De nieuwe Hut van Han

'Zin om mee te gaan naar de HBN hut 6?' vraagt Gonnie mij.

Nou, dat lijkt me wel wat.  Deze nieuwe fotohut van Han Bouwmeester is aan het water gelegen, en is dus totaal anders dan de andere hutten, die voor het merendeel in het bos staan.

We maken er een gezellig weekend Twente van en installeren ons op maandagmorgen 18 augustus in de hut.

Het weer laat ons tijdens ons 3-daagse uitstapje nogal in de steek,

maar op deze maandagmorgen laat het zonnetje zich gelukkig toch even zien.

Vogels laten zich vooralsnog weinig zien.

We moeten het doen met wat Meerkoeten,  in de verte een Oeverlopertje,

en daar houdt het zo'n beetje bij op.

Het wordt pas leuk als er een Blauwe Reiger echt vlák voor de hut loopt.

De hut is voorzien van spiegelend glas, waardoor de reiger ons niet kan zien.

Wat een gek idee ;-)

Het Oeverlopertje begint nu ook wat dichterbij te komen.

Zo met een klein strandje erbij krijg je wel een aardig 'landschapje'.

Maar dit soort foto's zijn wat moeilijk te maken, omdat er op (te) veel plaatsen

stokken in water geplaatst zijn.

Van de reiger maakte ik ook plaatjes waar hij helemaal op staat,

maar steeds zaten daarbij die takken in de weg.

Ik kreeg het gevoel dat deze plek toch vooral is ingericht om

vogels beeldvullend te fotograferen.

Het weer begint te veranderen,  en een stevige wind zorgt voor lieve wapperende veertjes

bij het Oeverlopertje.

Deze foto is een flinke crop,  vooral omdat er weer zo'n tak in beeld stond.

Maar ja,  ik kan wel gaan zitten mopperen,

maar die takken staan er natuurlijk niet voor niets....

Oeverlopertje-op-tak  is toch wel leuk.

Nóg leuker zou het zijn met een lichtje in het oog.

Ja,  ik weet het,  ik ben niet snel tevreden  :-)

Als er even weinig te beleven is, bekijken we het logboek

Oh!  iedere dag wordt het ijsvogeltje gesignaleerd!

Dat willen wij ook......

er staan genoeg takken en stokken voor hem klaar!

En ja hoor!  vroeg in de middag zit daar ineens het IJsvogeltje!

En keer op keer komt hij terug,  

en wij hopen telkens maar dat hij dat doet tijdens

een van de spaarzame opklaringen.

Want in de middag komt de ene na de andere bui naar beneden.

IJsvogel in de regen kan trouwens ook mooie platen opleveren,

maar ja,  zo weinig licht..  hoe doen andere fotografen dat toch??

We zijn nu toch wel blij met de stokken in het water,

de ijsvogel heeft ze voor het uitkiezen.

't Is natuurlijk vooral leuk als hij een tak kiest die lekker dichtbij staat.

Ik hoefde hier nauwelijks te croppen.

Wat een mooi vogeltje toch!

Ik had al wel eens foto's gemaakt van het ijsvogeltje,

maar die waren niet om over naar huis te schrijven.

Dan zou je zeggen dat ik hier heel blij mee moet zijn,

maar inmiddels heb ik al zóveel schitterende ijsvogel-foto's voorbij zien komen,

dat ik deze beelden eigenlijk nogal gewoontjes vind.

Eind van de middag wordt het licht steeds lastiger,

en juist dan komen de mooie momenten.

Wat ik van deze foto aardig vind is het licht in de wapperende veertjes.

Met een braakbal!

Dit tafereeltje zagen we meerdere keren, ook het uitspuwen had ik in beeld,

maar met een veel te lange sluitertijd,  

kon dus allemaal de prullenbak in.

Slotwoordje:

Tot slot schoot ik nog een serie met visje, maar helaas, ook die foto's hebben het blog niet gehaald.

Ach,   je kunt nu eenmaal niet alles hebben :-)

Vogels fotograferen vind ik vaak best frustrerend,  maar tegelijkertijd ook erg leuk!

We hebben dan ook een prima dag gehad daar in die hut.

De Witte Bergen

Twee weken geleden, op een winderige zondag, ging ik met Von naar de Zuiderheide, in de hoop dat dit heideveld iets paarser zou zijn dan de grotere Westerheide, waar het heidehaantje flink heeft huisgehouden.  

