Een bloemig blogje

Ik doe eigenlijk nooit wat met bloemen, nou oké,  uitzonderingen zijn er natuurlijk,  een bloempje in het wild dat me aanspreekt,  daar ga ik wel voor door de knieën, en in het voorjaar mag ik me graag amuseren bij de bollenvelden, maar verder,  nee, eigenlijk nooit bloemen.

Tot afgelopen dinsdag.

Ik ging naar het bos om paddenstoelen te zoeken, en zag dat de Siertuin van de 's Gravelandse Buitenplaats  Gooilust open was,  dus ik ging even kijken. Het was nog vroeg,  dus dit keer weinig kans dat ik net als in het voorjaar weer opgesloten zou worden ( klik hier voor dat avontuur )

Deze witte bloemen vond ik erg fotogeniek,  de omstandigheden waren ideaal, geen zon en geen wind, dus ik heb eens lekker met de bloemetjes gespeeld en de paddenstoelen even laten wachten



Wat is dat nog moeilijk om goede bloemenfoto's te maken.
Wanneer ik beelden van anderen zie, dan lijkt het altijd zo simpel, maar zelf doen, dat viel me dus echt tegen. Ik heb wat gestoeid met uitsnedes en scherptediepte,   en ik hoop dat het ergens op lijkt ;-)

Slotwoordje:
Diverse paddenstoelen heb ik later ook nog gevonden, maar deze frisse beelden vond ik wat meer passen bij het heerlijke nazomertje dat we deze week beleven.
Zoals gezegd,  is dit soort fotografie eigenlijk nieuw voor me, ik vond het onverwacht leuk om te proberen, maar ik ben er niet zeker van of mijn probeersels nou ook echt geslaagd zijn of niet, enfin,  dat hoor ik vast wel ;-)

Hoge Veluwe

De Hoge Veluwe is momenteel erg  'hot'  in blogland, de Bronst van de Edelherten is in volle gang,  dus menigeen schaart zich tussen de dikke rijen fotografen langs de Wildbaanweg om dit spektakel te aanschouwen.
Ja,  ook ik dus,  al moet ik zeggen dat de beelden van de drukke wildbaan me aanvankelijk behoorlijk tegenstonden, maar ach, verstand op nul  en gewoon genieten!
Op initiatief van Ghita hadden we afgelopen donderdag met een aantal bloggers in de tweede helft van de middag afgesproken, maar Yvonne en ik gingen al vroeg op pad om een mooi dagje Veluwe te doen


Maar we gingen niet vroeg genoeg :-( 
Het boshutje stond op ons programma om vogeltjes te zien en te fotograferen, maar helaas,  Greet en Arjen hadden hetzelfde idee,  maar waren net wat eerder, dus helaas pindakaas,  er was niet meer genoeg plaats in het hutje. We besloten om toch even te blijven  en  het enige beschikbare plekje om de beurt te delen

 Ik mocht eerst, maar kwam er al snel achter dat er wel héél weinig licht was,  en als  muisje dan beweegt, ja,  dan krijg je dit  ;-)

 Gelukkig zat het muisje ook eventjes stil !

Vogeltjes lieten zich helaas niet zien...

 tot dat Yvonne aan de beurt was om achter het kijkgat te gaan zitten, toen kwamen er eindelijk  wat gevederde vriendjes langs. Dus ik deed voor de grap een poging om vanuit mijn vierderangs staanplaats over de hoofden heen dit mismaakte koolmeesje te platen, beslist geen wereldfoto, maar zo vanuit slechte positie en uit het handje toch redelijk gelukt

Greet en Arjen stapten op, en al snel stonden Miranda en Ghita aan de deur, dus wederom volle bak in het piepkleine hutje. Omdat de vogeltjes zich toch nauwelijks lieten zien, maakten we de plaatsjes vrij en gingen we  alvast richting Wildbaan

Daar stonden rond de klok van één uur al auto's, het is eigenlijk te gek voor woorden,  we parkeerden alvast naast Greet, Arjen, Ben en Arie  en gingen de nabijgelegen zandverstuiving verkennen



 Na een sombere ochtend hebben we nu prachtige hollandse wolkenluchten

 dus het polafilter komt uit de tas,  en het is telkens weer verrassend om te zien wat een effect dat heeft

 Grappig, je zoekt naar een boom of zo in die zandvlakte, maar de eerste twee foto's zónder boom vind ik dank zij de wolkenlucht toch zeker niet tegen vallen

 De foto's van de zandverstuiving zijn voor mij  de best geslaagde foto's van de dag, die van de herten vallen kwalitatief helaas tegen, ik wist ze jammer genoeg niet scherp genoeg te krijgen, maar de momenten maken heel veel goed!

