Etagewoning ;-)

Het aardige van Grote Bonte Spechten vind ik toch wel het lawaai dat de jonkies maken! 

Zo fietste ik laatst na het werk naar huis en werd ik getrakteerd op enorm veel geschreeuw, waardoor ik het spechtennest gemakkelijk kon traceren.

Het ónaardige van de Grote Bonte Spechten is dat hun nest vrijwel altijd op een donkere plek in het bos zit. Maar ja,  daar zijn het natuurlijk bosvogels voor ;-)

Toch schatte ik mijn kansen hier best goed in, want de boom waarin ze nestelen staat redelijk vrij.

Dus ging ik de volgende dag - afgelopen vrijdag -  mét camera terug.

1/800 - f/6,3 - iso 2500

Ik heb mij nog maar net achter een boom geïnstalleerd als één van 

de jongen al schreeuwend op de uitkijk staat.

Vrijwel direct kwam een van de oudervogels voeren,  

maar mijn camera-instellingen bleken niet goed.

Te weinig scherptediepte, waardoor jong en ouder niet allebei scherp zijn.

1/200 - f8 - iso 2500

Gelukkig blijken de ouders af en aan te vliegen, waardoor ik meerdere kansen kreeg,

en na nog heel wat mislukkingen en nóg meer aanpassingen in de instellingen,

lukt het me eindelijk om een voermomentje vast te leggen.

Joepie!!

1/500 - f/7,1 - iso 3200

 'Ja kind,  je hebt je hapje nu gehad',  lijkt papa specht te zeggen

1/500 - f/7.1 - iso 3200

'Niet zo blijven schreeuwen,  mama komt zo, dan krijg je weer wat' 

1/500 - f7.1 - iso 6400

Kijk,  daar is mama met een snavel vol lekkere hapjes.

Maar.... ze lijkt te twijfelen,

moet ik nu de bovenste of de onderste nestopening hebben?

1/320  - f/8 - iso 2000

Hmm.... beneden zit niemand,

waar zijn die kinderen gebleven?  

1/320 - F/8 - iso 6400

Boven dan?? 

Nee,  daar zitten ze ook niet.

Uiteraard sta ik ook steeds te twijfelen of ik nu moet anticiperen op boven of onder.

Ik heb zo'n etagewoning trouwens nog nooit gezien!

De iso heb ik intussen flink opgeschroefd om voldoende scherptediepte te

kunnen halen bij een nog aanvaardbare sluitertijd.

1/320 - F/8 - iso 6400

En dan gebeurt het!

Zowel op de boven- als de benedenverdieping van de etagewoning

verschijnt een jonge specht.

1/320 - F/8 - iso 6400

En ik prijs mijzelf heel gelukkig met dit unieke moment,

én met mijn juiste camera-instellingen ;-)

1/1000 - f/6.3 - iso 2500

De beneden-bewoner had het nakijken bij dit voedermomentje,

maar hij/zij kijkt zo lief, dat paps en mams vast nog wel een keertje langskomen.

En ik?

Ik ga heel tevreden naar huis om snel de foto-oogst te bekijken!

Slotwoordje:

Ik had hier echt ontzettend veel geluk.

De ouder-spechten vlogen af- en aan,  en ik kon vanaf meerdere kanten fotograferen.

De volgorde zoals ik de foto's met het verhaaltje geplaatst heb, is dan ook niet de volgorde waar in ik de foto's gemaakt heb. Zó hard kan ik niet lopen naar een ander standpunt :-)

Schoon schip

Met wat leuke foto-uitstapjes in het vooruitzicht is het weer even tijd om 'schoon schip' te maken, oftewel wat foto's in mijn blog plaatsen die anders op de harde schijf dreigen te blijven staan.
Want ja,  hoe gaat dat?  als ik thuiskom met een hoop nieuw fotomateriaal (en ik denk / hoop dat dat gaat gebeuren!)  dan ben ik vaak geneigd om die foto's voorrang te geven, zodat andere plaatjes nooit meer aan bod komen.
Even opruimen dus!

Na dat ik op 1 april wat mooie uurtjes bij de Lepelaars had doorgebracht,

bedacht ik dat als het weer eens zo mooi zonnig was aan het einde van de middag ik

ook maar eens bij de Aalscholvers in de AWD moest gaan kijken.

Bijna schoot het erbij in,  maar op 15 april waren de Aalscholvers dan toch aan de beurt.

