Macro, de grote verleiding

Ik vind het de laatste tijd vaak leuk om een blogje over één item te maken, en  onderwerpen die ik daarvoor graag wil fotograferen zijn o.a  de  Klaprozen  en  de Wilde Margrietjes.

Toen ik een paar weken geleden in een mooi veldje stond bij het ooievaarsnest, zag ik vanuit mijn ooghoeken zowel de gewenste klaprozen als de margrietjes bloeien,  dus na twee uur ooievaars observeren,  werd de verleiding te groot en was  het de hoogste tijd om de telelens te verruilen voor de macrolens.

Maar waar te beginnen?   Kiezen is nooit mijn sterkste kant....

Nou vooruit, eerst de klaprozen

Een serie gewijd aan deze fotogenieke bloemen staat al een hele poos hoog op mijn wensenlijstje

Maar dan gaat het mis, nog voordat ik een paar echt mooie foto's heb gemaakt,
is er verderop de de verleiding van de wilde margrieten,
het is net of ze roepen:  wij ook,  wij ook!

Onderweg naar de margrietjes word ik afgeleid door  een snorrend  brrmm brrrmm  in het gras:

Een Meikever!

Wow, die wil ik natuurlijk ook!

Maar ik wil teveel, ben te gehaast,  niet voorzichtig genoeg, dus jawel,

je ziet het al, de vleugels gaan  open en hij vliegt weg,

ik kon precies één foto maken

Goed, nu  tijd voor de margrieten, ja, hier wil ik ook graag een aardige serie van maken.

Oeps, dit begint niet goed,  helemaal overbelicht...

en het komt er niet van om een nieuwe poging te doen want 

ik word alweer afgeleid door iets anders

( gelukkig was er nog een Z/W-reddingsactie )

Afgeleid dus,  in dit geval  door een leuk kevertje  in de margrietjes

en vervolgens word ik weer verleid door een mooi lieveheersbeestje in het gras

Als ik het goed heb, is dit het Veelkleurig Aziatisch LHBtje

Wanneer ik na deze macro-sessie in de auto stap en naar huis rijd, besef ik dat ik helemaal niet gedaan heb wat ik van plan was:  een klaprozenserie maken,  en evt ook een van de margrieten.

Dan schiet me ineens de Wateraardbei te binnen.

De naam van dit plantje klinkt zo leuk,  en ik weet dat ik het kan vinden langs het Bert-Bospad dat door de Westbroekse Zodden loopt. Ook deze verleiding kan ik ineens niet weerstaan, dus ik wijzig mijn plannen en ga naar 'Bertje Bos' 

Tja, waar vind je langs een pad van 5 km de Wateraardbei?

Gelukkig weet ik zo langzamerhand wel iets van de natuur, en loop ik doelbewust naar het trilveen,  daar in de buurt zal ik het plantje vast wel vinden.  En inderdaad, na enig speurwerk zie ik de Wateraardbei staan. Maar waar ik niet opgerekend had,  is dat ik het trilveen op moet om het plantje te bekijken.

Meteen al zak ik tot mijn enkels weg in de natte, zachte en golvende ondergrond, een bijzondere ervaring, dat wel,  maar Wateraardbeitjes fotograferen gaat zo niet lukken.

Uiteindelijk weet ik één takje zo te buigen, dat ik er vanaf de loopplank over het slootje net bij kan.

Da's toch wel zo fijn, vaste grond onder de voetjes ;-)

Het vruchtje van de Wateraardbei  lijkt inderdaad op een aardbeitje,  maar het is niet eetbaar

De plant is ook geen familie van onze zomerkoninkjes,

maar behoort tot de rozenfamilie

Wederom had ik het plan een hele serie te maken van één plantje,

maar met één takje dat ik met een stokje en een knijpertje net een beetje

in verschillende standen kon buigen,  kwam ik niet verder 

dan deze vier foto's 

Slotwoordje:
Tja,   en toen kwam ik thuis,  met een ratjetoe aan foto's,  daar zat geen serie-van-één-item in,
dus ik heb lekker alles op één grote hoop gegooid en ga de volgende keer in de herkansing, maar ik weet het nu al,   ook dan blijft de verleiding van afleiding groot,  macro is zo léuk!!

De Wilde Radijs bloeit weer!

