Duivelsnaaigaren

Een paar jaar geleden las ik in een nieuwsbrief van GNR ( Goois Natuurreservaat ) dat bij ons op de heide  het zeldzame Klein warkruid was gevonden.

Stomtoevallig vond ik kort daarna dit warrige plantje, ik herkende het direct.

Een paar keer die zomer probeerde ik het te fotograferen, maar o wat een lastig spul!

De volgende zomer vond ik het niet meer terug, maar vorig jaar ontdekte ik het weer in de Kampina. Samen met Gonnie heb ik toen geprobeerd het Klein warkruid te ontwarren, zie dit blogje.

Onlangs maakte ik een lekkere wandeling door bos  en hei,  en onderweg viel mijn oog op een stukje heide dat helemaal rood gekleurd was,  dat ging ik eens bekijken,  en ja,  mijn vermoeden werd bevestigd,   ik had dit grappige plantje weer gevonden.

Vooral de bijnaam vind ik erg leuk, Duivelsnaaigaren.

Toen ik op 5 augustus in de vroege ochtend weer heerlijk met vlinders en libellen aan het spelen was geweest, besloot ik met een omweg naar huis te rijden en de strijd met het warkruid nog eens aan te gaan.

Klein warkruid is een parasitair plantje,dat zijn voedsel 'steelt'  van zijn gastheer.

Die gastheer is vaak struikheide.

Met lange rode draden - het 'naaigaren' - slingert het Klein warkruid zich om de jonge struikheide.

Aan die rode draden onstaan  in de bloeitijd kleine witte bloemetjes.

't Is een ware uitdaging om fotografisch iets van deze warboel te maken, 

Ik ben op zoek gegaan naar een solitair takje, 

dat ik met mijn witte parapluutje uit de zon wist te houden.

'

Dezelfde bloemetjes, maar nu wat dichterbij.

Ik vind het altijd mooi als mijn onderwerp nagenoeg scherp is, 

en de omgeving overal zacht en onscherp.

Dat is telkens zoeken naar het ideale diafragma, 

de goede hoek en de juiste afstand.

Liever had ik hier het rechter bloemetje ook scherp gehad, 

maar dat lukte me  helaas niet.

Deze close up maakte ik met gebruik van tussenringen.

Die zitten vrijwel altijd in de tas, maar ik gebruik ze zelden.,

dus ik heb er nog maar weinig ervaring mee.

Ik heb hier gekozen voor een hele kleine scherptediepte,

omdat ik de achtergrond met het vage naaigaren en de 

zachte rozerode kleuren op deze manier erg mooi vind.

Slotwoordje:

Dat was weer even leuk spelen met het Duivelsnaaigaren!

Voor wie zich geen voorstelling kan maken hoe dit warrige plantje groeit,  die kan nog even een kijkje nemen in dit blogje uit 2011.

Toen fotografeerde ik duidelijk veel  meer registrerend;-)