutto's ?

Nee hoor!  want kijk, de bruine beer is ontwaakt uit zijn winterslaap,

 en dat vind ik  ook wel een erg mooi dier

En wat te denken van de wilde katten!

Ik ben eerlijk gezegd niet echt een kattenmens,  maar deze schoonheden mag ik graag zien

Prachtige ogen,  indringende blik

en zo'n mooi interactief momentje

Nog meer van die sprekende ogen

Pas toen ik wat verder doorliep zag ik het tweede vosje liggen,

zo lief, en vooral zo prachtig als ze allebei die grote kijkers open hebben,

daar moest ik even op wachten, maar mijn geduld werd beloond

Ik kreeg bij de dwerggeitjes een beetje een kinderboerderij-gevoel,

maar ze zijn wel ontzettend schattig

De pauwen sleepten hun prachtige staart achter zich aan door de modder, 

niet zo fotogeniek,  dus dan maar een portretje

We hadden op de site van het park al gezien dat er biggetjes waren bij de wilde zwijnen,

"Frischlingen",  zoals ze hier heten. Maar we wisten niet of we ze al konden zien.

Een aangename verrassing dus, toen we de drie kleintjes in hun streepjespyamaatjes zagen

En maar hopen dat ze even het veilige hok uit zouden komen.

Nee,  zei de verzorger die net vers hooi kwam brengen,  daar zijn ze nog te klein voor.

Ze waren dinsdag geboren, dus net 5 dagen oud

Maar tot onze verrassing,  en tot grote verbazing van de verzorger,

 kwam het drietal ineens toch  het hok uit, dat was wel even heel erg leuk!

Minder leuk was dat ik bijna alle foto's weg moest gooien omdat het gaas

van het hek overduidelijk te zien was, jammer,  Von was toch verstandiger, 

die fotografeerde over het hek heen. Tja, ik wilde zo graag een lager standpunt...

Nou ja,  ik hield gelukkig toch dit lieve plaatje over.

Slotwoordje:
Op de terugweg lag er nog steeds sneeuw op de Veluwe... wat dat betreft hadden we dus net pech, maar het goede nieuws is, dat het in de loop van de dag in elk geval droog werd.
En al heb ik op fotografisch gebied nou niet echt mijn grenzen verlegd, zo'n dagje over de grens was toch een leuk avontuur!

Grutto's!

Eigenlijk wilde ik dit blogbericht de titel 'Tegen beter weten in' meegeven. Want toen ik donderdagmiddag naar het Landje van Gruijters  bij Spaarndam reed om de eerste Grutto's te fotograferen, wist ik dat dit niet het juiste moment was, de lucht was egaal grijs,  maar ja,  tegen beter weten in hoopte ik op een enkel zonnestraaltje... dat natuurlijk niet kwam :-(   

Maar ach, toen ik daar aankwam en de roep van de Grutto's hoorde,  toen werd ik helemaal blij! Ik vergat de grijze lucht en pakte de camera!

Het wolkendek was gelukkig niet zo dik, dat ik veel licht te kort kwam, 

maar de reflectie van de lichte grijze lucht in het water maakte 

alles zo kleurloos,  zo saai

Voor het leuke was ik dus afhankelijk van het doen en laten van de grutto's,

en deze, die me wat aan een zeehondje doet denken, vind ik wel grappig

Het hele spul zat eigenlijk te ver weg, en plotseling vlogen ze op, dus ik dacht: 

helaas,  einde oefening :-(

maar gelukkig, ze landden op een plekje verderop,

en daar kon ik zelfs wat dichterbij komen

Niettemin heb ik deze foto's nog behoorlijk gecropt, 

maar dat was vooral om al dat saaie grijze water minder aandacht te geven

Opvallend verschil in verenpak,  dit is nog het winterkleed?

Pech,  uit de grijze lucht begon nu ook wat regen te vallen,  

de kortdurende lente is weer voorbij  :-(

En de grutto?  die krabt zich eens achter de oren,  

en denkt bij het zien van de weersvooruitzichten:

Toch een beetje te vroeg vanuit het warme zuiden vertrokken?

Slotwoordje:

Tja,  en dan kijk je thuis naar je grijze foto's,   en je stelt je voor hoe die eruit zouden zien bij mooi ochtend- of avondlicht....  en dan hangt je vinger eigenlijk al boven de knop prullenbak....

