Voorjaar in het duin

Tijdens lange duinwandelingen gedurende  het afgelopen voorjaar zag ik steeds meer Duinviooltjes, het leken er zelfs veel meer dan in andere jaren, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik veel vaker dan anders het heerlijke rustige duin opzocht.
Ze inspireerden me in elk geval om weer eens op een mooie vroege ochtend te gaan fotograferen.

Maar wie schetst mijn verbazing toen ik het duin inliep en ineens nergens meer 

die heerlijke lila tapijtjes zag, waar ik tijdens mijn wandelingen zo van genoten had?

Wat bleek?  

Door vorst aan de grond lagen ze allemaal zielig en slap in het veld. 

Gezien hun bloeitijd (hoofdbloei april en mei)  moeten ze daar toch wel tegen kunnen?

En ja hoor,  deze fragiel ogende plantjes zijn inderdaad oersterk, 

toen de zon boven de duinen uit kwam zag ik ze een voor een weer opleven!

Hier en daar was nog net wat rijp te zien

Door de kracht van het lentezonnetje werd de rijp al snel een vormeloze

natte prut, maar die druppeltjes leenden zich dan weer leuk voor een 

creatieve benadering.

Toen de zon nog feller begon te schijnen werd het tijd voor het witte parapluutje,

onderwerp in de schaduw en achtergrond in het zonlicht pakt vrijwel altijd mooi uit.

Dan is het ook mogelijk om even heerlijk te schilderen ;-) 

Tot mijn verrassing bloeiden tussen al het lila ook enkele gele viooltjes.

Even terug naar de vroege ochtend...

Tussen alle viooltjes ontdekte ik heel klein spul dat ik door de rijp nauwelijks

kon herkennen, het was ook een nogal rommelig geheel.

Dan is het de uitdaging om rust in de chaos te zoeken.....

Met de Helioslens in combinatie met de  Raynox-voorzetlens werd de scherptediepte

minimaal, waardoor ik de aandacht kon vestigen op dat ene kleine bloemetje met rijp, 

heel vaag schemert de kleur blauw door de rijp ....

Pas later op de ochtend kon ik nader kennismaken met het prachtige

 hemelsblauw van het Ruw Vergeet-mij-nietje.

Een andere bijzonder plantje dat langs de paden volop in bloei stond 

was de Salomonszegel.

In sommige delen van het land wordt deze plant ook wel

'Mot met biggen' genoemd.

Als je weet dat 'Mot'  zeug betekent, dan is de vergelijking snel gemaakt.

Ik had deze Salomonszegel al vaker gezien en was al langer van plan deze 

eens te fotograferen.  Daar moet toch iets leuks van te maken zijn?

Maar ik vond het knap lastig....

Ik kwam niet verder dan de eerste foto in de schaduw

en deze tweede in de zon.

Ja natuurlijk heb ik ook wel andere benaderingen geprobeerd,

maar die liggen in de prullenbak.

Slotwoordje:  Is dat erg dat het me niet lukte om iets bijzonders van de Salomonszegel te maken?  Tja, op dat moment wel wat frustrerend, maar hier ligt dan toch juist weer die uitdaging om het een volgende keer wéér te proberen.  Die volgende keer kwam er nu niet meer van, maar de uitdaging gaat op de agenda van volgend jaar!

Vogelhut Marken

In deze blogpost ga ik even terug naar 18 en 19 mei.
Onverwachts kreeg ik de gelegenheid om naar de Vogelhut Marken te gaan. 
Vanwege de Coronacrisis en bijhorende maatregelen had ik even wat twijfels, maar ik besloot deze mooie kans toch te pakken maar dan wel in mijn uppie.  
De weersvooruitzichten zijn aardig en ik heb er zin in!




Rond het middaguur meld ik me bij Jeanine die me naar de hut brengt. Oh wat een  heerlijkheid om hier al die weidevogels om me heen te horen!  Alleen daarvoor zou je er al naar toe gaan.
Ik ben snel geïnstalleerd, maar er zitten op dat moment weinig vogels in de buurt. Ik neem dus even rustig de  tijd om de  mogelijkheden vanuit de verschillende luiken te bekijken, de lage hebben mijn voorkeur, alhoewel mijn lijf daar later anders over zal gaan denken....
En dan is het wachten op wat er komen gaat, altijd weer spannend!

