Steeds maar weer dilemma's...

Het gaat een beetje saai worden.... een week geleden ging de wekker wederom heel vroeg af.

Om half 6 pikte ik Yvonne op, en samen reden we naar het natuurgebiedje, waar we onlangs op verkenning uit gingen en waar we tot onze vreugde de prachtige Bandheidelibellen vonden.

Het is een goed half uur rijden,  die afstand is zo 's morgens vroeg net te doen.

Op weg naar de Bandheidelibellen vonden we vorige keer veel Icarusblauwtjes.

Wat nu als die er weer zitten?  vraag ik me af,

kan ik die dan weerstaan en doorlopen naar de kant waar de libellen zitten?

Dat zijn zo de dilemma's waar je regelmatig tegenaan loopt,

maar de keuze wordt me gelukkig bespaard, want de vlindertjes zitten er niet.

Wel laat ik me even verleiden door de prachtige Wesp- of Tijgerspin.

Ik vind ze zó fotogeniek,

maar het is lastig om er tussen de begroeiing een mooie achtergrond bij te vinden.

Deze spin zat redelijk vrij, maar toch ben ik niet echt gecharmeerd van de  bruine sprieten

Dezelfde foto, maar nu een uitsnede.

Tja,  wel rustiger,  maar spin-in-omgeving is dan toch weer interessanter.

Alwéér een dilemma ;-)

Nu toch echt op zoek naar de Bandheidelibellen!

De bedauwde vleugels vallen in het veld gelukkig lekker op,

dus al snel vind ik een mooi rood uitgekleurd mannetje,

Het volgende dilemma dient zich al weer aan, statief of uit de hand?

Ik probeer het braaf met statief, maar het lukt me met dat onhandige ding

echt niet om de juiste lichtval te vinden.

Dus iso omhoog om het uit de hand te proberen,

 en nóg hoger om voldoende scherptediepte te kunnen halen.

't Werd uiteindelijk F/11, 1/00 sec. en iso 1000.

Ben er niet ontevreden over,  maar had graag dat de libel aan de

 andere kant van de spriet had gehangen.

't Is ook nooit goed hè?   ;-).

Tijdens ons verkenningstochtje had ik al ingeschat dat de zon hier op dit veld

mooi tussen de bomen door zou opkomen,  en ik wilde daar eens iets mee doen.

Oei, dat was een heel gepuzzel om de libel precies in de zon te laten vallen,

maar het is gelukt!

Bij voorgaande en volgende foto's heb ik gekozen voor de koele tinten 

van de vroege ochtend,  bij dit beeld passen echter warme kleuren.

Dat was nu eens géén dilemma ;-)

De Bandheidelibellen zijn in de minderheid, we vinden meer Zwarte heidelibellen.

Geeft niks, die vind ik ook mooi, zeker als ik er twee tegelijk in beeld kan zetten.

Diafragma helemaal open, en tussen de begroeiing door gefotografeerd,

zo mag ik het graag zien, ben blij met deze foto!

We treffen echt een prachtige ochtend, 

het is zó feeëriek met al die bedauwde spinnenwebjes.

Even gauw een snapshot met de macrolens.

'Web-kunst'  

Zon op het veld,  dan stap ik weer over naar warmere tinten.

Deze foto van de Tijgerspin is het door erg weinig scherptediepte

 net niet helemaal geworden, maar het licht is zo mooi,

en de oogjes zijn wel scherp....

Tot ons genoegen vinden we  een prachtig vrij zittende Weidebeekjuffer.

Wat een beauties zijn dit toch!

En ook nog een vrouwtje Zwarte heidelibel.

Ik ben zo gewend aan het zoeken naar een interessante achtergrond,

dat ik het zo als hier eigenlijk een beetje saai vind.

                                               

Minimaal verschil, dus waarom beide foto's geplaatst?

Omdat het zo leuk is om ze in de diashow snel na elkaar af te wisselen,

dan zie je de libel bewegen ;-)

Tot slot hetzelfde vrouwtje nog een keer in tegenlicht,

als ze zo mooi blijven zitten moet je de kans niet laten 

liggen om van alle kanten te fotograferen.

