De 12 van 2020

Het is de laatste dag van 2020, 

 een jaar waarin ik probeerde weer wat regelmatiger te bloggen,

maar de laatste keer is toch al weer ruim 4 maanden geleden.

Maar de jaarlijkse traditie van een blogoverzicht van het 

afgelopen jaar op de oudejaarsavond, dáár wil ik me toch 

echt wel aan houden, dus hier mijn terugblik op 2020:

Januari - Chaos

Op een grauwe winterdag liep ik in de AWD (Amsterdamse Waterleiding Duinen)  en mijn oog viel op deze chaos: door de wind gegeselde en krom  gegroeide meidoorns, duindoornstruiken die aan het eind van hun leven waren en daaromheen hoog en dor gras. 

Een stemmetje in mij riep:  'Zoek rust in de chaos!'  Leuke uitdaging en dit is het resultaat.

Februari - Baardmannetje

Wederom op stap in de AWD,  ik was getipt over de plek waar zich een paar Baardmannetjes ophielden,

wat een mooie vogeltjes, blij met deze foto, het was de moeite van de lange wandeling zeker waard!

 Maart - Reflecties in de sloot

Tweede helft maart,  lockdown en zoveel mogelijk thuis.

In de sloot langs mijn huis heb ik me heerlijk uitgeleefd op de reflecties in het water.

Je hoeft echt niet altijd ver weg....

April - Duinviooltjes

Op mooie en rustige ochtenden de duinen in, begeleid door een koor van uitbundig

zingende Nachtegalen en weer eens ouderwets plat op de buik om te schilderen 

met de macrolens.

Van deze heerlijke ochtenden maakte ik zelfs een blogverslagje

Mei - Geoorde fuutjes

In mei ging ik weer meer op pad,  dus keuzestress.....

Van de vogelhut op Marken maakte ik al een mooi overzichtje

dus daarom hier geen Kievitpulletje of andere weidevogels.

Nee,  mijn keuze is gevallen op deze mooie interactie tussen 

twee Geoorde Fuutjes.

Juni - Klaproos

Hoogtepunten van juni waren o.a. de bezoekjes aan de Zwarte Sterns

maar die staan al in een blogbericht,  dus ik kies iets anders.

Von wist een veld met Klaprozen te vinden, ga je mee?

Nou daar hoefde ik niet over na te denken!

Er stond meer Kamille dan Klaprozen, maar juist die combinatie

maakt voor mij deze foto zo heerlijk.

Juli - Fouling

Samen met Gonnie ging ik naar IJmuiden om vogels te fotograferen.

maar dat was tegen beter weten in, seizoen, getij en licht, er klopte gewoon 

helemaal niets en het werd dus ook niets.

Tijd voor plan B:   

Waar kijk je naar?  De onderzijde van een boot op het droge.

Allerlei organismen hebben zich gehecht op het onderwaterschip,

zo verrassend, wat was dit leuk om te doen!

Augustus - Winterkoninkje

In augustus verwende ik mezelf met meer millimeters!

Een mooie 200-600mm lens plus 1.4 converter, dat maakt 840mm

ipv mijn gebruikelijke 400mm.

Er moesten dus vogeltjes worden gefotografeerd!

September - Palendorp Petten

Een paar dagen naar de Kop van Noord Holland ging in april niet door,

maar Gonnie en ik gingen in september voor een herkansing.

Veel vogels, veel strand en eindelijk eens naar het Palendorp Petten.

Blogje hiervan gaat wellicht nog volgen.

Oktober - Siberische Grondeekhoorn

Wederom een uitstapje met Gonnie:  

Naar de Siberische Grondeekhoorntjes, wat zijn ze leuk!

November - Herfst met Helios

In de herfstmaanden kwam het Russische Helioslensje vaak uit mijn fototas,

de boterzachte bokeh ga ik steeds meer waarderen.

December - Droomlandschapje

In december heb ik de camera wegens andere beslommeringen helemaal niet aangeraakt.

Daarom in deze maand 'Vrije keuze'.

Ik heb een aantal Paddenstoelenfoto's waar ik blij mee ben en die ik dus ook nog

maar eens in een blogje moet gaan plaatsen,  maar voor dit moment houd ik het bij dit

'Droomlandschapje'

Slotwoordje: 

Dat 2020 een heel bijzonder jaar was, en dat niet in positieve zin,  dat hoef ik hier niet te vertellen, maar wat mogen we ons gelukkig prijzen dat we de natuur hebben en dat we daar heerlijk van kunnen en mogen genieten. Struinend door mijn mapjes met foto's van het afgelopen jaar besefte ik dat toch wel heel goed.

