Heideblauwtjes

Op vrijdag 27 juni vertrok ik voor een weekje vakantie naar Brabant, waar ik vlakbij de Kampina en de Oisterwijkse Bossen en Vennen een lief huisje had gehuurd.
Fiets mee, wandelschoenen en natuurlijk mijn fotospullen. 

De weersvooruitzichten waren belabberd,  dus een stapel boeken ging ook nog mee.  Gelukkig bleek bleek ik die niet nodig te hebben, want met het weer kwam het  onverwacht helemaal goed!

Op zaterdagmorgen wist ik dat nog niet. Buienradar beloofde me tot een uur of 12,  hooguit tot 1 uur,  

een paar droge uurtjes,  dus ging ik bijtijds op pad om de Kampina een beetje te verkennen.

Na een mooie wandeling door het Dal van de Beerze was het nog steeds droog.  

Ik raadpleegde de kaart en besloot een eind verderop aan de volgende wandeling te beginnen.  

Die begon een beetje saai, maar het kwam helemaal goed toen ik ineens op een veld met 

Heideblauwtjes stuitte!

Met voorbedachte rade had ik al de hele ochtend camera en macrolens 

mee gesjouwd,  en dat kwam nu mooi van pas.

En het was nog steeds droog! 

Wel winderig, waardoor ik niet echt veel foto's kon maken.

Pas achteraf zag ik dat dit het enige verse Heideblauwtje is dat ik voor de lens heb gekregen.

De rest was al behoorlijk afgevlogen en versleten, 

maar dat mocht de pret niet drukken.

Toen ik daar helemaal blij in het veld zat belde Gonnie,

en toen ik vertelde dat ik tussen de Heideblauwtjes zat 

was een afspraak heel snel gemaakt!

De zaterdag bleef uiteindelijk droog,  de zondag idem,

 hoewel er rond het middaguur wel onweer in de buurt zat.

Aan het eind van de middag gingen Gonnie en ik op zoek naar de slaapplaats

van de Heideblauwtjes,  met de bedoeling maandagochtend vroeg terug te gaan.

Natuurlijk amuseerden we ons ook nu al met het fotograferen van deze mooie vlindertjes,

maar omdat die van maandag veel mooier bleken te zijn.

plaats ik maar een paar foto's van de zondag.

In elk geval vonden we de slaapplek,

en misten we hierdoor de eerste helft van de voetbalwedstrijd.

Maar dat vonden we helemaal niet erg ;-)

Op maandagochtend staan we vroeg in het veld,

maar toch schijnt de zon al op de strook waar de vlindertjes slapen,

enige haast is dus geboden om nog Heideblauwtjes met dauw te kunnen fotograferen.

In mijn enthousiasme kruip ik er veel te dicht op

maar gelukkig neem ik daarna toch wat meer afstand,

dit vind ik bij nader inzien echt mooier.

Achteraf denk ik dat ik hier de zon al wat had moeten

afschermen, voor dat doel had ik een wit flitsparapluutje besteld,

maar dat kwam helaas net niet op tijd voor de vakantie binnen.

Voor we het weten gaan de vleugeltjes al open om het zonlicht te vangen.

Als de zon meer kracht krijgt denk ik er gelukkig wel aan om met het reflectieschermpje 

het zonlicht op het Heideblauwtje wat te temperen.

Zolang de camera op statief staat gaat dat prima, want dan heb ik een handje over,

Maar het statief gooi ik al gauw aan de kant, omdat ik daar mee echt niet flexibel genoeg ben

om een mooie lichtval, voor- en achtergrond te zoeken.

Dus al gauw kruip ik over de grond, en heb ik beide handen weer nodig voor de camera.

Zo lang de zon echter laag staat,  lukt het om met mijn hoofd/lichaam schaduw op mijn onderwerp te krijgen.

Nu ik wat meer flexibiliteit heb,  vind ik een prachtige achtergrond :

het is niet meer dan een hoop zand met dorre mosjes,

hoe simpel kan het zijn ;-)

Het Heideblauwtje ( vrouwtje)  werkt lekker mee en spreidt haar vleugeltjes af en toe.

Ze blijft zelfs zó lang zitten dat ik Gonnie roep, en mijn plekkie aan haar af sta,
 zodat zij ook nog even kan profiteren van deze prachtige achtergrond.

Intussen doet het weer een beetje raar en regent het af en toe,

en dan ineens schijnt de zon weer.

Noodgedwongen moeten we dus wat pauzes nemen,

en dan kom je nog eens op andere ideetjes:

Heideblauwtje met groothoek.

Het is nog niet helemaal wat ik wil,  en de scherpte op het vlindertje laat te wensen over,

 maar het idee spreekt me wel aan,  daar ga ik nog wel eens verder mee aan de slag.

Zaterdagmiddag had ik Klein Warkruid gevonden,  ook wel Duivelsnaaigaren genoemd.

Op onze eigen Westerheide had ik een paar jaar geleden al eens pogingen gedaan om dit warrige

plantje te fotograferen,  en met wat meer kennis en ervaring wil ik nu graag nog eens een poging wagen.

Samen met Gonnie buig ik me - letterlijk -  over deze lastige opdracht,
we hebben echt geen idee waar te beginnen.

En dan landt er vlak voor onze neus een Heideblauwtje in het Duivelsnaaigaren en min of meer automatisch plaats ik de camera zo laag mogelijk en druk ik af. Door dit lage standpunt krijg ik veel onscherpte in de voor- en achtergrond en dat geeft me de nodige  inspiratie om het Klein Warkruid te gaan ontwarren ;-)

Dus camera weer zo laag mogelijk tussen het Klein Warkruid en op zoek naar een min  

of meer vrij groeiend bloemetje.

Duivelsnaaigaren / Klein Warkruid is een zeldzaam,  parasitair plantje zonder bladgroen.

Met lange dunne rode uitlopers gaat het Warkruid op zoek naar een gastheer als Struikheide.

Het slingert zich om de gastheer heen om daaraan voedsel te onttrekken.

Al dat geslinger maakt er echt een warrige boel van,

maar het is me gelukt om het Klein Warkruid een beetje te ontwarren ;-)

Slotwoordje:

't Is weer een lange serie geworden,  en dan heb ik toch echt flink gesnoeid in het aantal foto's.  

De hele vakantieweek had ik trouwens zin om nóg een keer terug te gaan naar dit veld, maar ja,  je gaat niet naar Brabant om alleen maar Heideblauwtjes te zien, dus ik mocht niet meer van mezelf ;-)

Het weer werd met de dag mooier,  dus ik ben heerlijk verder op verkenning gegaan in het Brabantse land, en dat is mooi!

In een volgende serie waarschijnlijk wat 'Vakantiekiekjes' .