 Al gauw na het strooien van de appeltjes komen de hindes uit het bos,  en yes!  het kalfje, dat ik al in diverse blogs voorbij zag komen,  loopt erbij

 De groep hindes wordt gevolgd door het plaatshert

 Die verdient wel een soloplaatje, maar de hoofdrol is vandaag niet voor hem vastgelegd, maar voor dat hele kleine eigenwijze kalfje

 Die kleine dondersteen heeft zich losgemaakt van de roedel en staat heel stoer naar alle fotografen langs de wildbaan te kijken, wat een heerlijk dier!

Dan komt ie ineens terug en begint samen met zijn moeder in het poeltje te plonzen, een waar feest om te zien,  iedereen stond hardop te lachen,  maar o zo moeilijk om dat netjes op de foto te krijgen.

Het meest storend vind ik de lelijke achtergrond,  en ook onscherpe heide op de voorgrond draagt niet bij aan een mooi plaatje

Mama is net zo gek als die kleine,  die heeft het dus niet van een vreemde ;-)

 De modder vliegt alle kanten uit, wat een feest!

 Na het gebadder en gespetter krijgen ze de kolder in hun kop en rennen en vliegen ze rond

Het is nauwelijks te fotograferen, Arjen maakte een filmpje, dat was een goed idee, en het is de moeite waard om het op zijn site  te bekijken

 Onder luid gejoel en gelach maakt het kalfje een mega-jump! 

 Rond een uur of half 7 is het veld nagenoeg leeg, dus we besluiten te vertrekken.

 Ai,  als ik naar deze kant van het veld kijk,   bekruipt me het gevoel van:  

 waarom kregen we ze niet tegen deze achtergrond te zien,  zoveel mooier....

Nou ja,  niet zeuren,  we hebben genoten, weliswaar niet echt van de bronst, weinig burlen en macho,  maar het kalfje, dat was echt super!!

 Tegen beter weten in kijken we nog even in het boshutje, het is gewoon al te donker, en  net als ik het roodborstje bij 3200 iso probeer ( resultaat valt mee!)   gaat de telefoon: 

Gonnie:   ze staat nog bij het veld, de herten zijn teruggekomen,  en het kalfje drinkt bij zijn moeder...

Tja, soms maak je verkeerde keuzes, maar  je kunt nu eenmaal niet alles hebben.....

Slotwoordje:

Ik heb de gewoonte om mijn berichtjes in chronologische volgorde te plaatsen,  van die gewoonte ben ik dit keer afgeweken, deze serie was eigenlijk nog helemaal niet aan de beurt.

Maar omdat we met een heel stel bloggers waren, en we deze dagen vrijwel allemaal online komen met onze serie,  wilde ik niet achterblijven, het is gewoon te leuk om elkaars belevenissen te zien.

Volgende keer dus waarschijnlijk terug in de tijd

Nazomeren in Meijendel

Vrijdag 9 september
Met Ghita heb ik afgesproken om eens naar Meijendel te gaan, het duingebied tussen Wassenaar en Scheveningen.  De weersvoorspellingen beloven regen, maar we besluiten om toch te gaan, gewoon regenpak en paraplu mee.  Dat past alleen niet allemaal in mijn rugtas,  dus ik moet kiezen wat ik aan foto-apparatuur meeneem, een moeilijke keuze voor iemand die altijd alles meesjouwt, maar uiteindelijk ga ik met alleen de macrolens op stap



 Gezien het weer zijn we allebei helemaal in voor een herfstwandeling, en verwachten we volop paddestoelen te zien en te fotograferen. Dat pakt echter heel anders uit,  het gaat onverwacht een nazomerse wandeling worden.

