Zonnedauw

Toen ik net begon met fotograferen en bloggen ging ik ook blogs en foto's van anderen bekijken en toen zag ik voor het eerst een foto van Zonnedauw.
Wow,  wat vond ik dat fantastisch, wat zou ik dat bijzondere plantje graag zelf eens zien!
Ik had geen flauw idee waar ik het zoeken moest, maar het toeval kwam me te hulp.  Bij een mooie vaartocht op het Naardermeer mochten we uitstappen om trilveen te ervaren en daar zag ik mijn allereerste Zonnedauw.  
Het was het hoogtepunt van de dag.

Mijn allereerste Zonnedauw April 2011  f/25

Mijn macrolens had ik nog maar net en die kwam me nu mooi van pas.

Ja,  deze foto vond ik toen écht mooi,  ik was er superblij mee.
Ik zou het nu toch anders doen ;-) 

Uit het archief van 2012

Sinds die 'memorabele' dag ontdekte ik in mijn omgeving meerdere plaatsen waar 

dit vleesetende plantje voorkomt.

Het groeit  op wat vochtige en schrale voedselarme grond,
daar kan het plantje onder spartaanse omstandigheden prima overleven

want  Zonnedauw hoeft geen voedsel uit de bodem te halen,
als vleeseter staan er insecten op het menu.

Zonnedauw is daarvoor uitgerust met rode tentakels met aan het einde kleverige druppeltjes, 

 die lijken op dauwdruppels en daaraan heeft het plantje zijn naam te danken.

Als een insect met deze druppels in aanraking komt blijft het vastplakken en gaat de 

Zonnedauw steeds meer tentakels uitstrekken naar het slachtoffer,  

dat is op deze foto uit 2012 goed te zien.

De Zonnedauw scheidt verteringsenzymen uit en de voedingsstoffen 

die dan bij het slachtoffer vrijkomen worden door het plantje opgenomen.

Fascinerend!

Maar minstens zo fascinerend is het fotograferen van Zonnedauw.

Vrijwel iedere zomer houd ik me er wel een keer ( of meer)  mee bezig en

steeds weer kom ik met andere plaatjes thuis.

Ik moet zeggen dat het bepaald géén gemakkelijk onderwerp is, 

maar dat is natuurlijk juist telkens weer de uitdaging! 

Bovenstaande foto maakte ik deze zomer op een frisse ochtend,

alles was kletsnat van de dauw en voordat de zon op het veld kwam

was er een helder en koel licht.

Het Steltmugje probeerde los te komen uit de kleverige tentakels waardoor het 

behoorlijk aan het spartelen was.

Ik heb dan ook heel veel foto's moeten maken voordat ik een paar scherpe beelden had.

Als de zon erbij komt dan is het leuk spelen met de druppeltjes die in tegenlicht 

voor uitbundige schitteringen zorgen.

Zonnedauw anders ;-)

Bij deze en de volgende foto's heb ik mijn Raynox-voorzetlensje 

op de macrolens gebruikt. 

Met de Raynox kan ik veel dichter op mijn onderwerp komen en bij

open diafragma is de scherptediepte slechts heel klein.

Een mini-paddestoeltje tussen de Zonnedauw,
enigszins vervaagd door mosjes die er voor staan.

Hoewel  ik direct zonlicht vaak mijd omdat ik het meestal niet zo mooi vind,
  is het bij Zonnedauw juist leuk!

Dan krijg je die heerlijke sprankelende bling-bling.

Ik probeer wel telkens in die overvloed van bokeh een scherp onderwerp te krijgen,

al is met maar één druppeltje.

't Is heerlijk speelgoed ;-) 

Bij deze laatste foto heb ik het Helioslensje gebruikt in combinatie met de Raynox en tussenringen.

Een combi die ik knap lastig vond, erg moeilijk om iets voldoende scherp te krijgen, 

maar oefening baart kunst?

Slotwoordje:

Ik heb me weer heerlijk uitgeleefd op de Zonnedauw en het plantje fascineert me nog evenveel als die allereerste keer,  het zal dan ook niet de laatste keer zijn geweest dat ik mijn lens er op gericht heb, het kleine plantje is nog steeds een grote uitdaging!