Op dagen met aardig weer ga ik graag op de fiets naar het werk. Met een omweg om Hilversum heen fiets ik 20 minuten langs weilanden,  20 minuten door het bos en nog eens 20 minuten over de heide, een prachtige fietstocht dus.

En 's avonds natuurlijk in omgekeerde volgorde weer terug.

Op de Westerheide kom ik dan langs het veldje waar in het voorjaar de Wilde Radijs,  ook wel Knopherik genoemd, wordt ingezaaid  en zo kan ik goed in de gaten houden wanneer de radijs bloeit.

Alleen,  deze zomer ging dat  bijna mis.  Door al het prutweer fiets ik veel te weinig en toen het vorige week donderdag  eindelijk weer eens kon,  bleek de radijs al volop te bloeien. Hoogste tijd dus om daar weer eens reeën te gaan spotten!

Dat lukte niet eerder dan afgelopen dinsdagavond, Yvonne ging gezellig mee, en bij aankomst wisten we niet wat ze zagen!  De radijs staat zó ontzettend hoog, té hoog eigenlijk, het slechte weer is blijkbaar toch wel groeizaam :-)

We staan er nog maar net als deze mooie reebok uit de dekking komt

en heel even stil staat om ons nieuwsgierig te bekijken

voordat hij in de zee van witte bloemen verdwijnt.

Zo, dat is een lekkere binnenkomer!

 Vanaf dat moment wordt het een  moeizame maar spannende  zoektocht tussen de bloemetjes.

Als de reeën lopen te grazen, dan zie je ze echt niet tussen de te  hoge planten, 

dus steeds is het een aangename verrassing als er ergens ineens een koppie  tevoorschijn komt

 Deze reegeit verdrinkt zo ongeveer in de bloemenzee 

Deze foto's heb ik behoorlijk gecropt, niet omdat ik de reeën persé close in beeld wil, 

maar omdat de donkere bosrand op de achtergrond zo hard afsteekt bij het witte bloemenveld

 Maar op één plaats bloeit voor de bosrand  het Vingerhoedskruid, 

kijk, dat oogt toch even wat anders, nu mag de achtergrond wel in beeld

Dit veldje op de Westerheide is een geliefd plekje om reeën te fotograferen.

Medeblogster  Gonnie  wilde ook dolgraag hiervoor een keer naar Laren/Hilversum komen, dus we keken het weer even aan en maakten toen een afspraak in de vroege ochtend van afgelopen donderdag.
De avond lijkt een geschikter tijdstip, maar ja, donderdagavond werd er een stevig onweer voorspeld

Tja,  en als iemand dan helemaal uit Brabant komt om reetjes in de wilde radijs te zien,  

dan hoop je heel hard dat ze die ook echt te zien krijgt.  

En gelukkig lieten ze zich zien, maar niet zoveel als dinsdagavond

 Al rond een uurtje of zeven verdwijnen ze in de dekking van het aangrenzende bos, 

dat als rustgebied  niet toegankelijk is

We hopen toch op meer,  dus we wachten nog een poosje,  en ach, dat konijntje is ook wel heel erg lief

 De Schotse Hooglanders lopen ook in de buurt.

Scherpstellen op de ogen, zo  hebben we geleerd, maar hoe doe je dat hier ?  ;-)

Rond een uurtje of 8  lijkt niet zinvol om nog langer bij de Wilde Radijs te wachten op reeën,

 en we besluiten om naar de andere kant van de Westerheide te gaan om daar ons geluk te beproeven, 

en ik heb stille hoop om daar reekalfjes te zien

Met de kalfjes gaat het niet lukken, maar deze reebok komt lekker dicht in de buurt

 Ik wilde eigenlijk een keuze maken uit deze twee foto's,  maar ik plaats ze toch allebei

 omdat ik het interessant vind om te zien wat het zonlicht doet. 

Bij de vorige foto kwam de zon net even beter door, het beeld oogt daardoor dan 

ook zonniger, maar je ziet ook meteen de schaduw in de nek veel duidelijker.

Wat dat betreft troffen we perfect weer, 

de  zon werd meestal gedimd door wat dunne bewolking

 Wat verderop zien we ook nog een reegeit

en ook die krijgen we nog van dichterbij te zien

Fijn,  Gonnie is niet voor niets gekomen!