Dat is dan weer géén dilemma ;-)

Slotwoordje:

Afgelopen weekend ben ik naar de Weerribben geweest, dus ja, alwéér libellen gefotografeerd.
Die komen in een volgend blogje, maar misschien toch eerst eens wat anders voor de afwisseling?

Oei,  dat is dus wéér een dilemma!

Duivelsnaaigaren

Een paar jaar geleden las ik in een nieuwsbrief van GNR ( Goois Natuurreservaat ) dat bij ons op de heide  het zeldzame Klein warkruid was gevonden.

Stomtoevallig vond ik kort daarna dit warrige plantje, ik herkende het direct.

Een paar keer die zomer probeerde ik het te fotograferen, maar o wat een lastig spul!

De volgende zomer vond ik het niet meer terug, maar vorig jaar ontdekte ik het weer in de Kampina. Samen met Gonnie heb ik toen geprobeerd het Klein warkruid te ontwarren, zie dit blogje.

Onlangs maakte ik een lekkere wandeling door bos  en hei,  en onderweg viel mijn oog op een stukje heide dat helemaal rood gekleurd was,  dat ging ik eens bekijken,  en ja,  mijn vermoeden werd bevestigd,   ik had dit grappige plantje weer gevonden.

Vooral de bijnaam vind ik erg leuk, Duivelsnaaigaren.

Toen ik op 5 augustus in de vroege ochtend weer heerlijk met vlinders en libellen aan het spelen was geweest, besloot ik met een omweg naar huis te rijden en de strijd met het warkruid nog eens aan te gaan.

Klein warkruid is een parasitair plantje,dat zijn voedsel 'steelt'  van zijn gastheer.

Die gastheer is vaak struikheide.

Met lange rode draden - het 'naaigaren' - slingert het Klein warkruid zich om de jonge struikheide.

Aan die rode draden onstaan  in de bloeitijd kleine witte bloemetjes.

't Is een ware uitdaging om fotografisch iets van deze warboel te maken, 

Ik ben op zoek gegaan naar een solitair takje, 

dat ik met mijn witte parapluutje uit de zon wist te houden.

'

Dezelfde bloemetjes, maar nu wat dichterbij.

Ik vind het altijd mooi als mijn onderwerp nagenoeg scherp is, 

en de omgeving overal zacht en onscherp.

Dat is telkens zoeken naar het ideale diafragma, 

de goede hoek en de juiste afstand.

Liever had ik hier het rechter bloemetje ook scherp gehad, 

maar dat lukte me  helaas niet.

Deze close up maakte ik met gebruik van tussenringen.

Die zitten vrijwel altijd in de tas, maar ik gebruik ze zelden.,

dus ik heb er nog maar weinig ervaring mee.

Ik heb hier gekozen voor een hele kleine scherptediepte,

omdat ik de achtergrond met het vage naaigaren en de 

zachte rozerode kleuren op deze manier erg mooi vind.

Slotwoordje:

Dat was weer even leuk spelen met het Duivelsnaaigaren!

Voor wie zich geen voorstelling kan maken hoe dit warrige plantje groeit,  die kan nog even een kijkje nemen in dit blogje uit 2011.

Toen fotografeerde ik duidelijk veel  meer registrerend;-)

Van hetzelfde.... maar toch weer anders

Zoals ik in mijn vorige blogje al schreef,  heb ik echt de smaak te pakken van mooie ochtenden met vlinders en libellen. 

Ik heb dan ook wederom een paar keer met plezier de wekker op  vroeg gezet.   

Het vroege opstaan gaat me gelukkig steeds gemakkelijker af,  gewoon verstand op nul, in de kleren, en wegwezen! 

Ik ben er inmiddels wel achter dat de ene ochtend de andere niet is.

Natuurlijk vind je niet altijd dezelfde onderwerpen, 

maar vooral het licht is steeds anders,

en dat heeft duidelijk invloed op de sfeer van het beeld.

