Zwarte Sterns

 

Bijna ieder jaar ging ik wel een keer naar een plek bij mij in de buurt waar geplaatste vlotjes succesvol door Zwarte Sterns in gebruik werden genomen. Maar ieder jaar kwam ik weer tot de conclusie dat de vlotjes voor het mooie écht te ver weg liggen.  Bovendien is men er toe over gegaan om gaas over de vlotjes te zetten om rovers tegen te gaan, dus fotograferen was daar sowieso geen optie meer. Maar dit jaar kwam er een nieuwe locatie op mijn pad! Het leuke is dat dit gebeurde doordat ik weer ging bloggen, daardoor kwam ik weer met René in contact en dat leidde tot een afspraak op een vroege maandagochtend.

De dag daarvoor ga ik in de middag de locatie alvast verkennen want het is toch wel fijn als je 's morgens vroeg zonder stress precies weet waar je moet zijn. René had het goed uitgelegd en wat is het een feestje om de Sterns weer te zien en te horen.  Ik probeer alvast goed in te schatten wat de volgende ochtend het beste plekje is, want het is er een beetje  passen en meten om langs een onbewoond vlotje te kunnen fotograferen.

En ja, uiteraard kan ik het niet laten om het aanvliegen en de voermomentjes 

 alvast even te fotograferen....

hoewel ik natuurlijk weet dat het licht nu niet bepaald op zijn mooist is en 

dat me de volgende ochtend betere omstandigheden te wachten staan.

En inderdaad, op die vroege maandagochtend rijd ik onderweg door de mist

en als ik op de locatie ben en de zon opkomt,  blijft er nog wat nevel

boven het water hangen, waardoor het licht heerlijk zacht is.

Het plekje dat ik van te voren bedacht had kan ik wel vergeten, 

want behalve René is er nog een fotograaf en ik heb daardoor geen

keuze meer. Nou ja, dat geeft dan ook geen keuzestress ;-)

Uiteindelijk pakt het niet eens zo verkeerd uit.  

Ik heb nu wel een vlotje vóór het vlotje met kleintjes, 

maar door een laag standpunt te kiezen lopen de vlotjes

 bijna in elkaar over.

Pluspunt van dit plekje is dat ik nu in lengterichting van de sloot

kijk, waardoor ik geen riet vlak achter de Sterns heb.

De rand van het vlotje is natuurlijk niet zo mooi.

ik zou de foto verder kunnen croppen om die kwijt te zijn,

maar dat gaat ten koste van compositie en kwaliteit,

dus dat vind ik toch geen optie.

Het is genieten!  Mooie omstandigheden en de oudervogels vliegen 

af en aan om de drie jongen te voeren.

Speurend naar een libel of visje

Een uurtje later:  de zon krijgt steeds meer kracht, de nevel is weggebrand.

Ik probeer toch een hoger standpunt om dat irritante voorste vlotje uit beeld te krijgen.

Tja,  laag is meestal mooier, maar doordat de kleintjes hier hun blik hoopvol

 omhoog richten, lijkt de foto gemaakt te zijn vanuit het perspectief van de oudervogel

en dat spreekt me toch ook wel aan.

Het wordt een volop zonnig dag, het licht wordt hard, dus ik houd het voor gezien.

Maar twee dagen later ga ik nog eens terug.

Nu geen nevel, wel even prachtig warm licht, maar al heel snel worden de contrasten harder.

De wind is gedraaid, waardoor de oudervogels mooi frontaal aanvliegen,

maar waardoor bij vrijwel alle voermomentjes de jongen met hun rug naar me toe staan.

Niet ideaal dus en de oplettende kijker zal gezien hebben dat ik ook vanuit een ander 

standpunt fotografeer, want hoewel ik extra vroeg op pad ben gegaan

had ik wederom geen keuze meer omdat andere fotografen nóg vroeger waren.

Achteraf bezien was het plekje van de eerste ochtend nog niet zo slecht,

want nu stoort de ligging van de vlotjes me nog meer en is de achtergrond

ook nadrukkelijker aanwezig.

Waarom ik de foto dan toch plaats?

Gewoon omdat het interessant is om de verschillen te zien.

 In de vlucht vlak na aankomst toen het licht nog zacht en warm was.

En tot slot een experimentje met langere sluitertijd in in Z/W

Slotwoordje:  Die tweede ochtend ben ik al heel snel  weer huiswaarts gegaan, beter fotowerk zat er gewoon niet  in. De moraal van het verhaal is dat je telkens moet terug gaan om met wat geluk van de mooiste en beste omstandigheden te kunnen profiteren. René schrijft in zijn blog  ook een heel herkenbaar verhaal. Voor mij kwam het er nu niet meer van om vaker terug te gaan, maar volgend jaar hopelijk nieuwe kansen!