Maar helaas, hoewel we hier op de Zuiderheide wel wat bloeiende hei vinden, is het ook hier  overwegend dor.

We stoeien wat met filters en beweging in de wolken,  maar die foto's hebben het blog niet gehaald.

Daarna zoeken we de kleine zandverstuiving op.

Het is de grootste zandverstuiving die het Gooi nog kent. 

Vroeger was deze veel groter, en ontleende het nabij gelegen bekende Van der Valk Hotel de Witte Bergen er haar naam aan.

Op dit plekje gaan we ons even uitleven.

De wind heeft gezorgd voor structuren in het zand,

en ik ga nu eens niet met de macrolens aan de slag,

maar met de 24-70mm.

Dat pakt verrassend uit.

Van heel dichtbij en op 24mm wordt een boompje

van een centimeter of 70 hoog ineens een grote boom ;-)

Op deze zelfde wijze krijg ik ook échte Witte Bergen!

Het is wel even aardig om te laten zien hoe klein deze Witte Bergen eigenlijk zijn.

De 'rotswand' is niet meer dan een zandstructuur van zo'n 10 hoog.

Leuk spelen zo!

'Helling met rotsblokken'

ehhh....  kluitjes zand en steentjes dus.

Sahara??

Tjonge, wat is dit leuk om te doen!

'De Witte Bergen' zijn nu net een écht berglandschap ;-)

Deze laatste foto lijkt een onherbergzaam landschap,

mede doordat het zand begon te stuiven.

Wat je ziet is een klein stukje zand met wat verbrande plantenrestjes.

Die donkere restjes zijn pakweg 5 tot 10 centimeter hoog.

Maar door heel dichtbij  te fotograferen en een boom die een heel

eind verderop staat  aan de horizon te plaatsen ,

verandert een minilandschapje in een desolaat woestijnlandschap.

Slotwoordje:

Het grappige deze middag was dat ík alles op 24mm deed,

terwijl Von juist bij 120mm  werkte  voor de details en structuurtjes in het zand.

Het liefste had ze de macrolens gepakt, maar lenzen wisselen bij stuivend zand is niet zo'n goed idee natuurlijk.

Toen we onze ervaringen uitwisselden ging ik ook wat meer inzoomen, terwijl Von nu de ruimte koos.

Althans,  dat waren onze plannen...

Een naderend regenfront maakte een einde aan de pret, en zorgde ervoor dat we kletsnat waren toen we weer in de auto stapten. 
Ach, zo regende al dat zand weer lekker van ons af ;-)

Meer dauw

Na mijn vroege ochtend-avonturen met Bedauwde Beestjes stond ik te popelen om nog een keertje te gaan, want zo wordt vroeg opstaan toch wel erg leuk ;-)
Voor afgelopen vrijdag waren de weersvoorspellingen prima,  heldere nacht en kans op mist in de vroege ochtend.  Vol goede moed ging ik dus weer vroeg op weg, maar onderweg zag ik het al... geen mist,  en steeds meer bewolking.  Gelukkig was er wel dauw!

En dit keer vond ik al gauw wat Koraaljuffertjes,

die mooie rode juffertjes waarvan zelfs de pootjes rood zijn

stonden hoog op mijn wensenlijstje.

Vorige keer was ik verrukt van de koele kleuren die ik uit mijn camera toverde,

ik zat toen duidelijk in het befaamde 'blauwe uurtje'.

Doordat de lucht nu niet helder was, werden de kleuren totaal anders, 

met een nogal domimant groen.

Dat groen ik heb bij deze foto's teruggedraaid, waardoor ik

de juffertjes veel mooier vind uitkomen.

Ook bij deze Gewone Oeverlibel  heb ik het groen er uitgehaald.

Bij deze foto van dezelfde libel heb ik wel een zweem van groen laten zitten.

Tja,  wat is mooier?

Het kan in mijn ogen allebei en het blijft natuurlijk altijd een kwestie van smaak.

Wat zijn die Zwartsprietdikkopjes toch klein! 

Je ziet ze zo over het hoofd, maar gelukkig vond ik er toch een paar.

Het dikkopje zat tussen geel gras,  dus hier geen ruzie met groen ;-)

Hetzelfde dikkopje, maar vanuit een andere hoek.

Dit vind ik toch wel een juweeltje!

En het is bijna letterlijk een juweeltje

met zijn zilveren lijfje, gouden pootjes en diamanten druppeltjes ;-)

Slotwoordje:

Ik had heel andere beelden in gedachten deze ochtend, maar die wilden me niet lukken.