Voor 2021 wens ik iedereen alle goeds, blijf gezond en geniet van het al het mooie dat de natuur ons biedt!

Zwarte Sterns

 

Bijna ieder jaar ging ik wel een keer naar een plek bij mij in de buurt waar geplaatste vlotjes succesvol door Zwarte Sterns in gebruik werden genomen. Maar ieder jaar kwam ik weer tot de conclusie dat de vlotjes voor het mooie écht te ver weg liggen.  Bovendien is men er toe over gegaan om gaas over de vlotjes te zetten om rovers tegen te gaan, dus fotograferen was daar sowieso geen optie meer. Maar dit jaar kwam er een nieuwe locatie op mijn pad! Het leuke is dat dit gebeurde doordat ik weer ging bloggen, daardoor kwam ik weer met René in contact en dat leidde tot een afspraak op een vroege maandagochtend.

De dag daarvoor ga ik in de middag de locatie alvast verkennen want het is toch wel fijn als je 's morgens vroeg zonder stress precies weet waar je moet zijn. René had het goed uitgelegd en wat is het een feestje om de Sterns weer te zien en te horen.  Ik probeer alvast goed in te schatten wat de volgende ochtend het beste plekje is, want het is er een beetje  passen en meten om langs een onbewoond vlotje te kunnen fotograferen.

En ja, uiteraard kan ik het niet laten om het aanvliegen en de voermomentjes 

 alvast even te fotograferen....

hoewel ik natuurlijk weet dat het licht nu niet bepaald op zijn mooist is en 

dat me de volgende ochtend betere omstandigheden te wachten staan.

En inderdaad, op die vroege maandagochtend rijd ik onderweg door de mist

en als ik op de locatie ben en de zon opkomt,  blijft er nog wat nevel

boven het water hangen, waardoor het licht heerlijk zacht is.

Het plekje dat ik van te voren bedacht had kan ik wel vergeten, 

want behalve René is er nog een fotograaf en ik heb daardoor geen

keuze meer. Nou ja, dat geeft dan ook geen keuzestress ;-)

Uiteindelijk pakt het niet eens zo verkeerd uit.  

Ik heb nu wel een vlotje vóór het vlotje met kleintjes, 

maar door een laag standpunt te kiezen lopen de vlotjes

 bijna in elkaar over.

Pluspunt van dit plekje is dat ik nu in lengterichting van de sloot

kijk, waardoor ik geen riet vlak achter de Sterns heb.

De rand van het vlotje is natuurlijk niet zo mooi.

ik zou de foto verder kunnen croppen om die kwijt te zijn,

maar dat gaat ten koste van compositie en kwaliteit,

dus dat vind ik toch geen optie.

Het is genieten!  Mooie omstandigheden en de oudervogels vliegen 

af en aan om de drie jongen te voeren.

Speurend naar een libel of visje

Een uurtje later:  de zon krijgt steeds meer kracht, de nevel is weggebrand.

Ik probeer toch een hoger standpunt om dat irritante voorste vlotje uit beeld te krijgen.

Tja,  laag is meestal mooier, maar doordat de kleintjes hier hun blik hoopvol

 omhoog richten, lijkt de foto gemaakt te zijn vanuit het perspectief van de oudervogel

en dat spreekt me toch ook wel aan.

Het wordt een volop zonnig dag, het licht wordt hard, dus ik houd het voor gezien.

Maar twee dagen later ga ik nog eens terug.

Nu geen nevel, wel even prachtig warm licht, maar al heel snel worden de contrasten harder.

De wind is gedraaid, waardoor de oudervogels mooi frontaal aanvliegen,

maar waardoor bij vrijwel alle voermomentjes de jongen met hun rug naar me toe staan.

Niet ideaal dus en de oplettende kijker zal gezien hebben dat ik ook vanuit een ander 

standpunt fotografeer, want hoewel ik extra vroeg op pad ben gegaan

had ik wederom geen keuze meer omdat andere fotografen nóg vroeger waren.

Achteraf bezien was het plekje van de eerste ochtend nog niet zo slecht,

want nu stoort de ligging van de vlotjes me nog meer en is de achtergrond

ook nadrukkelijker aanwezig.

Waarom ik de foto dan toch plaats?

Gewoon omdat het interessant is om de verschillen te zien.

 In de vlucht vlak na aankomst toen het licht nog zacht en warm was.