Ik hoef  niet al te lang te wachten, in het hoge gras voor de hut scharrelt een 

Kievit pulletje en een aantal keren komt het heel dichtbij.

Door mijn lage standpunt is het gras zowel voor als achter het pulletje mooi zacht en onscherp, 

maar tegelijkertijd staat het gras regelmatig in de weg. 

Eigenlijk is er maar één afstand waarop ik het pulletje  zonder last van 

het gras goed in beeld kan krijgen, waardoor alle foto's misschien wat op elkaar lijken, 

drie foto's van het pulletje vind ik daarom eigenlijk net teveel, 

maar ach, omdat ze zo schattig zijn,  en omdat ik niet kon kiezen ;-)

Intussen zat Mama Kievit op afstand de boel rustig in de gaten te houden.
Het grashalmpje kon ik niet buiten beeld houden, dus gewacht tot de houding van de
Kievit plus het eigenwijze kuifje een beetje in de compositie pasten.

Er zitten veel Tureluurs en ze zijn lekker actief. 

 Deze schoot ineens vanuit het plas-dras omhoog!

Veel paringen, maar in veel gevallen ook steeds in het hoge gras en 

daardoor net uit mijn zicht, maar gelukkig niet altijd.

En als het gras dan toch nog net één kontje hoog is verdwijnt  het vrouwtje  alsnog bijna,

maar dat oogje tussen de grassprieten door maakt het voor mij juist een leuk plaatje.

De Grutto's laten zich alleen maar wat verder weg zien,
maar zo in zijn eentje in een trotse houding toont hij zich wel mooi
als de Koning van de Weidevogels in zijn grasgroene koninkrijk.

In de middag was er een een prima mengeling van zonneschijn en sluierbewolking,  

in de avond is er echter meer bewolking voorspeld. Dat zou jammer zijn.

Maar gelukkig, voordat de zon daadwerkelijk achter de wolken verdwijnt kan ik bij laag 

tegenlicht nog prachtig het silhouet van de Grutto fotograferen.

En ook nog met een heerlijke sprankelende blingbling!

Deze middag was genieten, maar het fijne van de Vogelhut op Marken is

 dat je nog niet naar huis hoeft, nee,  je blijft er overnachten!

Al om een uur of 9 maak ik mijn bedje klaar en ga daarna tevreden en 

ontspannen liggen luisteren naar allerhande vogelgeluiden en kikkers,  

bijna jammer dat ik al gauw in slaap viel....

De wekker maakt me om kwart over 5 wakker.

Ook nu was er bewolking voorspeld, maar een blik op de horizon laat licht zien!

Snel bed opruimen en de luiken weer open,

een mooie ochtend is welkom....

Aanvankelijk heb ik nog te weinig licht om fatsoenlijk te kunnen fotograferen, 

maar dat maakt niet uit, want er is geen vogel te zien ;-(   

 Ook niet als het licht mooi en warm wordt, dat is even pech.

Dan maar even spelen met de weerspiegeling van het Paard van Marken, ook leuk!

Maar een combinatie van het Paard met een weidevogel, dat zou pas écht leuk zijn toch?
...

Het zag er niet naar uit, maar uiteindelijk verscheen er toch een 

Kievit  op de juiste plek en 'klik' zei de camera!

Intussen werd het natte gras in het tegenlicht een decor vol flonkerende lichtjes,

maar wéér geen vogel te zien in deze prachtige setting.

Wachten en hopen.... en uiteindelijk verscheen er een Bergeend, dankjewel!

De Bergeend was net op tijd want zoals voorspeld ging de zon verdwijnen, 

alle flonkeringen weg, maar wel nog een aardig plaatje op een ander plekje.

En dat was stomtoevallig op precies dezelfde plaats als op deze foto 

die ik de vorige dag had gemaakt. Wel even leuk om de verschillen 

van ochtend en middag te laten zien.