Slotwoordje:  
Rond een uur of half 10  is ook hier het feest afgelopen.  Ik heb voor Gonnie nog wat andere plannetjes in petto, en het eerste is de ooievaars. Maar....  het nest is leeg...
We horen dat het ouderpaartje een nogal onervaren  stel ouders was,  en zij hebben hoogstwaarschijnlijk de kleintjes niet goed genoeg beschermd tegen aanhoudende regenbuien,  de jongen zijn daardoor te koud geworden en hebben het niet gered :-(
Een trieste afloop  en er komen dus geen foto's van jonge ooievaartjes.
Gelukkig heb ik nog meer plannetjes bedacht, dus Gonnie en ik stappen in de auto voor het volgende fotoproject...

Kraambezoek

De ooievaar is langs geweest..... bij de ooievaars  ;-)

Het nest waar ik in april de parende ooievaars zag, heb ik de laatste tijd natuurlijk in de gaten gehouden, en toen ik tijdens het voorbij rijden de ooievaars telkens zag staan op het nest, wist ik dat er niet meer gebroed werd, dus er moeten kleintjes zijn!

Afgelopen zondagmorgen, toen zowaar de zon uitbundig scheen,  ging ik op 'kraambezoek'

 Ze hebben toch maar mooi een fotograafvriendelijk nest gemaakt, heel veel bomen in de omgeving,

 maar  op deze boom heb ik helemaal vrij zicht.  

Dus ik installeer me daar en verheug me op kleine ooievaartjes

 Maar die zie ik maar helemaal niet  :-(

Pas na heel lang wachten zie ik een héél klein koppie 

boven de rand van het nest uit.

Met wat moeite zie je net een half kopje plus één oogje.

De foto is helaas net niet helemaal goed scherp, sorry...

Intussen amuseer ik me prima met de ouders, leuk, dat klepperen !

Ik had natuurlijk beter op moeten letten, dat klepperen kondigde de komst van 

de wederhelft aan, het klepperen hoort bij het begroetingsritueel.

Het aanvliegen mis ik dus,  maar de rest van de begroeting, 

waarbij kop en hals achterover worden gebracht,  

die heb ik gelukkig wel te pakken

 En nu?

Ik koester de hoop dat er jonge ooievaartjes gevoerd gaan worden

 Ze lijken zich hier wel om het jong te bekommeren, maar verder gebeurt er helemaal niets

Ik heb nog een hele poos staan wachten, maar kreeg helaas geen kleintjes meer te zien.

 Een andere keer dan maar in de herkansing.

Ik sta in een mooi veldje vol grassen, wilde bloemen en beestjes,  

het begint dus letterlijk en figuurlijk te kriebelen,  

tijd voor macro!  

Die foto's komen een andere keer,  ik blijf nu nog even in de kraamkamer:

Jonge zwaantjes!

Nog niet eerder heb ik die voor de lens gehad,

 dus als ik na een dagje-macro-met-Von ( 13 mei ) terug naar huis rijd, 

staan we onderweg ineens boven op de remmen als we een zwanenfamilie in de sloot zien.

Gelukkig slepen wij altijd alles mee, dus de kofferbak gaat open en de telelens komt eruit

 Ik had met deze serie nog helemaal niets gedaan, 

ik was er namelijk eigenlijk niet zo kapot van.

Het licht zat weliswaar mee, en ze zaten mooi dichtbij, maar toch... 

het waren allemaal van die foto's met halve zwaantjes in beeld,  of, 

 zoals hier,  mis ik net een stukje van de grote zwaan

 Een voorbeeld van halve zwanen,  maar ja,  ze zijn toch wel heel erg lief  ;-)

 Nog meer van dat halve werk ;-)

Het kleintje op de rug maakt wel een heleboel goed!  

Gelukkig toch ook nog eentje helemaal in beeld,

maar die is net niet lekker scherp op het koppie 

en ook geen mooi lichtje in het oog.

Dus,  ik heb grote bewondering voor degenen

die een zwanenfamilie goed in beeld krijgen,

pff, het lijkt zo simpel, maar dat is echt een moeilijke opgave!

Slotwoordje:
Over kraamkamers gesproken:   eind maart liet ik zien hoe de pimpelmeesjes een 'boothuisje' aan het bouwen waren. Met dat nest is het helaas nooit wat geworden, misschien werden ze zeeziek,  of kwamen ze er achter dat het in die aluminiummast wel eens een beetje te warm zou kunnen worden?
Inmiddels ontdekte ik afgelopen zondag nog een andere toekomstige kraamkamer:

 Zwarte Sterns!