Dus in dit blogje nog een keer van hetzelfde,

maar toch weer anders ;-)

Deze ochtend bleef er veel sluierbewolking hangen,

de kleuren worden daardoor warmer dan bij een heldere hemel.

In dit geval passen deze kleuren wel mooi bij het bruine vrouwtje Icarusblauwtje.

Bij het vrouwtje slaagde ik er in om een interessante achtergrond te krijgen.

bij het mannetje Icarusblauwtje lukte me dat niet,

daarom maar gewoon een simpel portretje.

Ik moest aan de workshop van Bob Luijks in Viroinval denken,

die ons er op wees dat het mooi is als een steeltje vervaagd uit beeld loopt.

Zo steek je toch telkens  weer wat op.

Verder werd het niet veel deze ochtend, dus gauw weer terug voor herkansingen!

En zo stond ik afgelopen zondag weer om kwart voor 6 in het veld.

Nu helder,  en wat dauw!

Ik was aan de vroege kant,  want het duurt hier even voordat de zon boven een hoge 

bomenrij uit komt, maar in die tijd kan ik dan rustig zoeken naar beestjes.

Rond half 7 kwam het zonlicht door de boomkruinen heen,

en dat kon ik mooi gebruiken in de achtergrond.

Als de zon eenmaal over de bomen heen schijnt,

zoek ik steeds de scheidslijn tussen zon en schaduw op.

want dat biedt de meeste mogelijkheden om te spelen met het licht.

Wel stressen hoor,  zo op de vroege morgen ;-)
want het licht verandert zo snel.

Tussen deze twee foto's zit slechts 1 minuutje, maar wat een verschil!

Met wat meer zon worden de kleuren weer wat warmer,

                            

maar blijf ik meer in de schaduw, krijg ik een koelere sfeer.

Een en ander hangt natuurlijk ook van de witbalans af,

die staat bij mij vrijwel altijd op zonnig,

en daar verander ik in de nabewerking  meestal niets meer aan.

Dit is trouwens een vrouwtje Steenrode heidelibel.

Die weet ik nu te herkennen dankzij twee duidelijke kenmerken:

de hangsnor en de haaks afstaande legschede.

Ennuh...  deze foto is misschien wel mijn favoriet van de ochtend ;-)

Dezelfde heidelibel maar vanuit iets andere hoek,

ja, zo is het inderdaad van hetzelfde,  maar toch weer anders ;-)

Tot mijn spijt vind ik geen enkel vlindertje,  zo zie je maar,  

hetzelfde gebiedje,  maar alles is weer anders....

Ik amuseer me even met een Soldaatje

en besluit dan om 9 uur naar huis te gaan.

Tot mijn verrassing vind ik dan ineens in het laatste beschaduwde plekje van het 

veld nog een mooi mannetje Icarusblauwtje,  het heeft zelfs nog wat dauwdruppeltjes.
Deze gooit ook hoge ogen bij mijn favorieten!

 Doordat de rest van het veld in de zon ligt,

kan ik even fijn spelen met licht en achtergrond.

Ik kan niet kiezen tussen deze foto's en daarom plaats ik ze allebei.

Het is een mooi voorbeeld van hoe het beeld verandert

wanneer je je camera  slechts een heel klein beetje van positie verandert.

Zo zoek ik  al kijkend door mijn lens steeds naar een spannende 

en speelse achtergrond. 

Gebruik van statief is hierbij echt lastig, mede door het snel wisselende licht.

Deze foto's heb ik dan ook uit de hand gemaakt, net als de andere foto's van deze serie, 

 iets waar ik  eigenlijk niet zo goed in ben,

maar oefening baart blijkbaar toch kunst,  want het is me gelukt!

Slotwoordje:
Ook al is elke ochtend in mijn gebiedje telkens weer anders,  toch wil ik natuurlijk ook wel eens naar een andere locatie waar weer andere soorten voorkomen. 
Maandagavond ging ik met Yvonne zo'n ander gebiedje verkennen, en yes!  
we vonden daar de mooie Bandheidelibellen!
We waren vooral op verkenning, maar ik kon het natuurlijk niet laten om alvast een kiekje te maken.
Nu  graag weer  zo'n mooie heldere ochtend met dauw......