Maar ja, ik ben toch wel blij met mijn eerste grutto's,  dus 'tegen beter weten in'  toch maar dit blogje gemaakt ;-)

"Tuinwerk"

Mijn tuintje maak ik nooit winterklaar,  dus zodra er in het vroege voorjaar een mooie dag is, dan is het tijd om de boel 'voorjaarsklaar'  te maken, weg met al het oude blad,  en hallo pril ontluikend groen dat dan te voorschijn komt.
Zo was ik afgelopen maandag ijverig bezig, en als ik even pauzeerde in het heerlijke zonnetje, dan genoot ik van de af en aan vliegende vogeltjes.
Tja, en toen kon ik toch het niet laten....
jawel,  ik verruilde de snoeischaar voor de camera:

De hele winter lang had ik het goede voornemen om een mooie setting te maken, 

maar het was er niet van gekomen,  ik moest nu dus improviseren.  

En dat ging eigenlijk wel gemakkelijk, vanuit mijn favoriete hoekje ( uit de wind en in de zon!) 

 had ik vrij zicht op een tak van de prunus,  en op de bovenkant van de schutting.

De prunustak is wel een beetje te dik, maar wat kleurt de achtergrond mooi bij het koolmeesje

Die achtergrond bestaat uit de grijze gevel van de overburen, 

 en een laurierhaag waar de zon  fel op schijnt

Tja, foto's met voer in beeld wil ik natuurlijk eigenlijk niet,

de meesjes zijn ook net niet goed scherp, en er zit een storend takje...

Maar ik kon deze foto toch niet weggooien,  gewoon omdat ik

die staartmeesjes zo ontzettend schattig vind

   

   Bezoek vanuit het water. Dit eendenpaar kwam even kijken of de vogels nog wat brood hadden laten vallen, 

nou, dat ging op tot aan de laatste kruimel.

 Daarna zaten ze op de steiger in de zon, vanuit mijn hogere standpunt had ik het donkere water als achtergrond.

Ik besloot flink te onderbelichten ( 2 stops)  en dat pakte best aardig uit, al zeg ik het zelf.

Is dit nu een soort Lowkey?

Ook nog even een portretje.

De woerden hebben al aardig het voorjaar in hun kop, 

en wat zijn ze móói nu!

De huismus ging bij de jaarlijkse vogeltelling weer aan kop,
maar in mijn tuintje hebben de mussen zich minstens 10 jaar niet meer laten zien.
De enige huismus die ik zag is deze op een muurschildering, spontaan in het beeld er bij geschilderd door de schilderes omdat er toen ( 1999)  zóveel mussen door de tuin fladderden.
Daarna werd het dus stil, tot vorig jaar zomer,  toen waren ze er ineens weer!   Ik kan nu dus weer genieten van deze vrolijke vogeltjes, zo gezellig dat getsjilp

En als je ze dan zo lang niet gezien hebt,  dan zijn ze ook wel een paar foto's waard,

hier vrouwtje huismus

En mannetje mus.

Al dat vage erom heen vind ik wel apart

Een blik omhoog naar de vetbollen.

De mussen zijn minstens zo behendig als de meesjes,

uren kan je kijken naar al dat gezellige vogelspul

( tja,  de snoeischaar bleef dus werkeloos liggen..)

Tot slot een andere mus,   het Heggenmusje.

Als je een heggenmusje op de grond ziet scharrelen is het zo'n klein en grijzig muisje,

maar zo in het zonnetje mag hij er toch echt wel zijn.

Ik ben trouwens best blij met deze foto, volgens mij heb ik nog nooit een vogeltje

zo netjes in beeld gekregen.  Hij had alleen op een mooie tak moeten zitten,  en niet

op de schutting,  dus toch maar eens gaan kijken of ik een leuke setting kan maken!

Slotwoordje:
Mijn laatste blogserie is van twee weken geleden,  het is nog volgens mij nog nooit voorgekomen dat er zoveel tijd tussen zat. 
Mijn zusje informeerde zelfs of alles wel goed was met me.
Ja hoor, prima, maar druk druk druk,  waardoor ik ook andere blogs nauwelijks bezocht heb. 
Die achterstand hoop ik de komende dagen in te lopen ( het mooie weer is toch weer voorbij, helaas)