Op uitgezette vlotjes wordt volop gebroed,

dus binnenkort op kraambezoek bij de Zwarte Sterns?

Bonte Vliegenvangers

Toen het rond de Pinksterdagen zowaar even zomer was, ontdekte ik tijdens een van mijn fietstochtjes van/naar het werk een nestkastje met Bonte Vliegenvangers. De volgende avond heb ik daar een poosje staan kijken,  de vogeltjes vlogen af en aan, en zaten regelmatig op een paar takken vlak voor het nest,  tijd dus voor een bezoekje mét camera.
Twee weken geleden, de vrijdagavond voor pinksteren, namen Yvonne en ik in de buurt van het nestkastje een mooi plekje in. Om de boel niet te verstoren hadden we een camouflagekleedje meegenomen, waaronder we ons, al giechelend,  verstopten  ;-)

Al gauw laat mannetje Bonte Vliegenvanger zich zien. 

En natuurlijk doet hij dat op de tak die het verst bij ons vandaan is :-(

Maar dat is niet het ergste... het blijkt dat onze lenzen bij  deze achtergrond van veel bladeren

niet automatisch willen scherpstellen op dat hele kleine vogeltje. 

Het moet dus handmatig,  en dat is best even wennen.

Zó moeilijk om te zien of het scherp is,  en dan zit je ook

 nog telkens met dat camouflagenet in de knoop!

Draaihals....   o nee, dat is een ander vogeltje ;-)

Het vrouwtje komt aanvliegen met een snavel vol insecten, 

mooi!  nu weten we zeker dat er jongen in het nestkastje zitten

En dan vliegen ze steeds af en aan met lekkere hapjes voor het kroost

 We raken bijna in de stress van het draaien aan de scherpstelring, 

en omdat we samen onder één kleedje zitten, gebeurt het nogal eens dat 

ik daarbij aan het net trek, waar onze lenzen doorheen steken, 

en dat betekent ongewenste beweging. 

Sorry Von!

Mannetje heeft een lekker rupsje

Hij levert dat bij de jongen af,  en  zit vervolgens weer startklaar voor de volgende vlucht

Bij het steeds wisselen tussen de takken en het nestkastje moest ik
 iedere keer de belichtingscompensatie bijstellen.
Dit deed me besluiten om de camera eens van de Diafragmastand af te halen,
 en te kiezen voor de M-stand,die gebruik ik eigenlijk bijna nooit. 

Maar ik moet zeggen,  in deze situatie was dat ideaal, het werkt veel sneller.

Gossie,  kijk me nou toch zitten,   M-stand, handmatig scherpstellen,  camo-kleedje,

het is net écht !!

Nóg meer rupsjes, dit keer aangevlogen door het vrouwtje.

Het vrouwtje dook ook regelmatig het nestkastje in en vloog er

dan uit met de pakketjes uitwerpselen van de jongen.

Herhaalde malen heb ik geprobeerd om dat te fotograferen,

maar steeds waren het bewogen vogels, omdat de sluitertijd ondanks

ISO 1600 zo rond de 1/250 sec zat.

Geen vliegende Bonte Vliegenvangers dus.

Of ????

Ik heb even ongelooflijke mazzel!

Het vrouwtje verdwijnt in het kastje, terwijl het mannetje aan komt vliegen

Zij verspert de doorgang  dus hij blijft 'in de wacht'  hangen

en dat doet hij precies in mijn scherptegebied,  niet te geloven!

Vrouwtje komt weer naar buiten

Vliegt weg, maar bedenkt zich en remt af

en vliegt terug naar het nestkastje,  en wéér zo'n mooi moment waarbij ze even stil hangt, 

met alleen beweging in de vleugels

Alles bij een sluitertijd van 1/200 sec.

Ik ging er helemaal vanuit dat dat nooit gelukt kon zijn,  

en ik kon dus mijn ogen niet geloven toen ik de beelden terug keek, jippie!!!

Bedankt voor deze mooie vliegshow,  Bonte Vliegenvangertjes,  ik heb van jullie genoten!!!

Slotwoordje:

Natuurlijk had ik ook graag nog een keer de jongen met hun koppies uit het nestkastje willen zien,  maar tijd ontbrak en het weer zat ook niet bepaald mee, maar niet zeuren,  met deze serie ben ik blij!