Voorjaar in het duin

Tijdens lange duinwandelingen gedurende  het afgelopen voorjaar zag ik steeds meer Duinviooltjes, het leken er zelfs veel meer dan in andere jaren, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik veel vaker dan anders het heerlijke rustige duin opzocht.
Ze inspireerden me in elk geval om weer eens op een mooie vroege ochtend te gaan fotograferen.

Maar wie schetst mijn verbazing toen ik het duin inliep en ineens nergens meer 

die heerlijke lila tapijtjes zag, waar ik tijdens mijn wandelingen zo van genoten had?

Wat bleek?  

Door vorst aan de grond lagen ze allemaal zielig en slap in het veld. 

Gezien hun bloeitijd (hoofdbloei april en mei)  moeten ze daar toch wel tegen kunnen?

En ja hoor,  deze fragiel ogende plantjes zijn inderdaad oersterk, 

toen de zon boven de duinen uit kwam zag ik ze een voor een weer opleven!

Hier en daar was nog net wat rijp te zien

Door de kracht van het lentezonnetje werd de rijp al snel een vormeloze

natte prut, maar die druppeltjes leenden zich dan weer leuk voor een 

creatieve benadering.

Toen de zon nog feller begon te schijnen werd het tijd voor het witte parapluutje,

onderwerp in de schaduw en achtergrond in het zonlicht pakt vrijwel altijd mooi uit.

Dan is het ook mogelijk om even heerlijk te schilderen ;-) 

Tot mijn verrassing bloeiden tussen al het lila ook enkele gele viooltjes.

Even terug naar de vroege ochtend...

Tussen alle viooltjes ontdekte ik heel klein spul dat ik door de rijp nauwelijks

kon herkennen, het was ook een nogal rommelig geheel.

Dan is het de uitdaging om rust in de chaos te zoeken.....

Met de Helioslens in combinatie met de  Raynox-voorzetlens werd de scherptediepte

minimaal, waardoor ik de aandacht kon vestigen op dat ene kleine bloemetje met rijp, 

heel vaag schemert de kleur blauw door de rijp ....

Pas later op de ochtend kon ik nader kennismaken met het prachtige

 hemelsblauw van het Ruw Vergeet-mij-nietje.

Een andere bijzonder plantje dat langs de paden volop in bloei stond 

was de Salomonszegel.

In sommige delen van het land wordt deze plant ook wel

'Mot met biggen' genoemd.

Als je weet dat 'Mot'  zeug betekent, dan is de vergelijking snel gemaakt.

Ik had deze Salomonszegel al vaker gezien en was al langer van plan deze 

eens te fotograferen.  Daar moet toch iets leuks van te maken zijn?

Maar ik vond het knap lastig....

Ik kwam niet verder dan de eerste foto in de schaduw

en deze tweede in de zon.

Ja natuurlijk heb ik ook wel andere benaderingen geprobeerd,

maar die liggen in de prullenbak.

Slotwoordje:  Is dat erg dat het me niet lukte om iets bijzonders van de Salomonszegel te maken?  Tja, op dat moment wel wat frustrerend, maar hier ligt dan toch juist weer die uitdaging om het een volgende keer wéér te proberen.  Die volgende keer kwam er nu niet meer van, maar de uitdaging gaat op de agenda van volgend jaar!