En tot slot een experimentje met langere sluitertijd in in Z/W

Slotwoordje:  Die tweede ochtend ben ik al heel snel  weer huiswaarts gegaan, beter fotowerk zat er gewoon niet  in. De moraal van het verhaal is dat je telkens moet terug gaan om met wat geluk van de mooiste en beste omstandigheden te kunnen profiteren. René schrijft in zijn blog  ook een heel herkenbaar verhaal. Voor mij kwam het er nu niet meer van om vaker terug te gaan, maar volgend jaar hopelijk nieuwe kansen!

Voorjaar in het duin

Tijdens lange duinwandelingen gedurende  het afgelopen voorjaar zag ik steeds meer Duinviooltjes, het leken er zelfs veel meer dan in andere jaren, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik veel vaker dan anders het heerlijke rustige duin opzocht.
Ze inspireerden me in elk geval om weer eens op een mooie vroege ochtend te gaan fotograferen.

Maar wie schetst mijn verbazing toen ik het duin inliep en ineens nergens meer 

die heerlijke lila tapijtjes zag, waar ik tijdens mijn wandelingen zo van genoten had?

Wat bleek?  

Door vorst aan de grond lagen ze allemaal zielig en slap in het veld. 

Gezien hun bloeitijd (hoofdbloei april en mei)  moeten ze daar toch wel tegen kunnen?

En ja hoor,  deze fragiel ogende plantjes zijn inderdaad oersterk, 

toen de zon boven de duinen uit kwam zag ik ze een voor een weer opleven!

Hier en daar was nog net wat rijp te zien

Door de kracht van het lentezonnetje werd de rijp al snel een vormeloze

natte prut, maar die druppeltjes leenden zich dan weer leuk voor een 

creatieve benadering.

Toen de zon nog feller begon te schijnen werd het tijd voor het witte parapluutje,

onderwerp in de schaduw en achtergrond in het zonlicht pakt vrijwel altijd mooi uit.

Dan is het ook mogelijk om even heerlijk te schilderen ;-) 

Tot mijn verrassing bloeiden tussen al het lila ook enkele gele viooltjes.

Even terug naar de vroege ochtend...

Tussen alle viooltjes ontdekte ik heel klein spul dat ik door de rijp nauwelijks

kon herkennen, het was ook een nogal rommelig geheel.

Dan is het de uitdaging om rust in de chaos te zoeken.....

Met de Helioslens in combinatie met de  Raynox-voorzetlens werd de scherptediepte

minimaal, waardoor ik de aandacht kon vestigen op dat ene kleine bloemetje met rijp, 

heel vaag schemert de kleur blauw door de rijp ....

Pas later op de ochtend kon ik nader kennismaken met het prachtige

 hemelsblauw van het Ruw Vergeet-mij-nietje.

Een andere bijzonder plantje dat langs de paden volop in bloei stond 

was de Salomonszegel.

In sommige delen van het land wordt deze plant ook wel

'Mot met biggen' genoemd.

Als je weet dat 'Mot'  zeug betekent, dan is de vergelijking snel gemaakt.

Ik had deze Salomonszegel al vaker gezien en was al langer van plan deze 

eens te fotograferen.  Daar moet toch iets leuks van te maken zijn?

Maar ik vond het knap lastig....

Ik kwam niet verder dan de eerste foto in de schaduw

en deze tweede in de zon.

Ja natuurlijk heb ik ook wel andere benaderingen geprobeerd,

maar die liggen in de prullenbak.

Slotwoordje:  Is dat erg dat het me niet lukte om iets bijzonders van de Salomonszegel te maken?  Tja, op dat moment wel wat frustrerend, maar hier ligt dan toch juist weer die uitdaging om het een volgende keer wéér te proberen.  Die volgende keer kwam er nu niet meer van, maar de uitdaging gaat op de agenda van volgend jaar!

Vogelhut Marken

In deze blogpost ga ik even terug naar 18 en 19 mei.
Onverwachts kreeg ik de gelegenheid om naar de Vogelhut Marken te gaan. 
Vanwege de Coronacrisis en bijhorende maatregelen had ik even wat twijfels, maar ik besloot deze mooie kans toch te pakken maar dan wel in mijn uppie.  
De weersvooruitzichten zijn aardig en ik heb er zin in!




Rond het middaguur meld ik me bij Jeanine die me naar de hut brengt. Oh wat een  heerlijkheid om hier al die weidevogels om me heen te horen!  Alleen daarvoor zou je er al naar toe gaan.
Ik ben snel geïnstalleerd, maar er zitten op dat moment weinig vogels in de buurt. Ik neem dus even rustig de  tijd om de  mogelijkheden vanuit de verschillende luiken te bekijken, de lage hebben mijn voorkeur, alhoewel mijn lijf daar later anders over zal gaan denken....
En dan is het wachten op wat er komen gaat, altijd weer spannend!

