Apies kijken

Na alle macroseries vol met libellen,  juffers en vlinders  is het even tijd voor iets heel anders:

Op zondag 11 augustus ging ik met Yvonne naar de Apenheul.

Ik was er nog nooit geweest en had geen idee wat ik daar van kon verwachten,  wel wist ik, door de foto's die ik had gezien,  dat de Doodshoofdaapjes wel heel ontzettend schattig zijn!   
Die wil ik dus heel graag mooi voor de lens krijgen. 

Onderweg in de auto zeg ik tegen Von dat ik nu eens echt  serieus aan de slag wil gaan,  dat wil zeggen, niet meteen als een dolle er op los knippen, maar eerst rustig observeren, vertrouwd raken met hun gedrag,  en dan weloverwogen fotograferen.  Zo hoort dat toch?

Tja, hele mooie voornemens,  maar ga ik mij daar aan houden??

Meteen al de eerste aapjes op onze route zijn de Doodskopaapjes.  

Om 11 uur is er de eerste voederpresentatie dus het is er best druk.  

We besluiten om door te lopen en wat later terug te komen,

maar ja,  doorlopen, dat schiet niet echt op tussen al die mensen,  

en rechts van ons lonken die aapjes....

Toch even kijken dus...nog niet fotograferen??? 

 of toch maar vast een proefplaatje....

Tja, al mijn goede voornemens gingen vrijwel direct overboord,

deze schattige beestjes kan ik echt niet weerstaan!

Met een soort automatisme begint mijn camera te klikken ;-)

Moet zeggen dat het nog niet meevalt,

ze rennen, vliegen, klauteren dat het een lieve lust is,

en slechts af en toe zitten ze mooi stil.

We boffen enorm met het weer, het is licht bewolkt, 

dus geen last van harde schaduwen en te grote contrasten.

En de bohekcirkels krijg ik er onder de bomen gewoon bij kado,

ik hoef er niet eens naar te zoeken.

Is het geen snoepie?

Ik wist trouwens niet dat deze Doodshoofdaapjes zo klein zijn,

ze hebben een lengte van slechts 26 tot 36 cm lang,

de staart niet meegerekend.

'De Denker' 

Op Facebook kreeg ik van medeblogger Robert een leuke reactie:

'Ik denk, dus ik ben, Homo Apiens'

Die grote ogen, fantastisch!

En ik heb gelukkig overal het lichtje er in te pakken.

Yvonne krijgt mij bijna niet meer weg bij deze aapjes,

maar we willen toch  ook nog meer zien,

dus nog eentje,   en dan gaan we verder...

... om eind van de middag toch nog even terug te komen !

Inmiddels heb ik toch wel aardig geobserveerd,  

en weet ik door de blik omhoog  dat er een klimpartij gaat volgen

En dat klopt inderdaad.

De brutale blik van deze boef vind ik echt geweldig!

Steeds heb ik voederbakken en klimwerktuigen buiten beeld weten te houden.

maar voor dit touw heb ik een uitzondering gemaakt.

Ach, we weten tenslotte dat we in de Apenheul zijn :-)

Slotwoordje:

Ik vond een dagje Apenheul een geweldige belevenis, waar ik echt van genoten heb.

Tuurlijk heb ik nog veel meer leuke apen gezien en gefotografeerd, maar die halen het niet bij deze schatjes, dus of die nog in mijn blog voorbij gaan komen?  Kweet niet,  de tijd zal het leren....

'Klooiplekje'

Sinds onze fotoreis naar Spanje hebben Gonnie en ik een nieuw woord toegevoegd aan onze woordenschat:  'Klooiplekje'.
Zo noemden we veldjes waar je met je macrolens altijd wel lekker zoet kunt zijn. 

Onlangs stuurde Gonnie mij een mailtje met als onderwerp 'klooiplekje', nou, ik was meteen een en al aandacht,  en wat ze schreef, dat beloofde wel wat: ze had bij haar in de buurt een heel mooi klooiplekje gevonden! 
Een afspraak werd snel gemaakt, en op vrijdag 9 augustus ging opnieuw de wekker om 4 uur af....tijd om te gaan klooien ;-)

Even na 6 uur staan we in het zuiden van het land in een bedauwd natuurgebiedje, 

en Gonnie heeft niets teveel gezegd, want meteen al zien we de prachtige weidebeekjuffers 

in het riet zitten,  helemaal vol dauw, wat mooi!  