De smaak te pakken....

Na de prachtige vroege ochtend van een paar weken geleden kreeg ik de smaak te pakken,

die uurtjes smaakten naar meer!

Zomerstorm en regen gooiden mijn plannen even in de war, maar afgelopen vrijdagochtend stond de wekker weer héél vroeg, en o wat een feest,  onderweg mocht ik al  genieten van prachtige nevel boven water en weilanden, en het veld was helemaal nat van de dauw!

Het was echt overal kletsnat,  wat was ik blij met mijn regenpak ;-)
Dit Icarusblauwtje had ook ergens een nat pak gehaald en
hing als een natte vaatdoek tussen de grasjes.
Nou ja, wel een hele mooie vaatdoek natuurlijk!

Net als de vorige keer voel ik weer een beetje paniek,  ik zie zoveel, 

en wil overal tegelijk beginnen.

Maar gelukkig weet ik er een beetje systeem in te brengen.

Wetend dat de zon eerst het achterste deel van het veld beschijnt,

speur ik op mijn route daar naar toe naar mijn onderwerpen,

om daarna achteraan te beginnen met fotograferen

en vervolgens met het zonlicht mee terug te gaan.

O jippie!  ik zie nu overal de glinsterende vleugeltjes van de libellen!

Dus na het Icarusblauwtje stort ik mij vol overgave op deze Steenrode heidelibel.

Wow,  met deze foto ben ik écht blij!!

Uiteraard zoek ik vooral naar vlinders en libellen die op een gunstige plek zitten.
Bij deze libel had ik daarover wat twijfels,  het plantje is zo grof
vergeleken bij de tere libel.
Het zonlicht door het blad heen en het glinsterende randje dauw
er om heen gaven de doorslag om toch deze foto te maken.

Nogmaals een Steenrode heidelibel,  de meeste dauw is intussen al verdwenen,

maar het licht werkt nog lekker mee.

Tot zover de vrijdagochtend. 

De nacht naar zaterdag zou ook lekker koud worden, 

dus ik besloot meteen om de volgende ochtend weer te gaan.

Ja,  ik heb de smaak écht te pakken!

Toen ik Von de foto's liet zien, was ze ook bereid om vroeg uit bed te komen,

en dus stonden we zaterdagochtend samen tegen zonsopkomst in het veld.

Het is minder koud dan voorspeld en het licht is minder helder,

sfeer en kleuren worden daardoor heel anders.

Het kostte me grote moeite om een lekker sfeertje in het beeld te krijgen,

en alleen bij dit bedauwde juffertje is het gelukt.

Zulke mooie details als dauwdruppeltjes vragen toch eigenlijk ook

wel om een close opname.

Ook het Zwartsprietdikkopje fotografeer ik van dichtbij,

graag wilde ik hiervan ook een sfeerplaatje,

maar het lukte gewoon niet.

Maar wat zeur ik,  dit is toch ook mooi!

Hetzelfde Dikkopje, maar dan vanaf de andere kant.

De zon heeft dit deel van het veld bereikt en 

Von en ik gaan er even bij zitten om te zien hoe snel

de dauw verdwijnt en het Dikkopje opwarmt.

Nou, dat gaat inderdaad snel.

Dauw en sfeer zijn weg voor je het weet.

 

Nog even blijven we kijken hoe de vleugeltjes opengaan en dan is het 'Dag Dikkopje, dankjewel' 

en is het de hoogste tijd voor ons ontbijt,

want daar waren we nog helemaal niet aan toegekomen

en dat smaakt nu dan toch wel erg lekker!

Slotwoordje:

Ja,  ik heb écht de smaak te pakken, want gisteren ging de wekker alwéér even na 5 uur!

Maar de ene ochtend is duidelijk de andere niet, want ik had wat minder succes.

Het kan niet altijd feest wezen ;-)  

Maar deze vrijdag- en zaterdagochtend waren echt een feestje!