Geuren en kleuren

Na het geslaagde reisje naar de Opaalkust, waar we 'worstelden' met de landschapsfotografie, hadden Von en ik op zondag 10 mei echt weer zin om 'ouderwets' macro te gaan doen.
De heerlijk geurende Lelietjes-der-Dalen stonden op ons wensenlijstje, net als het veel minder aangenaam ruikende Daslook.

We gaan naar onze 'achtertuin':   De 's Gravelandse Buitenplaats Gooilust.

Onderweg naar de Lelietjes-der-Dalen komen we langs een veld vol bloeiende Boshyacinten.

Jeetje,  die waren we helemaal vergeten!

Wat dom,  want we weten al jaren dat die Hyacintjes hier staan.

Een verrassing dus,  die we natuurlijk niet zo maar voorbij lopen.

De geuren moeten maar even wachten,

we gaan nu eerst voor de kleuren!

En kleuren zijn er genoeg,

want behalve de bekende paarsblauwe bloemen 

staan er ook veel roze en witte exemplaren.

Het is altijd weer heerlijk spelen met scherpte en onscherpte,

alhoewel ik het  best moeilijk vind om daar een goede balans in te vinden.

Tja,  dat is dan telkens weer die uitdaging van mijn blogtitel ;-)

Dan laten we de kleuren achter ons  en is het tijd voor de geuren.

Ook weer een hele uitdaging,  de meeste bloemetjes zitten verscholen tussen 

de - in verhouding -  grote bladeren.

Maar het is geen straf om met je neus tussen deze heerlijk geurende 

Lelietjes-der-Dalen te liggen ;-)

Na een hele hoop foto's die het net niet hebben rolde deze er uit.

Yes,  met dit sfeertje ben ik helemaal blij!

Tevreden gaan we verder,  naar het Spanderswoud.

waar ik Daslook weet te staan.

Ai,  dat is wel even een ander geurtje ;-(

En met de foto's wil het ook niet lukken zoals ik dat wil.

Vorig jaar had ik hier een 'Wild Romance' van Fluitenkruid en Daslook.

Het Fluitenkruid is er nu ook,   maar dat romantische sfeertje krijg ik niet te pakken.

Kwestie van ander licht. 

Nou ja,  de kleurtjes in de achtergrond maken er toch wel wat aardigs van,  

geuren en kleuren ;-)

Zelfde bloem, maar nu solitair.

Ik kon weer eens niet kiezen.

Een enkel Daslookbloempje staat nog in de knop,

vliegje maakt het plaatje af.

Slotwoordje:

Tja... soms weet ik in 'geuren en kleuren' nog iets passends te schrijven in mijn slotwoordje.

Die inspiratie laat me nu even in de steek,  misschien ben ik nog wat bedwelmd door al die geurtjes?

Opaalkust - deel 2

Zo,  tijd voor deel 2 van ons tripje Opaalkust. 

In deel 1 gaf ik al aan dat ik er de eerste dagen echt even in moest komen,  en de foto's van deze laatste twee dagen vind ik zelf dan ook beter, en ja,  het zijn er dan ook meer...  

Het is daardoor best een lange serie geworden, dus ik hoop dat ik de aandacht weet vast te houden ;-)

Op woensdag gaan we nog eens terug naar het strandje bij Audresselles,  

daar zijn we nog lang niet uitgespeeld.

In de veronderstelling dat ik de vorige dag al prachtige foto's had gemaakt met lange sluitertijden, 

( die dus eigenlijk wat tegen bleken te vallen ) richt ik me nu meer op de stenen en rotsen.

Wall-paper van steentjes.

Die kun je zo bij Ikea kopen,  zei Von ;-)

Het wordt een héél ander beeld wanneer daar een golf overheen spoelt.

Die hebben ze vast niet bij Ikea!

Ik zie overal prachtige stenen in de mooiste kleuren,

en ga daar met de 24-70mm op de body mee aan de gang,

Het felle zonlicht wordt vandaag getemperd door prachtige dunne bewolking.