Maar lastig bereikbaar, dat wel :-(

Met statief proberen we tussen het riet door te laveren, heel voorzichtig,

want zodra je een rietstengel aanstoot krijg je een soort domino-effect en 

begint alles te bewegen. 

De weidebeekjuffer die daarvan schrikt en niet in staat is om weg te vliegen,

heeft iets anders bedacht om ons te ontvluchten:  

hij laat zich gewoon naar beneden vallen.

Heel behoedzaam gaan we dus aan de gang, 

en het lukt me om mannetje Weidebeekjuffer voor de lens te krijgen.

Aanvankelijk ligt deze hoek van het natuurgebiedje nog in diepe schaduw,

maar voorzichtig komt de zon boven de bomen uit en dan krijgt vrouwtje

Weidebeekjuffer in het vroege zonlicht gouden vleugeltjes.

Toch ook maar even van dichterbij ;-)

En dan worden Gonnie en ik allebei wat rusteloos,  nu de warmte van de zon erbij komt.

zal de dauw snel verdwijnen, en we willen nog zoveel... zoals Icarusblauwtjes met dauw...

We gaan dus verderop kijken,  en hebben daar achteraf eigenlijk spijt van,

want we hebben ongetwijfeld Weidebeekjuffers bij prachtig licht aan onze

neus voorbij laten gaan, maar ja, je kunt niet alles hebben,

en.... we hadden deze ochtend beslist niet te klagen!

Anyway,  we vinden de Icarusblauwtjes met dauw!

De minuscule dauwdruppeltjes zijn op deze foto uiteraard minder goed te zien,

maar meer en meer begin ik plaatjes van onderwerp-in-omgeving te waarderen.

Ze zijn zo piepklein,  die blauwtjes,  eerst zie je ze helemaal niet,

maar ben je er eenmaal op gefocust. dan zie je er ineens een heleboel!

En.... maak je een heleboel foto's die bijna allemaal hetzelfde zijn :-)

Dus tijd voor iets anders!

De Oranje Luzernevlinder.

Tot een paar weken geleden had ik er nog nooit van gehoord,

laat staan dat ik er ooit eentje gezien had,  

en toen verschenen de foto's van deze vlinder op de diverse sites

en nu zie ik deze prachtige vlinders ineens overal vliegen!

En gelukkig gaat er ook eentje langdurig zitten,

zodat ik hem uitgebreid kan fotograferen.

Eerst probeerde  ik het met de zon in de rug, dat bleek toch wel saai,

het lage en zachte tegenlicht daarentegen is sprankelend.

Camera iets meer omhoog gericht,  en meteen een hele andere foto,
 fotograferen wordt steeds boeiender :-)

En zo heb ik er nog veel meer, met telkens een andere achtergrond,

maar die laat ik maar niet allemaal zien, deze serie gaat toch al weer lang genoeg worden...

Wel nog even een frontaalplaatje

 en eentje met de scherpte alleen op het kopje.

Wat later schoot ik deze twee plaatjes,  die missen het sprankelende,

maar zo kun je mooi het verschil zien tussen de Gele Luzernevlinder (links)

en de Oranje Luzernevlinder  (rechts)

We lopen weer terug  en komen weer bij de Icarusblauwtjes,

die inmiddels volop rondvliegen.

We kunnen het niet laten om hier nog een poosje rond te 'klooien'.

Mannetje met vleugeltjes open, wat een mooi gezicht toch.

Het is net een hemelsblauw strikje in het dorre gras.

Net als we verbaasd tegen elkaar zeggen dat we alleen maar mannetjes zien,

zitten er ineens ook een heleboel vrouwtjes.

Fijn!  ook even de vleugeltjes open!