Dat begint al bij een klein veldje vol met lila/blauwe bloemetjes,  de Blauwe Knoop.

Het gonst er van de vlindertjes, bijtjes, hommeltjes,  dus al gauw liggen we tussen al dat moois op de grond,  ja hoor, schone broek meteen weer vies ;-)

 Ik heb de hele zomer nog nauwelijks vlinders gezien danwel gefotografeerd

 dus  het Witje en  het Bont Zandoogje op deze mooie bloemetjes  maken me wel blij

 Wat verderop zit een Groene Stinkwants,  wat een camouflagekleur hebben ze toch,  je zou er zo aan voorbij lopen. Zo met alle tonen groen vind ik het zelf een geslaagd plaatje

 Natuurlijk wil ik ook iets van  Meijendel laten zien, maar de macrolens beperkt me bij het maken van mooie landschapsopnamen. Toch een plaatje, gewoon voor het idee

Meijendel, een waterwingebied beheerd door Dunea,  is een gevarieerd duingebied. We hebben drie gemarkeerde wandelroutes aan elkaar geknoopt, die leiden ons door bossen,  en door zowel droge als natte duingebieden

 Bij een watertje in zo'n nat gebied vliegen een heleboel heidelibellen als tandems rond. Een hele poos hebben we aan de waterkant gezeten in de hoop dat ze eens gingen zitten,  iets wat ze niet van plan waren, dus toen maar vruchteloze pogingen gedaan om ze in de vlucht te pakken. Onbegonnen werk.....

 dus groot was de verrassing dat er toch één foto een beetje gelukt is!

 In de zanderige oever valt dit plantje met zijn rode vruchtjes me op, nooit gezien, wat is dit?

Uiteraard heb ik het opgezocht,  en het plantje luistert naar de best logische naam "Aardbeispinazie".
Aardbeispinazie is een ouderwetse groente, waarvan de blaadjes als spinazie worden bereid.
In  het wild is het een zeldzaam plantje, dat hier in Meijendel en in andere duinregio's wel wordt gezien. Mogelijk is deze groente hier vroeger op de duinakkertjes gekweekt, en hebben de plantjes zich hier weten te handhaven?

 De vorige foto had ik gemaakt om het hele plantje te zien,  nu nog even een 'voor het mooie'

 De wandeling brengt ons naar een nagenoeg verlaten strand

 Boven Scheveningen hangen donkere wolken, 

wij hebben tot nu toe geluk,  het zonnetje schijnt zelfs af en toe

 We beginnen aan de terugweg,  en het valt ons op dat de kleuren al een beetje herfstachtig worden,  nou vooruit, laten we het nog eventjes nazomers noemen ;-)

 Na het mooie blauwe veldje in de ochtend, komen we nu langs heel veel gele bloemetjes, als ik het goed heb het Jakobskruiskruid. Leuk, weer beestjes fotograferen!
 Hier heb ik eens gespeeld met een kleine scherptediepte ( f/5.6) , het resultaat bevalt me wel

Voor het Stippelmotje gebruikte ik f/7.1  maar dat blijkt niet voldoende om het hele motje binnen het scherptegebied te hebben.  Ik moet zeggen dat ik zo langzamerhand wel een beetje het gevoel hiervoor ontwikkeld heb, maar het gaat toch nog regelmatig mis

 Jippie,  nog  een vlindertje,  dit keer het Kleine Vuurvlinderje

Het laatste deel van de wandeling gaat door een prachtig duinbos,  we gaan heuveltje op, heuveltje af, en telkens is het een verrassing wat we te zien krijgen.

Een andere verrassing is dat we het de hele dag droog gehouden hebben!

Het is dus geen herfstwandeling geworden,  en ook geen paddestoelenblog,  maar als besluit van deze nazomerse serie toch een paddestoeltje, een ieniemienie tussen het mos op een boomtak.

Dit was zó klein,  echt een paar milimeterjes,  dus ik stond er helemaal van te kijken dat ik het zwammetje redelijk scherp heb gekregen, ik vind het eigenlijk best een  aardig plaatje geworden

Slotwoordje:

Ghita en ik hadden weer een heerlijke dag,  Meijendel is zeker de moeite waard. Ik had er graag meer van laten zien, maar de lenskeuze beperkte me nogal.  Gewoon nog een keertje teruggaan lijkt me een goede oplossing, en dat zal ik ook zeker nog eens doen.

