Covarrubias - Woensdag

Woensdag 1 mei.

Aan het ontbijt in El Puente zit Riet die echt grieperig is,  en Gonnie die nog steeds last van migraine heeft,  maar deze stoere meiden willen het toch proberen.  Terwijl Bart mij na het ontbijt uitdaagt voor een partijtje tafelvoetbal  ( in mijn jeugd voor het laatst gedaan,  ik verlies, maar weet  toch wel een paar mooie punten te scoren! )   zie ik Gonnie gelukkig weer bij de mensen komen,  dus wat later vertrekt de voltallige groep naar de Vallei Ura - Castroceniza. De zware telelenzen mogen vandaag thuisblijven,  lekker lichtgewicht gaan we voor macro en landschap.

Door deze smalle vallei tussen twee schilderachtige gehuchtjes loopt een kabbelend beekje, 

en het is de bedoeling dat we hier leren te fotograferen met bokeh-bubbels op korte afstand,

een techniek die mij bijzonder intrigeert.

Maar we hebben hier zon voor nodig en die laat zich vooralsnog niet zien :-(

We lopen rustig de vallei in,  en een spaarzame opklaring geeft Bart

net genoeg tijd om ons te laten zien wat de bedoeling is.

Oefenen met deze techniek zit er er niet in, de zon komt niet meer terug

Niet getreurd,  de omgeving is mooi, en we zoeken en vinden andere

onderwerpen, zoals deze bloemetjes met achtergrond van een gele rots.

Hmm.. toch heeft deze foto het niet echt...

Scherpgesteld op een grasje in plaats van op de bloemetjes,

dat geeft toch weer een heel ander beeld

Een beetje beeldbewerking er op los laten,  ook dat maakt er een totaal ander plaatje van.

Fotograferen is toch nooit saai!

We maken een mooie wandeling door deze vallei en Gonnie en ik blijven

 daarbij een beetje in de buurt van reisgenoot Bart,

die een expert is in het vinden van leuke beestjes,

zoals bijvoorbeeld hagedisjes,  hij weet precies onder welke stenen

hij moet kijken, maar helaas,  de zoektocht levert niets op

Op de terugweg verwissel ik de macrolens voor de 24-70mm lens 

om zo wat van het mooie landschap te kunnen fotograferen.

Grappig dat je dan meteen met hele andere ogen rondkijkt

Kijk, daar zijn de blauwe bloemetjes van het begin weer,

maar nu in hun omgeving, wat een geheel ander beeld geeft

De rotsen vind ik toch wel heel indrukwekkend

maar best wel moeilijk om dit landschap goed  in beeld te brengen

Zoeken naar wat lijnen om diepte te krijgen,

is hier wel redelijk gelukt?

In het veld bij deze oude schuur is het tijd voor de picknick, en dan gebeurt er een klein wonder:

De zon komt door,  en voor het eerst deze week kan de jas uit!

Zonder jas rennen we uitgelaten naar de beek,  we gaan met de bokeh-bubbels spelen!

't Is beslist nog niet wat het wezen moet,  maar ik begrijp de bedoeling, en

heet mijn blog niet 'Oefening baart kunst?'  

Nou, hier ga ik de komende tijd echt wel op oefenen!

We stappen weer in het busje,  maar als we onderweg eindelijk een vlinder zien fladderen,

dan zijn we er ook weer heel snel uit!

Heerlijk toch,  negen volwassenen die helemaal blij zijn met een vlinder!
( foto gemaakt door Marianne )

Het vlindertje in kwestie is een mooi Marmerwitje, dat het nog steeds een beetje 

koud heeft en dus lekker rustig blijft zitten ;-)

We  rijden weer verder en stoppen onderweg bij dit huisje met kersenboomgaard.

Later zie ik foto's waarop het donkere gedeelte van de bomen een kleiner deel van het beeld 

in beslag neemt, waardoor de rest beter uitkomt.  Kwestie van een ander standpunt.

Fotograferen is leuk,  maar om het goed te doen,  dat valt nog niet mee :-)

Prachtige walnootbomen.

Na het Marmerwitje loop ik nog met de macrolens op de camera,

dus het is passen en meten om alles in beeld te krijgen,

met een vast brandpunt moet je 'zoomen met je benen'

Het is kwart over vier,  en tijd om terug te gaan naar ons Casa, want er staat beeldbespreking op het programma.  Heel eerlijk gezegd vind ik dat toch wel jammer, omdat het nu voor het eerst eens aardig weer is.  Maar,  en dat meen ik ook eerlijk,  de beeldbespreking is telkens boeiend en leerzaam,  en is gewoon een belangrijk onderdeel van de fotoreis.

Maar toch...  als we tegen acht uur klaar zijn,   dan wil ik maar één ding:   naar buiten!

Gonnie en ik gaan op pad naar de weg boven het dorp, met uitzicht op de Arlanza.

Dick loopt achter ons en roept:   Jullie zijn te laat,  kijk maar!  En inderdaad, we zien de zon achter 

de rotsen verdwijnen,   we versnellen onze pas ......

....en we zijn net op tijd om de brug over de Arlanza in mooi warm licht vast te leggen.

 Dank zij de beeldbespreking ken ik de valkuilen van deze plek, en ik geloof dat het me gelukt is

om alle storende elementen buiten beeld te houden

We gaan om negen uur eten, dus we kunnen nog een rondje dorp doen.

Eerst een net uitgelopen treurwilg boven het riviertje, wat een heerlijk fris groen!

Spelen met een wat langere sluitertijd en wat beweging van de camera....

ik weet zelf niet goed wat ik er van vind,  ben eigenlijk bang dat het echt niks is,
 maar ik mag dit soort experimentjes af en toe graag doen

De kerk met het ooievaarsnest er op 

Het lijkt of in Covarrubias de tijd heeft stil gestaan, alles is eeuwenoud en indrukwekkend

Ik neem mij voor om nog eens serieus  met groothoeklens en statief op pad te gaan

maar dat is er niet meer van gekomen,  evenmin van de avondfotografie,

waarvan ik telkens dacht,  dat komt nog wel....

Een week is gewoon te kort ;-)

Slotwoordje:

Dat is inderdaad de harde waarheid:   de tijd vliegt en de week lijkt te kort.

Voor morgen staat er een lange dag in het veld op het programma,  fijn,  daar gaat toch eigenlijk wel mijn persoonlijke voorkeur naar uit, en vrijdag,  de laatste dag,  is het mijn beurt voor de Vale gieren....  en deze vrijdag lijkt qua weer de mooiste dag van de week te worden, dus de twijfels slaan al weer toe....  We zien wel,  eerst nog de donderdag te gaan....