En Mama Bergeend?  

 Die leek boos!  Omdat zij nog niet op de foto mocht?

Slotwoordje:   Het was een geslaagd bezoek aan de hut en uiteraard maak je dan héél veel foto's.  Voor mijn blog had ik met mezelf afgesproken een selectie van 10 beelden te maken om een impressie te geven. Zo'n streven dwingt me om streng te selecteren, maar ik was toch niet streng genoeg voor mezelf, het zijn er 16 geworden...   Nou vooruit dan maar Loes!  ;-)

Netpluimpjes en ander klein spul

Beloofd is beloofd: Weer vaker een blogje maken! En intussen is er toch al weer bijna een maand voorbij...  Maar hier is hij dan toch echt.
Eentje met héél klein spul, slijmzwammetjes, waarvan ik de juiste namen schuldig moet blijven, dat laat ik aan specialisten over en zelfs voor hen valt dat volgens mij niet mee.
Maar hoewel ik het leuk vind als ik iets weet te benoemen, gaat het me toch vooral om de plaatjes.



Vorige week zondag had ik met Yvonne een uitstapje macro in de planning, maar het weer was nou niet echt macroweer, nogal winderig. Maar op internet hadden we gezien dat er ook nu in de zomer Slijmzwammetjes te vinden zijn, prachtige IJsvingertjes zagen we voorbij komen en  ook ander grappig spul, Gebundeld Netpluimpje.
In het bos heb je minder last van de wind, dus we besloten op zoek te gaan. Nou is dat natuurlijk  zoeken naar een speld in een hooiberg, dus wie schetst onze verbazing toen we vreemde bruine pluisjes op een dikke boomtak eens aan een nadere inspectie onderwierpen en ontdekten dat dit spul toch best wel op die leuke Netpluimpjes leek.  Aan de slag dus!

In eerste instantie probeer ik dan alle details in beeld te brengen, dus met veel scherptediepte.
Maar zonder een degelijk statief ging dat echt niet lukken, dus na vergeefse pogingen besloot ik toch maar met een groter diafragma te gaan werken en toen kwam meteen de aap uit de  mouw:  dat spelen met een beperkte scherptediepte, daar beleef ik toch meer lol aan, veel onscherpte en proberen het beetje scherpte op de juiste plek te leggen.

 Toen ik  door de lens keek en scherpstelde,  zag ik tot mijn verbazing allemaal 

bruine pluimpjes die op ijzerdraadjes lijken te staan, wat een bijzonder spul!

Toen het zonnetje er even doorpiepte een nieuwe verrassing: 

 lang niet alles was donkerbruin, de punten waren vaak lichter.

Een bruin poeder lag rond de pluimpjes, sporen neem ik aan.

Een ander bundeltje was zo licht dat het zelfsdoorschijnend was.

De 'ijzerdraadjes'  zijn nu goed te zien.

Heel fascinerend spul!

Uiteraard heb ik er nog even een beetje op zitten googelen, 

 het zou het eerder genoemde Gebundeld Netpluimpje kunnen zijn,

 maar ook Roodbruin Netpluimpje is mogelijk.

Van die laatste vond ik een overzicht van de verschillende en zeer

 snel veranderende stadia van dit slijmzwammetje, heel interessant.

Nu ik toch met het kleine spul bezig ben nog een paar foto's van

 de afgelopen winter, gemaakt tijdens uitstapjes met Gonnie: 

Piepkleine stipjes op een tak bleken na het inzetten van alle tussenringen én 

de Raynox voorzetlens leuke rode bolletjes op steeltjes te zijn!

Tot slot een mooie vondst van Gonnie, hele kleine zwammetjes op een blad.

Het zouden Beukenkorrelkopjes kunnen zijn.

Met wat kunstgrepen kon ik ze in spannend licht zetten.

Slotwoordje:  Het lijkt een wat herfstachtig blogje midden in de zomer, maar ja,  dit weekend lijkt het buiten helaas ook wel herfst, dus best toepasselijk ;-)