Lunchtijd en er gelukkig aan gedacht om eens een gezellig vakantiekiekje te maken.

Daarna zet ik de groothoeklens erop, en ga ik weer aan de slag.

Dit vind ik erg leuk om te doen.

Waterplasjes veranderen in bergmeertjes

en kleine stenen lijken reusachtige rotsblokken ;-)

En wat werkt de lucht lekker mee!

We begonnen de dag met hoogwater,

maar nu is het water flink gezakt en zien we schelpen vol met zeepokken.

Toch maar even de macrolens erbij...

Oef, diafragma F/13 en  toch  maar zo weinig scherptediepte.

In de loop van de middag houden we het voor gezien,  

tijd voor pauze en dan vanavond naar de Cap Blanc Nez.

We eten nog een ijsje in Audresselles en dan begint het te regenen ;-(

Zouden die slechte weersvoorspellingen nu dan toch uitkomen?

Het blijft gelukkig bij een paar spatjes, maar buienradar laat veel meer buien zien.

We besluiten thuis te blijven, om daar later verschrikkelijke spijt van te krijgen, 

want het klaarde 's avonds gewoon weer op, maar toen was het te laat om nog weg te gaan.

Op donderdagochtend schijnt de zon weer volop en weten we eigenlijk niet goed wat we zullen gaan doen. Het is de hele ochtend hoog water, en hoog is hier ook écht hoog.
Als we een kijkje nemen bij het strand van Cap Blanc Nez is er geen strand meer te zien.
Dan herinneren we ons dat we hoge palen hebben gezien bij Wissant,  die stonden toen droog maar moeten nu wel met de voetjes in het water staan. Zou dat strand wel bereikbaar zijn?
Ja, hier kunnen we komen, en we krijgen weer zin in lange sluitertijden!

Een sluitertijd van 25 seconden is haalbaar dank zij de bigstopper.

Helaas zijn wéér door de stroming de paaltjes niet 100% scherp, 

terwijl ik dacht dat ik mijn statief toch écht stevig had neergezet.

Het waait weer hard en de zee is woest.

Om de beweging van het water duidelijker te accentueren

ben ik hier met een kortere sluitertijd aan de gang gegaan,  2 seconden.

De getijden veranderen hier razendsnel, 

voor ik het wist stonden deze stenen al weer droog.

Ik was dus net op tijd.

Nu het water weer veel lager staat is het tijd om nog even 'gewoon' te fotograferen,

 geen statief en behalve polarisatiefilter geen filters.

Ook wel weer even lekker hoor!

Door zo dicht mogelijk op het schuim te kruipen lijken het enorme schuimbollen.

Het is alweer onze laatste dag, en vanavond moet het dan toch gebeuren:

de Cap Blanc Nez in mooi avondlicht.

De hele dag hebben we blauwe lucht gezien,

en tja,  als we bij de Cap arriveren komt er een dik pak bewolking aan.

Gauw alvast een plaatje,  precies voordat de zon achter de wolken verdwijnt. 

Mooi,  dat strijklicht op de structuren in het zand, maar ik sta te dicht bij de krijtrotsen,

en het licht er op is nog wat te fel.

We moeten een betere plek opzoeken.

Die vinden we, maar de zon  blijft weg ;-(

Geduldig wachten.....

Ja, geduld loont!

Ruim een half uur later komt héél eventjes de zon tussen de wolken door.

Echt maar héél even,  maar ik heb dat mooie licht te pakken!

Wetende dat ik een mooie afsluiter binnen heb,

ga ik nog even lekker ontspannen spelen.

De zon komt er nauwelijks meer door, maar het licht is nog prachtig.

Hoewel,  ontspannen spelen?

Ik zei het al,  de getijden veranderen hier razendsnel.

Ineens zien we dat de watergeul op het strand vol stroomt met water,

we nemen het zekere voor het onzekere en lopen terug naar de trap.

Als we daar aankomen is vrijwel het hele strand al weer veranderd in zee.

