De uitdaging van Bosanemoontjes

 

Bosanemoontjes...  al zó vaak gefotografeerd en toch blijven ze ieder voorjaar lonken, hoe komt dat toch?

Voor mij  speelt het lentegevoel zeker mee, 't is telkens weer zo heerlijk om me op een van de eerste mooie voorjaarsdagen onder te dompelen in deze rijkbloeiende bloemenpracht, zonnnetje erbij, vogelgekwetter om me heen, overal het eerste prille groen, yeah het is lente!

Daarbij is er telkens weer die uitdaging...   Heet mijn blog niet zo?  ;-)   

De uitdaging om de bosanemoontjes weer anders, en natuurlijk liefst mooier, beter of interessanter, te fotograferen dan in de voorgaande jaren.

Ik denk dat velen zich hier wel in zullen herkennen?

En dus ging ik afgelopen week die uitdaging weer aan. Het voelde waarachtig even onwennig, sinds de paddenstoelen had ik de macrolens niet meer in mijn handen gehad, kan ik het nog wel? Nou gelukkig blijkt het toch net zoiets als fietsen,  je verleert het niet ;-)

Maar die uitdaging, wat wil ik? In mijn hoofd spelen wat donkerder foto's, met meer de sfeer van het bos erin, en dat bos mag ook wel zichtbaar zijn,  dus meer ruimte. Maar over ruimte gesproken,  die moet er zeker ook zijn voor spontane ingevingen, dat werkt voor mij toch meestal het fijnst,  laat het maar gebeuren, aan de slag!

Tja, de eerste foto's zijn toch weer plaatjes met een zachte en lichte uitstraling, maar daar is niks mee, ik houd hier gewoon van.

Maar dan gebeurt het.... Ik stel altijd handmatig scherp en draaiend aan de scherpstelring zie ik het beeld telkens veranderen, ik kijk tussen de witte bloemenzee van de vorige foto door en dan verschijnt ineens dit plaatje in mijn zoeker. Hé, ruimte en de sfeer van het bos! Dat stond op mijn lijstje ;-)

Dan meteen nog maar eens op zoek naar dat donkere bossfeertje.

Maar eens wat meer kleur is natuurlijk ook wel eens aardig, o jeetje, ik krijg keuzestress!

Maar zoals ik al schreef,  plannen maken is leuk, maar openstaan voor wat er zoal op mijn pad  komt werkt voor mij vaak beter. Van mijn fotomaatje kon ik een leuk 'speeltje' lenen en uitproberen. Het blijkt als een soort verdubbelaar te werken. Ik word helemaal enthousiast!

Ik krijg ineens 'onderwater-anemoontjes'!  Het lijkt wel iets als meervoudige belichting....

Maar dat is het dus niet, wat het wel is zal ik nog wel eens verklappen. Eerst wil ik hier eens lekker wat meer mee gaan stoeien en de mogelijkheden en ónmogelijkheden ontdekken.

En mogelijkheden... die zijn er plenty denk ik?

Intussen heb ik al een paar keer zitten lonken naar de Holwortel. Op het eerste gezicht vind ik het altijd een wat onaantrekkelijke bloem met die wat fletse lila kleur, maar van dichtbij blijken de details  zo verrassend mooi.

Ik leef me hier dan ook even heerlijk op uit om deze aquarel te maken en dan zit een heerlijke ochtend tussen de bloemetjes er weer  op.

Slotwoordje:  Het macroseizoen is hiermee voor mij (eindelijk) weer geopend,  ik heb er weer zin in! Tegelijkertijd probeer ik me de laatste tijd wat meer op vogels te richten, dat blijft moeilijk maar het is natuurlijk weer een heerlijke uitdaging en zo houd ik de titel van mijn blog tenminste actueel. In een volgende blogpost meer....