Overigens had ik het regenpak rustig thuis kunnen laten,  gelukkig maar ;-)

Dauw

Ik heb nog een paar vakantieblogjes te gaan,  dus vandaar dat  dit bericht  de Vogeltjes bij de Zuidpier nogal snel opvolgt.    Even terug naar zaterdag 3 september, een warme zomerse dag,  die begint met nevel en hier en daar zelfs dichte mist.   Op deze mooie vroege ochtend ga ik in de AWD  ( Amsterdamse Waterleiding Duinen)  op zoek naar beestjes, het liefst natuurlijk libellen en vlinders, met dauwdruppels.  Nou, dat lijkt vrij simpel, want alles is kletsnat van mist en dauw.  Toch valt het tegen,  ik zie nauwelijks insecten,  en realiseer me dat ik ook helemaal niet weet waar die zich in de nachtelijke en vroege-ochtenduren ophouden.    Ik kruip dus vergeefs zoekende  door het natte gras, en vind niet meer dan deze langpootmug.....

Oké, in ieder geval een insect vol met dauwdruppeltjes gevonden, maar waar ik nu tegen aan loop is het geringe licht,  want de zon wil er nog niet doorkomen, tja,  het is me duidelijk,  statief mee was verstandig geweest, nou ja, dan de ISO maar omhoog, maar dat is niet genoeg om die hele fijne drupjes scherp in beeld te krijgen.  Een goede les voor een volgende keer!

't Is nogal cliché,  een  spin in een web met dauwdruppels als pareltjes, maar het is wél mooi!

Eigenlijk is alles prachtig als je je ogen goed de kost geeft

Elk takje, sprietje, vruchtje is omlijst door fijn spinrag en dauw

Een laatste bloemetje van het Slangenkruid is bijna onherkenbaar vermomd

Wanneer een zonnestraaltje door de dichte mist probeert te breken, ben ik totaal verrast door de sprookjesachtige  wereld waar ik zo maar midden  in zit.

Op goed geluk richt ik de camera en druk ik af, het resultaat valt me zeker niet tegen

Dan wordt mijn sprookjeswereld verstoord door een groep joggers die aan de rand van mijn bloemenveldje luidruchtig hun warming-up gaan doen,  jawel hoor,  ook zij mogen van mij op hun manier van de zaterdagochtend genieten, alleen hoef ík het niet mee te beleven,  ik duik dus het aangrenzende bos in

Hier geen dauw, maar wel een mooie bruine kikker ( die in de praktijk eigenlijk meer groen lijkt )

Ik wil altijd maar alles zo close mogelijk in beeld, en waarom? ik weet het niet, misschien is het nog steeds de fascinatie, dat ik door de macrolens alles zo goed kan bekijken, en leer ik nog eens om hier wat genuanceerder mee om te gaan.

Wat ik hier mooi vind zijn de lijntjes van het spinnenweb achter de kikker

Aan de andere kant van het bosje kruip ik er weer uit, de joggers zijn inmiddels aan het joggen, dus de rust is weergekeerd, en ik amuseer me met deze sprinkhaan,  die zich zonder morren verplaatst naar het takje dat ik hem voor houdt, fijn, zulke meewerkende beestjes ;-)

Een sprookjesachtige ochtend.....maar  niet als ik voor dit LHB-tje  op de grond lig.... brandnetels en mieren ......  past meer bij een horrorverhaal dan bij een sprookje  :-(

Als 'troost'   het beeldige bloempje van de Stijve Ogentroost, compleet met fijne dauwdruppeltjes

Slotwoordje:

Rond de klok van half elf weet de zon door de mist heen te komen, het wordt een echte zomerdag,  enneh.. nog steeds vakantie!  dus ik verwissel mijn vieze natte kleren voor een zomers tenue, geniet van een vroege lunch op het strand, en zet daarna mijn stoeltje bij de branding,  Yeah .....Vakantie!!