Nou vooruit,  om het af te leren nog zo'n blauw strikje in de paarse luzerneplanten

en bijna terug bij de auto kunnen we de Weidebeekjuffers  nog niet weerstaan,

dus op de valreep nog één foto van deze  mooiste juffer.

Slotwoordje:
Nou, dit 'klooiplekje' is er voor mij eentje met hoofdletters,  een KLOOIPLEKJE dus!
Super Gonnie, dat je dit plekje gevonden hebt en dat je dit met me wilde delen.
Hiervoor zet ik gráág nog een keer de wekker op 4 uur ;-)

Nog wat info voor wie het interessant vindt:  alle foto's zijn gemaakt met de Sony A99 en Sony 100mm macrolens. Alleen bij de eerste foto's gebruikte ik het 3-pootstatief, daarna heb ik dat onhandige ding ingeruild voor de monopod, dan ben je gewoon veel flexibeler.

Bandheidelibellen

Wéér libellen, en wéér vroeg op ;-)
Tijdens de mooie maandagochtend  in Laegieskamp met Marianne kwamen de Bandheidelibellen ter  sprake, waar Marianne samen met Maria naar toe was geweest. Die foto's had ik ademloos zitten bekijken, wat een práchtige libellen!
Er stond voor hen een tweede uitstapje op stapel,  en ik gaf aan om dan dolgraag mee te gaan. Vrijdagavond kwam er een mailtje:  we gaan morgenochtend,  vroeg!
Dus op zaterdagochtend 20 juli ging mijn wekker om 4 uur,  en om half 7 stonden we met zijn drietjes bij een mooi vennetje in Brabant. Maar, dit keer geen dauw, en ook geen mooi ochtendlicht, want na een reeks van zonnige dagen was het nu helaas zwaar bewolkt, en de zon ging het ook niet redden om door de bewolking heen te breken. 

Maar niet getreurd,  want meteen al zag ik een grote hoeveelheid Bandheidelibellen.

Maar o jé,  wat zijn ze lastig om te fotograferen, ze vliegen al op als je er alleen maar naar kijkt,

om zich dan vervolgens laag in de begroeiing te verschuilen.

Blij was ik dus, toen ik deze foto kon maken van vrouwtje Bandheidelibel.

De mannetjes zijn nóg mooier! Eenmaal uitgekleurd zijn ze felrood,

maar het lukte me maar niet om die mannetjes goed in beeld te krijgen :-(

Na een heleboel vergeefs pogingen richtte ik me maar even op wat er nog meer

te zien was. En dat was véél!

Een heleboel uitsluipers,  wat is dit toch fascinerend om te zien!

Ik ben helaas niet zo'n kenner dat ik weet welke libellensoort dit is.

( Viervleklibel,  met dank aan Maria ) 

Ook bij deze mooie verse libel moet ik de naam schuldig blijven.

Paardenbijter,  glassnijder ??  

Wat een idiote namen toch eigenlijk ;-)

(Paardenbijter,  met dank aan Maria )

Bij dit juffertje gok ik op Gewone Pantserjuffer.

Dank zij het gele gras lijkt het lekker zonnig,

maar dat is schijn,  de bewolking werd namelijk steeds dikker

en er viel zelfs een spatje regen uit.

Hadden we toch bijna regendruppels ipv dauwdruppels ;-)

Maar daarvoor was de regen net niet genoeg.

Hoe dan ook,  het is tijd om mijn pogingen te hervatten

om dat prachtige mannetje Bandheidelibel voor de lens te krijgen...

Dat is uiteindelijk gelukt,  maar een mooie foto is het niet geworden,

en beter dan deze heb ik ze niet kunnen maken.

Nou ja,  zo blijft er lekker nog wat op het wensenlijstje staan ;-)

I

Als we naar een volgend vennetje lopen vinden we daar een aantal net uitgeslopen 'Bandjes' 

die in het gras hangen om de vleugels te laten drogen.

Wat glinsteren die vleugels mooi!

Dit vind ik echt (letterlijk)  schitterend om te zien,  

de kleuren zijn van een heel fijn parelmoer  en als je goed  kijkt,

dan kun je de 'banden'  van de Bandheidelibel al zien.

