Covarrubias - Vrijdag

Vrijdag 3 mei.

De laatste dag van ons verblijf in Covarrubias,  en vandaag krijgen Lydeke, Riet, Dick en ik de kans om de Vale Gieren vanuit de schuiltentjes te fotograferen.   En ik heb mijn besluit genomen:   ik pak die kans!  Wordt het niks, dan heb ik pech,  maar wordt het wel wat,  en ik ben er niet bij,  dan krijg ik  razende spijt,  dus ik neem de gok...
Dick ziet er wel van af, en zo blijven de drie 'Sony-Girls'  over, want ja,  het toeval wil dat wij drieën degenen zijn die met Sony fotograferen, en daardoor lopen we bij het installeren in de tentjes meteen tegen een probleem aan: Onze opzichtige zilverkleurige 70-400mm lenzen  zullen door de gieren niet op prijs worden gesteld :-(

( Foto Marianne )

Bart bekijkt of een en ander te camoufleren valt, er wordt besloten dat de opvallende zonnekappen er in ieder geval af moeten, en de rest wordt zorgvuldig ingepakt met camouflagedoek  en gierenveren!

Ca. half twaalf zijn we geïnstalleerd,  Riet, die nog steeds grieperig is, maar beslist wil doorzetten,  zit ivm ziektekiemen 'in quarantaine' in de ene tent,  Lydeke en ik bemannen samen vol spanning de andere.

De boer komt de varkens brengen en het wachten begint.....





Af en toe zien we een Vale Gier overvliegen  en in de verte in de bomen landen;  maar ze vertrekken ook weer,  we horen weer het gekras van de raven,  een merel zingt,  een hop roept 'hop'  en daar blijft het bij. Zo tegen twee uur wordt het zelfs stiller en stiller.... maar het wordt ook warmer, want het is vandaag echt de mooiste dag van de week,  en we zien vlinders......
We denken aan de overige reisgenoten,  die nu lekker ergens in het veld aan het genieten zijn.....

De afspraak is dat wij tot ca half 4 in de tentjes blijven, en dat we rond 3 uur even sms-contact met Bart hebben.
Net voordat we in een dip raken,  komt er weer wat leven in de brouwerij,  we hebben het gevoel dat er een aantal gieren vlak achter ons zit.  We krijgen weer hoop....
Lydeke en ik bespreken fluisterend onze mogelijkheden:  gaan we op de afgesproken tijd weg,  dan is het een verloren dag,   als we blijven, dan hebben we in elk geval nog een kans... Hoop doet leven ;-)

We sms-en met Bart:   kunnen we langer blijven?
En een berichtje naar Riet in de andere tent:   wil jij weg of blijven?
Riet is kort en bondig:  blijven!  Fijn, want dat betekent dat ze zich niet te ziek voelt.

Weer contact met Bart:  graag blijven tot we aangeven dat we weg willen,  oké,  is goed.
Om 15.58 uur sms-je naar Riet: We laten Bart weten wanneer we weg willen, duimen dat er nog wat komt.
Om 15.59 uur berichtje terug:   Oké

Ik heb het nog maar net gelezen of er landt één Vale Gier bij de varkens, hij staat even op de uitkijk en
de  tweede komt,  en de derde....

We prenten goed de instructies in ons hoofd:  Niet te vroeg beginnen met fotograferen,  beheersen,  en wachten tot ze echt aan het eten zijn !!!

En wat er dan gebeurt....  we zien ze niet aankomen,  want ze komen van achter de tent, maar ineens zitten we midden in het tumult van zware vleugelwiekslagen...... en om 16.02 uur maak ik de eerste foto:

Binnen die luttele drie minuten zit er een ongelooflijke hoeveelheid vale gieren!

Wat een geluk dat we eendrachtig besloten om te blijven....

Maar hoe fotografeer je deze invasie??

Van de eerste groep zagen we prachtige portretten,

dat gaat hier niet lukken.

Ik vergeet eigenlijk alle goed tips en laat de camera ratelen.

Binnen 10 minuten merk ik stomverbaasd dat mijn geheugenkaart  al vol is.

Gauw de volgende er in.....

Gelukkig weet ik naderhand uit al die 600  lukraak geschoten foto's  nog wat beelden te 

halen waarop de chaos enigszins geordend is.