Toch ben ik met deze oogst dik tevreden, en...hihi.. dat zeg ik niet vaak ;-)

Bedauwde beestjes

Niet te geloven,  mijn laatste blogje is al weer van vier weken geleden,  zo'n lange tussentijd is me nog nooit gebeurd.  Maar ja,  volop zomerweer,  dus er ontstond een spontane zomerstop waarbij ik computer en camera nauwelijks heb aangeraakt,  het was gewoon tijd om volop te genieten van het uitzonderlijk mooie zomerweer.

Pas afgelopen zondag vond  ik het toch echt weer tijd om te fotograferen, anders verleer ik het ;-)

Ik koos er eindelijk weer eens voor om heel vroeg op pad te gaan,

al ruim voor zonsopkomst stond ik in het natuurgebiedje Laegieskamp

en ging ik op zoek naar bedauwde beestjes.

Al gauw vond ik dit kleine dikkopje.

Met de witbalans op daglicht blijken de kleuren heel koel te worden,

verrassend,  maar ik vind het wel erg mooi.

Met de lange roltong probeert het Zwartsprietdikkopje de dauwdruppeltjes van zijn kopje weg te halen.

Door een vrij lange sluitertijd is de beweging goed te zien.

Geen beestjes,  maar Wilde Peen.

Ook hier vind ik de koele kleuren fijn om te zien.

Ik hoopte Libellen met dauw te vinden,  en was dan ook blij toen ik deze Zwarte Heidelibel zag.

Maar wat is het lastig om daar mooie en sfeervolle foto's van te maken.

Voor een mooie zachte achtergrond heb ik toch echt een groot diafragma nodig,

kopje moet scherp zijn, en ja,  dan krijg ik dus die prachtige bedauwde vleugels niet in het scherptegebied :-(

Ik weet het: je moet  evenwijdig aan je onderwerp komen om het 

zoveel mogelijk binnen het scherptegebied te laten vallen.

 maar als ik dat doe - voor zover dat al mogelijk is -  

dan krijg ik niet de lichtval in de achtergrond zoals ik die zou willen.

En dan al dat gehannes met het statief ;-(

Ik vond het een hele lastige opgave,  deze foto's zijn dan ook niet optimaal,

maar ik ga héél graag nog eens in een herkansing, 

want een geslaagd sfeerbeeld met bedauwde libel 

moet ik toch echt een keer voor elkaar krijgen!

Nog een laatste poging van dezelfde Zwarte Heidelibel toen hij 

voldoende was opgewarmd om naar een ander plekje te vliegen.

Inmiddels komt de zon voorzichtig boven de bomen uit

en worden de kleuren iets warmer.

Wat verderop vind ik een bedauwd Bruin Zandoogje.

Naar de Koraaljuffertjes was ik op zoek, maar ik kon ze niet vinden.

Pas toen ze gingen vliegen, zag ik ze.

Nog een paar resterende dauwdruppeltjes zitten er op het lijfje, 

verder is het eigenlijk een nette,  maar beetje saaie foto, 

net als het Bruin Zandoogje hierboven.

Meer omgeving maakt een foto beslist interessanter,

maar ja, als die omgeving niet meewerkt,  dan kan het toch beter zo.

Bij dit Zwartsprietdikkopje lukte het me wel om de omgeving mee te laten doen.

Ach,  zo krijg je eigenlijk wel een leuke afwisseling ;-)

Toch ook maar weer van dichtbij:

De Oranje Luzernevlinder.

Gek toch,   ben je zo druk bezig om de vinder te fotograferen,

valt het je pas thuis op dat ie wel op een heel lelijk uitgebloeid bloemetje zit ;-)

Rond een uur of half tien ben ik onderweg naar de auto als ik dit Icarusblauwtje zie.

Die moet er natuurlijk ook nog even aan geloven.

Weliswaar geen dauw meer,

maar toch een waardig laatste plaatje.

Slotwoordje:

Na mijn zomerstop had ik meteen de smaak weer te pakken!

En ik wil echt graag nog eens in de herkansing om toch nog weer mooiere/betere foto's te maken.

Vanochtend stond de wekker dan ook op vroeg... maar helaas.... zwaarbewolkt,  dat gaat het niet worden.

Nou, toen had ik dus mooi even de tijd om eindelijk weer een blogje te maken!