Ik hoef  niet al te lang te wachten, in het hoge gras voor de hut scharrelt een 

Kievit pulletje en een aantal keren komt het heel dichtbij.

Door mijn lage standpunt is het gras zowel voor als achter het pulletje mooi zacht en onscherp, 

maar tegelijkertijd staat het gras regelmatig in de weg. 

Eigenlijk is er maar één afstand waarop ik het pulletje  zonder last van 

het gras goed in beeld kan krijgen, waardoor alle foto's misschien wat op elkaar lijken, 

drie foto's van het pulletje vind ik daarom eigenlijk net teveel, 

maar ach, omdat ze zo schattig zijn,  en omdat ik niet kon kiezen ;-)

Intussen zat Mama Kievit op afstand de boel rustig in de gaten te houden.
Het grashalmpje kon ik niet buiten beeld houden, dus gewacht tot de houding van de
Kievit plus het eigenwijze kuifje een beetje in de compositie pasten.

Er zitten veel Tureluurs en ze zijn lekker actief. 

 Deze schoot ineens vanuit het plas-dras omhoog!

Veel paringen, maar in veel gevallen ook steeds in het hoge gras en 

daardoor net uit mijn zicht, maar gelukkig niet altijd.

En als het gras dan toch nog net één kontje hoog is verdwijnt  het vrouwtje  alsnog bijna,

maar dat oogje tussen de grassprieten door maakt het voor mij juist een leuk plaatje.

De Grutto's laten zich alleen maar wat verder weg zien,
maar zo in zijn eentje in een trotse houding toont hij zich wel mooi
als de Koning van de Weidevogels in zijn grasgroene koninkrijk.

In de middag was er een een prima mengeling van zonneschijn en sluierbewolking,  

in de avond is er echter meer bewolking voorspeld. Dat zou jammer zijn.

Maar gelukkig, voordat de zon daadwerkelijk achter de wolken verdwijnt kan ik bij laag 

tegenlicht nog prachtig het silhouet van de Grutto fotograferen.

En ook nog met een heerlijke sprankelende blingbling!

Deze middag was genieten, maar het fijne van de Vogelhut op Marken is

 dat je nog niet naar huis hoeft, nee,  je blijft er overnachten!

Al om een uur of 9 maak ik mijn bedje klaar en ga daarna tevreden en 

ontspannen liggen luisteren naar allerhande vogelgeluiden en kikkers,  

bijna jammer dat ik al gauw in slaap viel....

De wekker maakt me om kwart over 5 wakker.

Ook nu was er bewolking voorspeld, maar een blik op de horizon laat licht zien!

Snel bed opruimen en de luiken weer open,

een mooie ochtend is welkom....

Aanvankelijk heb ik nog te weinig licht om fatsoenlijk te kunnen fotograferen, 

maar dat maakt niet uit, want er is geen vogel te zien ;-(   

 Ook niet als het licht mooi en warm wordt, dat is even pech.

Dan maar even spelen met de weerspiegeling van het Paard van Marken, ook leuk!

Maar een combinatie van het Paard met een weidevogel, dat zou pas écht leuk zijn toch?
...

Het zag er niet naar uit, maar uiteindelijk verscheen er toch een 

Kievit  op de juiste plek en 'klik' zei de camera!

Intussen werd het natte gras in het tegenlicht een decor vol flonkerende lichtjes,

maar wéér geen vogel te zien in deze prachtige setting.

Wachten en hopen.... en uiteindelijk verscheen er een Bergeend, dankjewel!

De Bergeend was net op tijd want zoals voorspeld ging de zon verdwijnen, 

alle flonkeringen weg, maar wel nog een aardig plaatje op een ander plekje.

En dat was stomtoevallig op precies dezelfde plaats als op deze foto 

die ik de vorige dag had gemaakt. Wel even leuk om de verschillen 

van ochtend en middag te laten zien.

En Mama Bergeend?  

 Die leek boos!  Omdat zij nog niet op de foto mocht?

Slotwoordje:   Het was een geslaagd bezoek aan de hut en uiteraard maak je dan héél veel foto's.  Voor mijn blog had ik met mezelf afgesproken een selectie van 10 beelden te maken om een impressie te geven. Zo'n streven dwingt me om streng te selecteren, maar ik was toch niet streng genoeg voor mezelf, het zijn er 16 geworden...   Nou vooruit dan maar Loes!  ;-)