Hier zie je dat gieren zich links achter op een varken storten,  maar we hebben

ook het geluk dat er een groepje vlak voor de schuiltent aan de dis zit

En al lijkt het een totaal hysterische massa gieren,  er zit toch wel degelijk rangorde in zo'n groep.

De rechtopstaande gier in het midden begint zich groot te maken,  hij zal een van de 

oudere vogels zijn, die een leidersfunctie heeft,  en als eerste mag eten

Hij spreidt met veel machtsvertoon zijn vleugels

( spanwijdte ca 2,5 meter ! )

en houdt op die manier de andere vogels op afstand,

hij spreekt op deze wijze een heel duidelijke taal:

'Dit varken is voor mij' !

Dit alles zien we echt pal voor onze tent gebeuren, de telelens is eigenlijk overbodig,

en ik heb nog spijt dat ik niet de 24-70mm heb gepakt,  die lag onder handbereik klaar,

maar je bent zó onder de indruk van wat er gebeurt, dat je daar niet meer aan denkt

Linksboven zie je nog net een stukje van het tentje waar Riet in zit

Vale Gieren zijn aaseters,  die  hun lange nek zonder veren relatief ver in een kadaver 

steken om daar de zachtere delen van het kadaver, zoals ingewanden en spieren, 

 te verorberen.

Een waarschuwing voor mensen met een zwakke maag:

De volgende beelden zijn bepaald niet erg smakelijk,

en dan heb ik de ergste nb nog gecensureerd

Deze beelden zijn allemaal afkomstig van het tweede geheugenkaartje,

toen ik niet meer als een kip-zonder-kop aan het afdrukken was

En gelukkig was hier de zon ook even weg,

want het licht werd steeds harder

Niet erg smakelijk,  maar wel heel gaaf!

De dominante leider geeft nu ook de andere gieren de gelegenheid om te eten.

Dit gaat gepaard met een hoop onderling gekissebis,  en de geluiden die ze daarbij maken,

die zijn met geen pen te beschrijven

Ik had nog nooit gefilmd met mijn camera, maar ik heb nu op goed geluk de movie-knop ingedrukt,

't is nog redelijk gelukt ook,  alleen heb ik, denk ik,  in een te hoge kwaliteit gefilmd,

en wanneer Blogger dat gaat verkleinen,  dan blijft er van de kwaliteit niks meer over.

In het groot is het filmpje dan ook niet om aan te zien, bovendien stond de witbalans verkeerd,

maar ook in het klein krijg je in dit korte fragment van  30 seconden een goede indruk van dit overweldigende spektakel :

Wat hier heel goed te zien is, is dat ze steeds met dat varken aan het sollen zijn. 

En omdat ze op een helling zitten, rollen de kadavers steeds verder naar beneden, tot voor,  naast en achter onze tent, we zitten op een gegeven moment echt omringd door de gieren, de vleugels slaan tegen de tent,  en Lydeke ontdekt zelfs bloedspetters op het tentdoek.

En ze verzucht:   Wat ben ik blij dat ik hier niet alleen zit!

We kunnen nu trouwens gewoon praten,  in alle tumult hebben de gieren 

totaal geen aandacht voor ons

Als er eenmaal een deel van de massa  achter de hut zit, wordt het iets rustiger, 

 nou ja,  het zijn er nog steeds veel,  maar ik word zelf ook wat rustiger 

en probeer me nu toch te concentreren op portretten

Het  blijft een lastige opgave,  het zijn er nog steeds teveel,

maar dat heeft misschien nog wel meer impact dan een portret van één gier

Goed is te zien dat stof en veren in het rond vliegen

Ze gaan dan ook bepaald niet zachtzinnig met elkaar om.

Gaaf hè,  die grote poot!

Ik blijf toch proberen om portretjes te maken

en door gebruik te maken van gespreide vleugels van andere gieren

slaag ik er in om een wat rustigere achtergrond te creëren

Heeft zo ook wel wat met de lijnen van de veren ?

Ik moet wel eerlijk bekennen dat dit naderhand geselecteerde uitsnedes zijn,

al doende zou ik dit niet bewust kunnen zien en maken

Een verwilderde gierenkop met de vlees- en bloedresten in de veren.

Wat ik heel graag nog wil is zo'n echte bloedrode kop.....