Ongelooflijk hoe snel dat gaat!

Slotwoordje:

En zo komt er een eind aan ons tripje Opaalkust.  Het was heerlijk en supergezellig zo met zijn drietjes. We hadden een heel fijn huis gehuurd in het centraal gelegen dorpje Audhingen, van hieruit waren alle mooie plekjes gemakkelijk bereikbaar.

Wat we natuurlijk  hadden moeten doen, en niet gedaan hebben.. is...

bij zonsopkomst op pad gaan.

Ik weet het,  dat zijn gemiste kansen, maar de beslissing om niet zo vroeg op te staan hebben we eensgezind genomen, dus dan is het goed ;-)

Opaalkust - deel 1

Eind april hadden Gonnie, Yvonne en ik een heel leuk tripje op onze agenda staan:

De Opaalkust!

Ik heb gemerkt dat veel mensen helemaal niet weten waar dat is, dus even een kleine toelichting: 

we gingen naar Noord Frankrijk, meteen ten zuiden van Calais ligt een prachtige kuststrook, waar witte zandstranden worden afgewisseld door hoge kalkrotsen en spannende keienstrandjes.

Het binnenland is een vriendelijk glooiend landschap.

Geen wonder dat deze Opaalkust in trek is bij fotografen, en ook wij gingen ons hier dus eens proberen uit te leven op landschapsfotografie.

Hoe prop je vier dagen fotograferen in een blogje?

Tja,  dat betekent heel streng selecteren, maar dan nog houd ik teveel foto's over.

In deze serie daarom de eerste twee dagen,  dagen waarin we echt even op gang moesten komen, want landschap fotograferen is toch niet zo gemakkelijk als het lijkt.

De eerste ochtend gaan we naar Fort Vauban bij het dorpje Ambleteuse. Hoewel we door behoorlijk hoog en sterk stromend water moeten waden om op de gewenste plaats te komen,  blijkt de waterstand toch al te laag te zijn voor ons doel: spelen met lange sluitertijden.

Van de foto's die ik tegen beter weten in toch gemaakt heb,  vind ik er niet eentje blogwaardig.

Kijk,  zo schiet het lekker op met de selectie ;-)

Tegen alle verwachtingen in is het stralend weer!

De vriendelijke wolkenluchten doen ons besluiten om het 's middags anders te doen,

geen statief,  geen grijsfilters,  nee,  we gaan  lekker ontspannen 'toeristje-spelen'.

Gewoon een beetje rond rijden,  genieten van de omgeving,

en hier en daar uitstappen voor een kiekje

van de uitbundig bloeiende koolzaadvelden.

Deze panoramafoto maakte ik op een andere ochtend, maar hij past  beter in deze serie.

Toch handig dat je zo'n panorama kant en klaar uit je camera kunt toveren,

langzaam meedraaien en ratelen maar.

Wel even groot bekijken!

(maar dat geldt natuurlijk voor alle foto's)

We rijden naar de Cap Blanc Nez,  de beroemde witte krijtrotsen.

Van bovenaf hebben we een prachtig uitzicht.

Daarna dalen we af naar het strand om deze witte kliffen te bekijken.

Wow,  imposant!

Hier gaan we beslist een keertje terugkomen bij mooi avondlicht.

Althans, dat nemen we ons voor,  we moeten natuurlijk afwachten wat het weer gaat doen.

Er is voor de hele week bewolking en regen voorspeld,

we zien wel, deze eerste dag is in elk geval een kadootje.

's Avonds worden we weer  fotograaf in plaats van toerist.

Statief en filters worden stelling in gebracht voor de zonsondergang.

Een heerlijke afsluiting van onze eerste dag Opaalkust.

Als we de volgende ochtend de gordijnen openen zien we wéér een blauwe lucht,

om te fotograferen is dat eigenlijk niet ideaal, maar het is natuurlijk wel veel beter dan regen.

Na het ontbijt rijden we naar een klein strandje bij Audresselles.

