Dat verdient een bloemetje!

Ergens in het najaar kwam Gonnie met de tip om herfstfoto's in te sturen voor de Argus Fotowedstrijd 2013. Ik ging er maar eens even voor zitten, stuurde een paar foto's in, om vervolgens het hele Argus-gebeuren te vergeten. Groot was dus de verrassing toen ik in februari een mailtje van Argus kreeg:  
Ik behoor tot de prijswinnaars!
Ze verklapten niet om welke foto het gaat en ook niet welke prijs. Dat wordt pas bekend gemaakt bij de prijsuitreiking op 15 maart in Brussel, spannend hoor!  
Ik las het bewuste mailtje toen ik met Von sneeuwklokjes aan het fotograferen was,  dus we gingen meteen plannen smeden voor een weekendje Brussel,  Gonnie vroegen we uiteraard ook mee,  maar die was helaas verhinderd.

Daar zit ik dan in het Museum voor Natuurwetenschappen, waar de prijsuitreiking plaats vindt.

In de categorie herfst zijn Eervolle vermeldingen, een Aanmoedigingsprijs en de Categorieprijs.

Bij de eervolle vermeldingen zie ik mijn Tengere Beukentaalingen op het beeldscherm verschijnen!

Er waren 1531 deelnemers met totaal 4141 ingezonden foto's,

dus ik ben er best wel een beetje trots op dat de jury

uit dit grote aantal inzendingen o.a. mijn foto gekozen heeft.

Ik neem dan ook glunderend de felicitaties en een tas vol verrassingen in ontvangst.

Een groepsfoto met andere winnaars en juryleden.

Het is net echt ;-)

Met dank aan Von die zo lief was om foto's te maken.

Natuurlijk laat ik nog even de foto zien waarmee ik deze Eervolle vermelding behaald heb.

Het leuke is dat deze foto toch wel mijn favoriet was van de foto's die ik had ingestuurd.

Alle winnende foto's zijn te zien op de site van Argus

Nou,  ik zou zeggen:  

Dat verdient een bloemetje!!

En die bloemetjes,  die gingen Von en ik fotograferen in het mooie Zoniënwoud,

waar de Bosanemoontjes in bloei staan!

Op zaterdag gingen we al op verkenning uit,   het bleef bewolkt, dus alle bloempjes waren gesloten.

Door het ontbreken van voldoende licht werd dit een wat donkere foto, 

maar juist daardoor vind ik hem mooi,  dit is echt de sfeer van een donker bos.

Maar verder was het hard zoeken naar licht waarbij je wat aardige effecten bereiken kunt,

dus van onze zaterdag-expeditie heb ik maar heel weinig foto's over.

Maar kwaliteit gaat boven kwantiteit ;-)

Op zondagmorgen schijnt de zon!

Eerst een lekker en uitgebreid ontbijt in ons hotel,

en dan rijden we weer naar het Zoniënwoud.

En ja,  nu zijn alle Bosanemoontjes open!

In een bos staan bomen.

En die bomen kunnen je aardig dwarsbomen :-(

Maar laatst had ik bij de sneeuwklokjes uitgevonden dat je de 

boomstammen ook als kader kunt gebruiken.

Dat heb ik hier nog een keertje gedaan,  en met wat donkere

vignettering heb ik ze zelfs nog wat extra benadrukt.

Verder heb ik het deze zondag vooral gezocht in de herhaling.

Die herhaling wordt vooral leuk als de 'verdubbelaar'  toegepast kan worden.

Zo zie je het steeltje van het onscherpe anemoontje wel pakweg vijfvoudig.

Het grappige is dat Von vooral bezig is met telkens één bloemetje,

terwijl ik het niet kan laten om er meer tegelijk in beeld te zetten.

Als we even pauze houden,  dan hebben we het over 'Von-foto's'  en 'Loes-foto's'.

Waarmee ik nog niet wil vaststellen dat we al een eigen stijl ontwikkeld hebben,

maar we hebben toch wel duidelijk onze eigen voorkeuren.

Nou,  over voorkeuren gesproken:

Deze foto geniet in deze anemoontjes-serie toch wel mijn persoonlijke voorkeur.

