De roep van de grutto

De roep van de grutto lokte me een paar weken geleden naar de polder.  

Fiets mee en lekker met de wind door mijn haren genieten van de weidsheid van de polder en de heerlijke geluiden van roepende grutto's, kieviten en tureluurs.  

Ik ging niet om te fotograferen, maar nam wel de camera mee.  Dus ja,  wat doe je dan,  dan stap je af en toe toch af om een plaatje te schieten,  ook al weet ik dat het midden op de dag echt niet het meest geschikte moment is.

Maar ja,  honderden, misschien zelfs wel duizenden brandganzen zie je nu eenmaal niet elke dag.

Tegen beter weten in nam ik bij fel tegenlicht wat foto's van een tureluur bij een plas water.

Ach, al die schitteringen maken er toch wel iets aparts van.

Een soortgelijke foto maar zonder de bovenrand,  is misschien toch mooier?

Zoals wel vaker kan ik weer eens niet kiezen ;-)

Als de zon even iets minder fel schijnt is de grutto aan de beurt,

maar daarna berg ik de camera op en besluit  ik later op de dag terug te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan.

Vanuit de mobiele schuilhut en met mooier licht

hoop ik betere foto's te maken.

Maar hoe comfortabel het ook is vanuit de auto, het is toch niet helemaal mijn ding.

Wat ik vooral mis is de mogelijkheid om vanuit een  laag standpunt te fotograferen.

Zo van bovenaf blijven het toch meer registratieplaatjes.

Nou ja,  het graspiepertje op een hek kan in elk geval wel op ooghoogte ;-)

Net als de tureluur. 

Tegen het licht in,  waardoor detail en kleur nogal wegvallen,

maar de houding vind ik wel grappig.

Het licht werd steeds mooier, en de spiegeling van de scholekster en grutto's

is dan wel weer een pluspunt van mijn hoge standpunt.

Zelfs de vliegende grutto gespiegeld!

Meer geluk dan wijsheid natuurlijk ;-)

Als vogels -  zoals meestal -  te ver weg zitten,  

vind ik het wel een uitdaging om in het landschap een leuke compositie te zoeken,

zoals hier bij de twee scholeksters parallel aan elkaar langs het slootje.

De kievit hoort er natuurlijk ook bij als je een rondje polder doet.

Ooit hoop ik nog eens rammelende hazen te fotograferen,

maar voorlopig moet ik het met deze grappig bewegende pootjes doen.

Slotwoordje:
In mijn vorige serie schreef ik dat ik mijn grutto's een beetje saai vond, en daarom niet stond te trappelen om er een blogje van te maken.
Tja,  wat is saai...  Het is nu eenmaal zo dat ik zo graag  wat meer sfeer in de beelden zou willen hebben, zoals bij mijn macro's,  maar dat is hogeschoolwerk,  vooralsnog moet ik hier maar tevreden mee zijn ;-)