Het is hoog water, maar de rotsen en keien zijn nog goed te zien.

Het waait hard en de zee is onstuimig, prachtig!

Dank zij de Lee Big Stopper kan ik ondanks het heldere licht

flinke lange sluitertijden halen.

Tja,  die sluitertijden en de belichting zijn dan ook het probleem niet,

maar het juiste standpunt, brandpuntsafstand en compositie vind ik vreselijk moeilijk.

Hoe maak je hier nu een echt aansprekende foto?

Ik heb echt het gevoel dat ik hier meer uit had kunnen halen,

maar balancerend op de stenen kun je natuurlijk ook niet gaan en staan waar je wilt.

 Lekker hè, meteen een excuus verzinnen ;-)

Bij deze foto dacht ik een geweldige plaat te hebben geschoten,

zo eentje, waarbij je niet weet waarnaar  je kijkt.

Is het een groots en woest landschap vanaf een hoog punt?
Of toch gewoon een paar kleinere keien en rotsen?

Eenmaal thuis zag ik die spanning niet meer zo,

maar ik geef de foto het voordeel van de twijfel.

Op ons wensenlijstje staan de Mosselbanken, we hebben er prachtige foto's van gezien,

dus dat gaan wij ook wel eventjes doen ??

We zijn best goed voorbereid,  we weten waar ze staan, 

en bij welk getij je ze kunt zien en fotograferen.

Maar als we 's middags op pad gaan is er geen mosselbank te zien.

Nee, zegt een dame,  jullie moeten bij Wissant zijn.

Op naar Wissant, en weer geen mosselbanken, en ook geen bunkers die daar moeten staan.

Later komen we er achter dat die bunkers verwijderd zijn.

Wéér gevraagd naar 'les bouchots' ( mosselbanken),  en weer terug verwezen naar de plek waar

we eerst stonden.   En ja hoor,  het water is nu verder gezakt:  we zien mosselbanken.

Toch moet ik nog een hele poos wachten om er iets mee te kunnen doen, 

want het water staat nog te hoog om er bij te komen.

Wat restanten van een oude boot zijn als eerste bereikbaar.

Ik kan me niet meer precies herinneren hoe ik hier stond, 

maar het lijkt net of ik  midden in de zee sta ;-)

Wat me opvalt is dat de bootrestanten net niet lekker scherp zijn.

Ik vermoed dat dit komt doordat  de stabiliteit van het statief tijdens de sluitertijden van 20 seconden toch te lijden heeft gehad van de sterke stroming van het zeewater en de harde wind.





(Gonnie en ik in actie, foto gemaakt door Von)

Een uurtje later komen de mosselbanken een beetje binnen ons bereik.

de mooie palenrijen daarachter, daar konden we niet bijkomen.

Zoals op de voorgaande foto's te zien is, geeft de bigstopper nogal blauwe kleuren,

ook al heb ik de kleurtemperatuur flink opgeschroefd.

Ook bij deze foto was dat het geval, waardoor ik hem eigenlijk erg saai vond.

Sinds kort heb ik de Nik Software Collection,

en ik heb wat zitten spelen met Color Efex Pro.

Wow!  Nu is het net of ik er 's morgens bij mooi ochtendlicht stond.

Gemanipuleerd dus,  maar wel mooi ;-)

Slotwoordje:
Ik heb een paar keer de Big Stopper genoemd, dit is een grijsfilter dat de sluitertijden 10 x langer maakt.  Het filter is zó donker, dat je eerst moet scherpstellen en je sluitertijd berekenen, en dan pas je filter voor de lens moet plaatsen, omdat je door het donkere filter niets meer ziet.  
Dat wil zeggen:  zo werkt het bij traditionele spiegelreflexcamera's.
Mijn fullframe Sony A99 werkt volgens een ander principe,  en dat blijkt een groot voordeel te hebben:  Ik kan ook mét filter alles zien en  de autofocus en belichtingsmeter blijven gewoon functioneren, wat een heerlijk gemak!