Balgzandpolder

Wat gaat de tijd toch snel!  Deze serie foto's is al weer van een maand geleden, namelijk van 26 april.

Op die dag had ik samen met Gonnie een Vogelhut van Landschap Noord-Holland gehuurd, water-  en wadvogels,  dat leek ons wel wat.

We troffen een erg koude en gure dag, en mooi ochtendlicht zat er absoluut niet in.  We startten daarom wat later op de ochtend en hoopten dan misschien mooi avondlicht mee te kunnen pakken.

Hoe dan ook,  het is weer eens wat anders, en heel warm aangekleed gingen we vol verwachting naar de Balgzandpolder.

Bij aankomst gluren we eerst even door het nabijgelegen kijkscherm. De hoeveelheid vogels daar overtreft onze verwachtingen, vooral de honderden Scholeksters waren fascinerend om te zien.

Wat zal de hut ons gaan brengen?   We gaan gauw kijken......

Nou,  de hut valt in elk geval niet tegen.  Voor twee personen meer dan voldoende ruimte,
grote kijkgaten, en doordat de hut verzonken is, heb je een fijn laag standpunt.
Gelukkig geen glas zoals je de laatste tijd veel ziet in hutten, zónder vind ik echt fijner,
je hebt wat meer speelruimte met je lens, en,  dat is ook heel prettig,  wat meer contact met buiten.
Tja,  die koude wind,  die voelen we natuurlijk wel met dat open raam  ...  Muts op en handschoenen aan! 

De kou vergeten we gauw, er is namelijk genoeg te zien!

Aanvankelijk hebben we rechts nog tegenlicht,  door daarbij wat te overbelichten

is bij deze Tureluur een beetje high-key effect ontstaan.

Tureluurs zijn toch altijd leuke vogels om te zien 

met hun knal-oranje snavel en poten.

Af en toe piept de zon even tussen de dikke wolken door,

het oranje komt nu nog lekkerder uit.

Tureluurtje in het water,  zo zie je ze eigenlijk niet vaak.

Op het kleine schelpeneilandje voor de hut landt een Visdiefje.

Eventjes mooi poseren en weg is hij weer.

Vrijwel de hele dag zien we wat verder op het plasje een paartje slobeenden,

maar ze doen niets anders dan slobberen,

tot een Kluut te dichtbij komt en door het mannetje wordt weggejaagd.

Dat zijn natuurlijk de leuke fotomomenten!

De kluut verdwijnt zo snel hij kan,

en hij komt in deze blogserie ook niet meer terug.

Ik heb namelijk zoveel klutenfoto's,  dat ze een keer apart aan bod komen.

Overigens liet ik onlangs al wel de Klutenbalts- en paring zien.

Op het moment dat het mannetje de kluut te lijf gaat,

laat ook het vrouwtje Slobeend zich even goed zien.

's Middags nemen we even pauze om ergens weer goed warm te worden,

oh, wat smaakte die hete chocolademelk lekker!

Als we terugkomen zit er een mooie Wintertaling vlak voor de hut.

Hij speelt voor Slobeend want hij doet ook niets anders dan slobberen.

Uiteindelijk lukt het me toch om een foto te maken met zijn koppie boven water.

De Kievit laat zich ook regelmatig zien.

Als we het Logboek in de hut bekijken, dan zien we dat er ook pechvogels

geweest zijn, die alleen een Meerkoet zagen.

Wij mogen niet mopperen!

Een paartje Bergeenden zit de hele dag te ver weg,

maar komt dan toch eindelijk wat dichterbij.

Tijdens een stevige regenbui, dus weinig licht,

iso 3200 blijkt gelukkig nog best bruikbaar.

Gelukkig wordt het weer wat lichter.

We verbaasden ons er de hele dag over dat we bij het kijkscherm

zoveel Scholeksters zagen,  en hier bij de hut helemaal niet.

Maar dan komt er toch eentje aanvliegen.

Mijn lens is niet zo snel, maar de landing kreeg ik toch nog net te pakken.

Tja,  de regen was dan wel weer voorbij,  de wind niet ;-( 

Maar zolang we lekker bezig zijn met fotograferen voelen we de kou niet.

De hele dag heb ik dit vogeltje, dat telkens maar langs rende,  een Witgatje genoemd,

maar bij nader inzien denk ik dat het een Oeverlopertje is.

Het Oeverlopertje scharrelde geheel overeenkomstig zijn naam steeds langs de oever.

In zo'n situatie is het toch wel heel prettig dat er geen glas voor de kijkgaten zit,

want nu kunnen we onze lenzen gemakkelijker naar links of rechts draaien.

't Is inmiddels 19.00 uur en we zien het licht ineens beter worden,

zouden we nog een mooie avond krijgen?

Daar begint het wel op te lijken....

Ver weg,  in het avondzonnetje,   zit een vogel,  zó ver weg dat ik niet kan zien 

welke soort het is.  Ook te ver voor een redelijke foto dacht ik,  maar toch maar geprobeerd.

Héél erg gecropt, maar resultaten vallen mee ;-)

Even later is de vogel zo vriendelijk om wat dichterbij te komen

en kunnen we vaststellen dat het een Rosse Grutto is.

Tja,  en toen werd het weer donker,

dat mooie avondlicht kunnen we verder wel vergeten.

Tijd voor vertrek,  en oh wat is stoelverwarming in de auto aangenaam....

Slotwoordje:

Er zijn de laatste jaren enorm veel foto/vogelhutten, en juist daardoor hoeft het voor mij niet meer zo.

Deze hut vond ik echter verfrissend anders,  het is puur natuur.

Wat mij betreft dan ook voor herhaling vatbaar!