Gele bloemetjes vind ik erg vrolijk,  maar hebben fotografisch gezien nooit mijn voorkeur,

vraag me niet waarom,  ik vind ze gewoon lastig.

Toch een poging gedaan om het Speenkruid een beetje leuk in beeld te brengen.

Door het Speenkruid met het reflectieschermpje uit de felle zon te houden,

terwijl de achtergrond wél door de zon beschenen wordt,

zijn het toch wel acceptabele plaatjes geworden.

Overigens was het reflectieschermpje als zonneschermpje ook bij de anemoontjes 

steeds zeer welkom op deze heerlijke zonnige zondag.

Slotwoordje:

Het is al met al best een lange blogserie geworden. 

Had ik het net niet over kwantiteit en kwaliteit?

Ik mag dus hopen dat de kwaliteit de lengte van de blog rechtvaardigt ;-)

Heikikkers

Het stond al een paar jaar op ons wensenlijstje:  Blauwe Heikikkers!
Onder invloed van hormonen kleuren de mannetjes in de baltstijd gedurende een paar dagen blauw, dat moeten we toch echt eens mee maken. 
Gonnie ontdekte ze vorige week in Brabant, dus er volgde 'spoed-overleg'. 
Afgelopen maandag bleken we alle drie te kunnen,  maar..... zijn dan de kikkers nog blauw?
Von en ik besloten de gok te wagen en reden maandagmiddag naar het zuiden, waar we Gonnie troffen bij een mooi vennetje,  de zon scheen uitbundig, en....... de heikikkers,  die  waren blauw!!

En..... de Heikikkers zijn klein, véél kleiner dan we dachten,

en ze zitten op de meest onmogelijke plekjes tussen de begroeiing.

Aanvankelijk leek het echt een onmogelijke opgave,

maar we installeerden ons toch vol goede moed in regenbroek en laarzen,

met statief en telelens in de natte oever van het vennetje.

En zo beginnen we aan de strijd met de sprietjes ;-)

Proberen dan maar of ze een beetje in de compositie passen,

lukt hier nog niet echt.

Nóg meer sprieten!

Een ander lastig punt is het scherpstellen, ik heb echt ruzie met de

autofocus op die kleine kikkerkopjes tussen al die planten.

Dat bleek echter goed op te vangen met handmatig scherpstellen

in live-view,  lang leve mijn oh zo handige uitklapbare schermpje!

En zo zitten we met zijn drietjes daar aan de waterkant te rommelen,

te proberen,  te mopperen, te lachen en..... te genieten!

En tegen de tijd dat we pauze houden....

heb ik deze foto op mijn geheugenkaartje staan,

en die stemt me helemaal tevreden!

Na een boterhammetje en even fijn bijkletsen  gaan we weer aan de slag.

Het licht wordt mooier,  de sprieten blijven onverminderd aanwezig.

Hier vind ik het riet om de kikker heen trouwens wel erg mooi,

maar dat takje onder zijn kin,  dat had er nou net niet moeten zitten.

Er zijn in het water een paar meer open plekjes waar kikkerdril ligt,

waarom gaan die kikkertjes daar nu niet eens even zitten?

Ja,  uiteindelijk doen ze dat wel,   maar telkens écht maar héél even.

Telkens dus te laat met scherpstellen ;-(

Geduldig wachten we .....

En...  de aanhouder wint!

Dit zijn de plaatjes waar je echt helemaal blij van wordt,

prachtig licht,  geen hinderlijke sprieten, het riet geeft juist een zachte en

schilderachtige sfeer,  en dan ook nog kikkerdril erbij.

Deze foto maakte ik 2 seconden na de openingsfoto,

toen zat ineens de tweede kikker in de achtergrond.

Ik kon maar niet besluiten welke foto ik nou de mooiste vind,

daarom hebben ze allebei een plekje in mijn kikkerblog gekregen.

Nog eentje in de kikkerdril,

deze heikikker is niet meer zo blauw,

maar dat mag de pret niet drukken.

Tot slot nog een close-up.

Ook mooi, maar de sfeerplaten van kikker in omgeving,

die zijn toch wel mijn favorieten.

Slotwoordje:

Ca 5 uur/ half 6,  zakte de zon achter de bomen,  en toen was niet alleen het mooie licht weg,

maar het werd ook ineens te koud.  Pas nu voelden we dat we,  ondanks laarzen en regenbroek,

echt kletsnat geworden waren:  tijd voor droge kleren,  en heel tevreden  weer huiswaarts.