Zo'n kop vind ik ook, maar het tegenlicht was dermate hard en fel  dat deze foto bijna

niet meer te redden  was. Flink wat bewerking doet de kop nu redelijk goed uitkomen, 

maar de achtergrond zit vol ruis.  

Ach,  ik dacht eerst dat het stof was.... dus zo erg is het niet,

en ik ben toch heel blij met deze foto!

De beelden die ik in de twintig minuten hierna maakte, heb ik allemaal moeten weggooien,

die waren echt niet te redden

Precies een uur na het begin van dit waanzinnige spektakel  zitten bijna alle gieren achter ons,

we kunnen ze niet zien, alleen maar horen,  maar we zijn wel nieuwsgierig.

We besluiten de tent open te maken, tenslotte hebben we onze buit binnen,

er valt er niets meer te verliezen

Uiteraard slaan de gieren op de vlucht, 

en zien we ze boven het dal verdwijnen

Pfff...... We staan ineens alle drie te trillen op onze benen, 

pas nu dringt tot ons door wat we het afgelopen uur hebben meegemaakt.

We bellen Bart:  

'Hier staan drie shakende Sony-girls,  en we hebben ze!!'

Bart komt ons halen,  en die arme man moet knettergek geworden zijn van ons
opgewonden geratel,  maar hij is ook erg blij voor ons dat de missie geslaagd is.
Een daverend slot van een bijzonder fijne week!

Slotwoordje:

We breken de tentjes af;  één daarvan is geleend van Alejandro,  natuurfotograaf uit Burgos en vriend van Bart.

Bart vertelt dat Alejandro zo graag een tent als die van hem wil hebben, en eigenlijk wil hij daarom als dank de zijne aan Alejandro geven, maar hij weet vrijwel zeker dat Alejandro dit niet van een vriend wil aannemen.

Dat brengt de Sony-Girls tot een leuk plan:

Er zit nog genoeg geld in de huishoudknip, en omdat wij toch iets voor Bart willen doen, geven wij Bart geld voor een nieuwe schuiltent,  en gaan we de tent van Bart vanavond aan Alejandro geven, als dank voor het mogelijk maken van onze geweldig geslaagde schuiltentsessies.

Onderweg naar onze  Casa zeg ik in het busje heel overmoedig dat ik wel zal speechen... in het Spaans..... 

Eerst doen we onze verhalen bij de andere reisgenoten, die natuurlijk ook erg blij voor ons zijn, om ons succes te vieren drinken we een wijntje, en  dan is het tijd om de koffers alvast te pakken.

Om  8 uur bezoeken we op uitnodiging van een kennis van Bart een wijnkelder en luisteren we naar de interessante uitleg van  de trotse eigenaar.

( Foto Marianne )

Oeps,  ik heb trek,  en die chips en olijven smaken wel heel erg lekker!

En het wijntje ook natuurlijk ;-)

Daarna is het tijd voor ons laatste avondeten in El Galin, en daar ontmoeten we Alejandro.

Door de wijntjes is de moed me nog niet in de schoenen gezakt,  hihi,  ik ben zelfs nóg overmoediger, en in een afgrijselijk gebroken Spaans bedank ik namens de groep Alejandro voor zijn medewerking  en overhandig ik hem de 'Hide'  

Dat was makkelijk, schuiltent noemen ze hier op zijn Engels gewoon 'Hide', maar dan wel uitgesproken op zijn Spaans, en dat klinkt dan als 'Gait'  ;-)

(  foto Marianne )

Ik ben bang dat ik Alejandro,  een bescheiden en rustige man, volkomen overdonderd heb,

maar hoe dan ook,   hij kon mijn verhaal volgen en was blij met de 'gait'

En dan...

De laatste gezellige maaltijd,  en naar bed,  met de wekker op kwart voor 3... 

Tegen half 4 in de ochtend rijden we weg,  het busje weer net zo volgestouwd als op de heenweg,

hulde aan Bart,  die net als wij veel te kort geslapen heeft, maar de 200 km naar Madrid veilig volbrengt.

Om  half 11 staan we weer op Schiphol,   afscheid en dikke zoenen,   het was een geweldig geslaagde week, voor herhaling vatbaar!

Bart, bedankt voor de prima begeleiding!
Lydeke, Riet, Marjo, Marianne, Gonnie, Bart en Dick,  jullie ontzettend  bedankt voor jullie fijne gezelschap! Het was me een waar genoegen.