Macro, de grote verleiding

Ik vind het de laatste tijd vaak leuk om een blogje over één item te maken, en  onderwerpen die ik daarvoor graag wil fotograferen zijn o.a  de  Klaprozen  en  de Wilde Margrietjes.

Toen ik een paar weken geleden in een mooi veldje stond bij het ooievaarsnest, zag ik vanuit mijn ooghoeken zowel de gewenste klaprozen als de margrietjes bloeien,  dus na twee uur ooievaars observeren,  werd de verleiding te groot en was  het de hoogste tijd om de telelens te verruilen voor de macrolens.

Maar waar te beginnen?   Kiezen is nooit mijn sterkste kant....

Nou vooruit, eerst de klaprozen

Een serie gewijd aan deze fotogenieke bloemen staat al een hele poos hoog op mijn wensenlijstje

Maar dan gaat het mis, nog voordat ik een paar echt mooie foto's heb gemaakt,
is er verderop de de verleiding van de wilde margrieten,
het is net of ze roepen:  wij ook,  wij ook!

Onderweg naar de margrietjes word ik afgeleid door  een snorrend  brrmm brrrmm  in het gras:

Een Meikever!

Wow, die wil ik natuurlijk ook!

Maar ik wil teveel, ben te gehaast,  niet voorzichtig genoeg, dus jawel,

je ziet het al, de vleugels gaan  open en hij vliegt weg,

ik kon precies één foto maken

Goed, nu  tijd voor de margrieten, ja, hier wil ik ook graag een aardige serie van maken.

Oeps, dit begint niet goed,  helemaal overbelicht...

en het komt er niet van om een nieuwe poging te doen want 

ik word alweer afgeleid door iets anders

( gelukkig was er nog een Z/W-reddingsactie )

Afgeleid dus,  in dit geval  door een leuk kevertje  in de margrietjes

en vervolgens word ik weer verleid door een mooi lieveheersbeestje in het gras

Als ik het goed heb, is dit het Veelkleurig Aziatisch LHBtje

Wanneer ik na deze macro-sessie in de auto stap en naar huis rijd, besef ik dat ik helemaal niet gedaan heb wat ik van plan was:  een klaprozenserie maken,  en evt ook een van de margrieten.

Dan schiet me ineens de Wateraardbei te binnen.

De naam van dit plantje klinkt zo leuk,  en ik weet dat ik het kan vinden langs het Bert-Bospad dat door de Westbroekse Zodden loopt. Ook deze verleiding kan ik ineens niet weerstaan, dus ik wijzig mijn plannen en ga naar 'Bertje Bos' 

Tja, waar vind je langs een pad van 5 km de Wateraardbei?

Gelukkig weet ik zo langzamerhand wel iets van de natuur, en loop ik doelbewust naar het trilveen,  daar in de buurt zal ik het plantje vast wel vinden.  En inderdaad, na enig speurwerk zie ik de Wateraardbei staan. Maar waar ik niet opgerekend had,  is dat ik het trilveen op moet om het plantje te bekijken.

Meteen al zak ik tot mijn enkels weg in de natte, zachte en golvende ondergrond, een bijzondere ervaring, dat wel,  maar Wateraardbeitjes fotograferen gaat zo niet lukken.

Uiteindelijk weet ik één takje zo te buigen, dat ik er vanaf de loopplank over het slootje net bij kan.

Da's toch wel zo fijn, vaste grond onder de voetjes ;-)

Het vruchtje van de Wateraardbei  lijkt inderdaad op een aardbeitje,  maar het is niet eetbaar

De plant is ook geen familie van onze zomerkoninkjes,

maar behoort tot de rozenfamilie

Wederom had ik het plan een hele serie te maken van één plantje,

maar met één takje dat ik met een stokje en een knijpertje net een beetje

in verschillende standen kon buigen,  kwam ik niet verder 

dan deze vier foto's 

Slotwoordje:
Tja,   en toen kwam ik thuis,  met een ratjetoe aan foto's,  daar zat geen serie-van-één-item in,
dus ik heb lekker alles op één grote hoop gegooid en ga de volgende keer in de herkansing, maar ik weet het nu al,   ook dan blijft de verleiding van afleiding groot,  macro is zo léuk!!