Meiden,  het was weer een superheerlijke middag, bedankt!  

Zeg het met bloemen

Als ik het goed inschat bereikt de Pageview-teller vandaag het magische getal van 250.000 pageviews.
Wauw, toch eigenlijk niet te geloven,  maar liefst een kwart-miljoen keer is er een berichtje van mijn blog bezocht!!   
Dat verdient een bloemetje :-)

En niet alleen mezelf zet ik in de bloemetjes,   ik wil symbolisch ook al mijn blogbezoekers een bloemetje geven als dank voor belangstelling en bezoekjes. 

Tja,  1 maart,   het begin van de meteorologische lente,   daar passen natuurlijk voorjaarsbloeiers bij.
Ik was al een paar keer op stap geweest voor sneeuwklokjes en krokusjes,  maar deze heerlijke bloemetjes laten zich op zo veel verschillende manieren fotograferen,   dat ik me er graag nóg eens op wilde uitleven.

Afgelopen zondag ging ik daarvoor naar het mooie Landgoed Elswout.

Het beloofde zonnetje kwam aarzelend door de aanvankelijk hardnekkige bewolking heen,

en ik zocht daarom Sneeuwklokjes op die langs het water staan.

De zon in het water zorgt voor leuke bokehbubbels.

Wat minder bubbels, maar nu doen de mosjes meer mee in de compositie.

Dit is toch wat fotograferen zo boeiend maakt, 

 die oneindige mogelijkheden waarop je je onderwerp kunt vastleggen.

Camera nog lager, en gekanteld,

wéér een ander plaatje.

Ik had er vast nog veel meer kunnen maken, maar de zon verdween.

Onverwacht kwam er zelfs een spatje regen naar beneden.

Zit ik daar op de grond te spelen,  komt er een fotograaf aan lopen, die zegt:

'Jij bent vast Loes' 

Jeetje!!  dat realiseer ik me eigenlijk echt niet,

maar die 250.000 pageviews die leiden dus zelfs tot enige bekendheid ;-) 

Na een gezellig babbeltje lijkt het zonlicht niet terug te komen,

en zoek ik wat verderop mijn vertier bij de Winterakonietjes.

Bij al dat geel komt het me wel van pas dat er geen felle zonneschijn is.

En dan lonken toch die sneeuwklokjes weer.

Een mooi polletje op een  kleine schuine helling,

zoeken naar het juiste diafragma om de bomen in de achtergrond

zo min mogelijk te laten afleiden.

Maar al doende bedenk ik dat het natuurlijk ook anders kan:

ik kan die bomen ook gebruiken als natuurlijk kader.

Het insectje vloog als extra bonus mijn beeld in,

niet helemaal scherp, wel leuk.

De krokussen staan uitbundig te bloeien.

Hoe ga ik hier nu weer wat leuks van maken?

Eerst maar even eenvoudig,  gewoon een bloemetje rechts in beeld.

Wel een zo laag mogelijk standpunt gezocht voor een fijne onscherpe

voor-en achtergrond.

En dan ga ik me uitleven op een groepje. 

Zorgvuldig zoeken naar herhaling en  balans in de compositie.

Is wel gelukt denk ik, mede door het zachte licht, 

omdat de zon echt niet meer te voorschijn kwam.

Slotwoordje:
Ik krijg wel eens de vraag,  of ik zo langzamerhand de titel van mijn blog niet eens moet aanpassen?
Een vraag die ik als een heel mooi compliment beschouw!
Zo'n moment van 250.000 pageviews zou daar een mooie gelegenheid voor zijn,  maar....
Ik voel me na 4 jaar  nog helemaal goed bij de titel "Oefening baart kunst? De uitdaging.... "
Sterker nog,  zoals uit deze serie misschien wel blijkt,  ben ik steeds bewuster bezig met die oefening om tot kunst te komen,  en steeds meer besef ik dat daar nog heel veel uitdaging in zit.
Hoe meer ik ontdek en leer,  hoe groter de uitdaging wordt.
Dus gewoon doorgaan,  en op naar de half miljoen!!