Hoe-doet-ie-dat-toch??

Al een aantal jaren volg ik de blog van René,  en met name de laatste tijd heb ik vaak zo iets van: 'Hoe doet ie dat toch??!!'
In een paar uurtjes tijd weet hij de mooiste vogelsoorten te vinden,  te benaderen, én te fotograferen. En nog eens mooie scherpe beelden ook!
Als ík vogels wil fotograferen, dan zitten ze steevast te ver,  ik benader ze te onhandig, en als ik dan met wat geluk toch in de buurt kom,  dan krijg ik de vogel niet op tijd in focus en is hij gevlogen .... Heel frustrerend... daarom doe ik het maar niet meer zo vaak.
Bloemetjes  en paddenstoelen vliegen niet weg,  daar kun je lekker mee spelen, zoeken naar de juiste lichtval, experimenteren,  goocheldozen en schilderskwasten erbij,  héérlijk!


Maar... ik houd wel van vogels!
Dus als René mij uitnodigt om een dagje met hem mee te gaan, dan hoef ik daar niet over na te denken.

Nou... even nadenken moesten we wel die bewuste vroege vrijdagochtend,  regen en wind,  bar en boos. Toch ontmoetten we elkaar om 8 uur in de polder, gezellig!
Die ochtend werd een hilarisch avontuur,  lege accu,  hoosbuien, bijna vergeten reservewiel, en... nauwelijks grutto's.
Het hele verhaal heeft René al in zijn blog geschreven, dat hoef ik niet nog een keer te doen.
Wat hij ook schrijft.....lastige dame.... kritische klant....Jaja,  dat gaat over mij....
Geen wonder dat Boer Geert er niet was,  die had daar natuurlijk weinig trek in ;-)

Nee, even zonder gekheid,  ik bén als het op fotograferen aankomt inderdaad lastig en kritisch, vooral voor mezelf natuurlijk. Zelfs al ben ik niet goed in het vogelen, ik kijk wél naar de omgeving voor het totale plaatje,  maar daar zit nou net het probleem, met zo weinig ervaring moet ik gewoon blij zijn met een keurig registrerend plaatje, terwijl ik droom van vogels in een prachtige sfeerplaat.
Dat zal wel altijd dromen blijven.....

Genoeg uitgeweid, nu door naar de grazige groene weiden van de polders,  en op zoek naar de grutto's die René me beloofd heeft:

Die blijven aanvankelijk maar veel te ver weg zitten,

waardoor ik me nu afvraag:  hoe krijgt René ze dan anders wél zo dichtbij?

Hoe doet ie dat toch?

Over hoe hij dat doet krijg ik een lesje als hij een  Zilverreiger heeft gezien.

Ja natuurlijk,  René zag hem,  ik niet ;-)

Ik leer hoe je rustig eerst op afstand stopt, let op de vogel,  is hij op zijn gemak?

Zo ja,  voorzichtig een beetje dichterbij komen, even wachten, weer wat dichterbij.

Zó doet ie dat dus!

Overigens bleef deze Zilverreiger toch te ver weg, 

en werd hij door iets of iemand anders verjaagd.

In zijn blog las ik over Torenvalkjes,  hangend in de wind.

De wind is vandaag onaangenaam, maar staat wel gunstig, en wéér leer ik hoe

hij dat doet en heb ik mijn eerste biddende Torenvalkje!

Ben ik blij mee ;-)

Wie zegt er nu dat ik lastig ben??

Ik zou er straal voorbij gereden zijn,  maar gelukkig ziet René alles

en kan ik tijdens een spaarzame opklaring de befaamde Grutto-op-paaltje fotograferen.

Daarna komt er een grote verrassing....

Ik mag mee naar een van zijn IJsvogelplekjes!

Dat had ik niet verwacht, maar dat wil ik natuurlijk wel dolgraag!

Nu leer ik vooral hoe belangrijk het is om de plekjes te weten,

en die ook regelmatig, zonder verstoren, te inspecteren.

René weet daardoor dat de eieren gelegd zijn, en dat het vrouwtje regelmatig 

de wacht houdt bij het nest.

We zitten er dan ook nog maar net, of ze laat zich al zien.

Behalve zitten op een tak gebeurt er verder niet veel, 

en deze lastige dame had zelfs de euvele moed om tegen René te zeggen dat hij 

wel een mooiere tak moet plaatsen....

Wat een ondankbaar mens ben ik!

Maar laten we eerlijk zijn, als de zon zou schijnen,  dan zit je wel met een overbelichte tak...

Gelukkig dan maar dat de zon zich niet liet zien ;-)

Ook nog even een foto van het vrouwtje bij het nest,

zo'n foto vertelt eigenlijk veel meer een verhaal dan een 

ijsvogel-op-tak.

Eind van de middag rijden we nog een keertje terug naar de grutto's.

Een prachtig uitgekleurd mannetje laat zich nu goed zien.

Het is een paartje,  hier het vrouwtje.

Ik slaagde er niet in om ze samen mooi in beeld te krijgen.

Tot slot nog een klein beetje actie,  anders wordt het zo saai ;-)

Slotwoordje:
Ondanks de nodige hindernissen in de ochtend werd het een heerlijke dag, en blijkbaar ben ik toch niet zó lastig, want ik mag nog een keertje mee!  Dat doe ik graag,  want ik leer er veel van,  nog eventjes,  en dan weet ik hoe hij dat toch allemaal doet ;-)

Dan nog wat anders.
De laatste weken ben ik bezig geweest met het installeren en inrichten van een nieuwe laptop.  Dat heeft me met vallen en opstaan  vreselijk veel tijd en energie gekost,  en toen alles draaide had ik grote ruzie met de kleuren. Dank zij kalibratie en fijne hulp van Elly moet het nu goed, of in ieder geval beter zijn,  maar als je een paar weken tegen verkeerde kleuren aan kijkt, dan weet je niet meer wat goed is of niet.  De kleuren zijn nu zo anders,  en met name de laatste grutto's vind ik nog steeds niet mooi, zo groen. Kwestie van wennen misschien?