Groothoek aan zee

Op 7 december eindigde ik mijn blogserie  De uitdaging van de zonsondergang met de woorden dat ik toch echt mijn groothoeklens eens vaker wilde gaan gebruiken.

De volgende dag besloot ik meteen de daad bij het woord te voegen,  en ging ik met de groothoek het strand op. Statief liet ik thuis, want ik wilde eens lekker flexibel kunnen oefenen met diverse standpunten, gewoon eens kijken wat wel werkt en wat niet.

Het was een dag met wisselende bewolking,  felle opklaringen en plotselinge hagelbuien.

Vooral die buien deden me besluiten filters en zo thuis te laten,  ik ging puur sec met de groothoek aan de slag.

En dat viel me aanvankelijk nog  helemaal niet mee.

  Maar al gauw had ik door dat je héél dicht op je onderwerp in de voorgrond moet kruipen.

Dus kon ik de eerste spetters van de branding van de frontlens poetsen ;-(

Een gemene valkuil is de vertekening.

Bij deze foto koos ik een laag standpunt,  maar omdat ik een flink deel van de

lucht in het beeld mee wilde nemen, richtte ik de camera omhoog.

Moet je niet doen dus!  

De horizon stond zó bol, dat ik deze in Lighroom 

niet eens meer helemaal kon corrigeren.

Maar wel weer wat geleerd dus:  camera zo veel mogelijk waterpas houden.

En wat krijg je véél in beeld met zo'n groothoeklens.

Herhaalde malen zag ik mijn eigen schaduw verschijnen.

Pas toen de zon even verdween, en daarmee ook mijn schaduw,

kon ik de andere kant op fotograferen.

En dat wilde ik graag,  want het schuim was hier zo mooi romig.

Maar al met al  kreeg ik na een paar uurtjes, met uiteraard vele mislukkingen,

het 'groothoekgevoel' toch een beetje in mijn vingers.

Kwal met groothoek,  het licht valt er zo mooi doorheen,

maar ik heb het gevoel dat het beeld spannender en boeiender moet kunnen.

Nou ja,  je kunt niet alles in een paar uurtjes leren.

Komt tijd komt raad.

Afgelopen zondag wilde ik bij zonsondergang het geleerde in de praktijk gaan brengen.

En nu serieus, dus statief en filters gingen mee.

Vanuit het centrum van Zandvoort liep ik eerst een paar kilometer zuidwaarts,

omdat ik weet dat daar meestal veel meer zwinnetjes en structuren te vinden zijn.

Maar ik was er al bang voor, op deze zondagmiddag was het heel laag water, 

en stond alles nagenoeg droog. 

Tja, ik had toch echt een interessante voorgrond nodig met die grote beeldhoek,

daarom zocht ik lijnen in het water.

Wachtend op een aankomende golf, die net diagonaal door mijn beeld zou gaan.

kwam er plotseling een hogere golf, met veel meer snelheid.

Dat betekende natte voeten,  

maar ook een heel verrassend spel van lijnen en beweging.

Ik was er wel blij mee!

                                                                                                                                                                                                 

Op de heenweg zuidwaarts had ik ze al gezien,  de vele zeesterren.

Sommige plekken op het strand lagen er helemaal vol mee.

Maar ik was aan de late kant,  en wilde beslist een goede locatie

voor de zonsondergang vinden, dus voor de zeesterren gunde ik me geen tijd.

Nu, na zonsondergang, liep ik terug, terwijl het donker werd.

Tja,  die zeesterren,  toch maar even proberen.

Lange sluitertijden kreeg ik nu vanzelf, daar had ik geen grijsfilter voor nodig.

Deze zeester kreeg net een 'douche' van de branding over zich heen,

moet ik misschien daarom bij deze  foto aan een douchegordijn denken?

Ruim een uur na zonsondergang was het écht donker.

Maar ik kon mijn ogen niet van die zeesterren afhouden.

Wie niet waagt, die niet wint.

Met die gedachte zette ik mijn statief weer neer,  

maar op mijn schermpje bleef alles nagenoeg zwart,  

het was gewoon té donker.

Gelukkig kon ik de waterpas wel zien,   

en ik zag aan het licht ook tot hoever ik het grijsverloopfilter

 in de houder moest schuiven.

Scherpstellen en (lang) belichten werd een gok, en....

Na 25 seconden zag ik dit beeld op mijn schermpje verschijnen,

wat een verrassing!

Uiteraard maakte ik nog een paar beelden, maar deze vond ik het best gelukt.

En toen ging ik tevreden naar huis,
om droge sokken aan te trekken  ;-)

Slotwoordje:
Het mag duidelijk zijn:  mijn groothoeklens komt voortaan vaker uit de tas!
En dan mijn laarzen niet vergeten.....



Edit
Ik verander zelden iets in mijn blog als ik eenmaal gepubliceerd heb,  maar ik wilde dit toch nog even delen: 
Dichter Kees Keizer werd geïnspireerd door de romige cappuccino ;-)
Zie zijn weblog,   ik vind het gedicht prachtig!

Cappuccinopanorama 







De branding bouwt een watermuur
metselt schuimlagen
tussen strand en baren

meeuwen als fladderende
suikerklontjes
boven het cappuccinopanorama

in de wolken woont de caffè latte
roomt niets af maar klopt op
tot onwerkelijke dimensies

het nippen schiet tekort
met volle teugen drinkt mijn hart
uit deze zonderlinge zee.

*** *** ***