Slotwoordje:

Geen dauw, geen mooi ochtendlicht, geen mooie foto van dat prachtige rode mannetje.....

Wat dan wel?   Een heerlijke en gezellige ochtend,  voor het eerst  uitsluipende libellen aangetroffen, voor het eerst deze bijzonder mooie Bandheidelibellen gezien,  en helemaal blij met de 'parelmoeren' plaatjes.

En ik weet nu waar ik deze 'Bandjes' kan vinden, dus met die mannetjes komt het ooit wel goed!

Laegieskamp

Al een tijdje waren Marianne en ik van plan om eens samen op stap te gaan, maar ja, soms heb je van die weken dat het er maar niet van komt.
Toen kwam er een mailtje:  Loes,  kun jij mij uitleggen hoe ik bokeh-cirkels in beeld krijg.
Tja,  dat gaat in de praktijk gemakkelijker dan in theorie, dus het werd toch echt tijd om wat af te spreken, en omdat Marianne visioenen had van libellen met dauw was ze 'eenmalig'  bereid om vroeg op te staan ;-)
En zo gingen wij op maandag 15 juli in alle vroegte in het kleine natuurgebiedje Laegieskamp op zoek naar libellen vol dauw....

Libellen vol dauw..... makkelijker gezegd dan gedaan....

Marianne heeft er echt oog voor,  maar we ze vonden niet :-(

Wél de Koraaljuffertjes!! 

Ik vind het toch telkens een moeilijke keuze,  close in beeld,  of met omgeving.

De laatste tijd neig ik naar meer omgeving, maar dat vind ik een stuk moeilijker,

je hebt zó snel storende elementen in beeld.

Een compromis,  geen omgeving en geen close-up

Als ik deze drie Koraaljuffertjes zo eens bekijk, 

dan ga ik zelf qua sfeer voor de eerste.

Een ander lastig punt is de scherptediepte,  

die had  hier toch net wat groter mogen zijn.

( lekker,  zo kritisch naar je eigen foto's kijken,  leerzaam!! )

En dan blijkt dat Marianne en ik een goed duo zijn: 

Marianne vindt een net uitgeslopen libel en

weet deze zelfs te determineren als vrouwtje Steenrode Heidelibel

En ik zie hier mogelijkheden om bokeh-cirkels in de achtergrond te krijgen,

waardoor ik Marianne kan laten zien hoe je dat doet.

Allebei blij dus!

Het is voor mij de eerste keer dat ik zo'n hele verse libel zie,

wat zijn die vleugels engelachtig mooi!

Dus ook nog een plaatje vanaf de andere kant

Te snel is de dauw verdwenen  en vliegen de Koraaljuffertjes al weer rond.

Ze zijn zó beweeglijk, maar het lukt me gelukkig toch nog om er eentje

in het mooie ochtendlicht te fotograferen.

Na een paar prachtige uurtjes weten we weer dat vroeg opstaan echt loont!

En hoewel het licht inmiddels fel is, besluiten we toch nog even

naar Zanderij Cruysbergen te gaan voor de Zonnedauw.

Tja,  het licht is nu écht te hard.

Deze foto van de bloeiwijze van de zonnedauw is al een 

paar keer héél dicht bij de prullenbak geweest,

maar vooruit,  het dubbele bloemtrosje vind ik toch wel de moeite waard.

Wat ik graag zou maken is een foto van de bloemetjes,

met het rood van de zonnedauw in de achtergrond.

Na wat vergeefse pogingen rolt dit plaatje er uit, ik vind het wel wat hebben. 

Het felle licht lijkt hier juist gunstig,  de druppels van de zonnedauw schitteren me tegemoet.

Tot slot nog een paar Steenrode Heidelibellen,

ook in fel licht, wat een verschil met de sfeerplaatjes van de vroege ochtend.....

Slotwoordje:
Tja,  ik zei het al.....Vroeg opstaan loont!
Als ik dit nu maar vaak genoeg bekijk en lees, zou het me dan vaker gaan lukken??