Jonge aalscholvertjes kon ik op de nesten nog niet ontdekken,

maar het was erg leuk om een poosje naar alle bedrijvigheid te kijken.

Er wordt nog steeds hard gewerkt aan de nesten.

Wat glanst het zwarte verenpak mooi in het zonlicht!

Tot  zover de Aalscholvers.

Ondanks al mijn gemopper over de moeilijkheidsgraad

van vogelfotografie in mijn vorige blog

ging ik op dinsagavond  13 mei na het werk

toch nog een keertje terug naar de Eempolder.

Niet een Pieper óp een paaltje,

maar een Graspieper ín een paaltje.

Zo lijkt het tenminste :-)

De Grutto's hadden geen zin in 'paalzitten'

maar luidkeels roepend in de vlucht, 

dat leverde ook leuke plaatjes op.

Meer geluk dan wijsheid natuurlijk,

maar in elk geval vind ik de beweging in de vleugels wel gaaf!

Tot besluit nog een paalzittertje, de Witte Kwikstaart.

Slotwoordje:

Zo,  'schoon schip'  is gemaakt,   dus ik ben helemaal klaar voor de volgende ronde!

Nou ja,  ik moet eigenlijk nog meer  'schoon schip' maken:

De blogjes van andere bloggers heb ik de laatste twee weken wel allemaal bekeken, 

maar het is er ( nog)  niet van gekomen om een reactie achter te laten, ik ga mijn best doen om de achterstand in te lopen, maar ik beloof niets,  sorry,  soms komt het er gewoon niet van, en het mag toch ook geen verplichting worden,  dan is het niet leuk meer, toch?

Het zit wel 'Snor'

Na een heerlijke macro-middag op zondag 4 mei rijden Gonnie en ik, enigszins stinkend naar daslook,  naar de Eempolder om weidevogels te fotograferen.

Vogels fotograferen blijf ik steeds maar moeilijk vinden, met name bewegingsonscherpte is voor mij een groot struikelblok,  maar vanuit de mobiele schuilhut, met de camera stevig op de rijstzak, zit dat gelukkig wel snor.

We hebben de pech dat de beloofde zon zich niet laat zien,  mooi warm avondlicht kunnen we dus wel  vergeten,  jammer,  maar het is toch genieten in de polder.

Een deel van deze serie blijkt vrijwel hetzelfde als die van Gonnie,

die haar blog van de Eempolder al heeft geplaatst.

Dat krijg je als je samen in de mobiele schuilhut zit ;-)

Ook bij  mij wat fluitenkruid bij de grutto-op-paaltje,

in een poging om het plaatje toch iets extra's mee te geven

 nu lucht en licht helemaal niet meewerken.

Nee, aan de Grutto's ligt het niet, dat ik nauwelijks foto's van ze plaats,

de paaltjes langs de weg waren goed bezet, echt genieten, 

maar het is die afgrijselijke saaie lucht, die bijna alle foto's in de 

prullenbak heeft laten belanden.

Bij de kleinere vogeltjes kon ik de lucht gelukkig buiten beeld laten.

Leuk,  dit Graspiepertje met zijn snaveltje vol rupsjes!

Ik heb maar eens voor een iets minder voor de hand liggende compositie gekozen.

Gonnie ondekt het Witte Kwikstaartje

en we kunnen er allebei een aantal plaatjes van schieten

voordat hij er vandoor gaat.

Fotograferen vanuit de auto doe ik eigenlijk vrijwel nooit,

maar ik moet zeggen dat het wel kansen biedt,

die je anders echt wel op je buik kunt schrijven.

Nogmaals een Graspieper.

En nog maar eentje,

om te compenseren dat mijn Tureluurs en de Grutto-kuikens

het blog wegens onscherpte niet hebben gehaald :-(

De tijd vliegt voorbij,  en voordat we het weten 'gaat het licht uit'.

Toch nog een laatste foto:
'Shit!  wat een muggen!'

De volgende ochtend gaan we verder vogelen, de Groene Jonker staat op ons programma.

Behalve deze kleine pulletjes bak ik er aanvankelijk helemaal niks van,

het wil echt niet lukken,  zie je wel, 

 'vogels-fotograferen kan ik gewoon écht niet' 

denk en roep ik dan :-(

Eigenlijk weet ik wel wat ik verkeerd doe,   ik heb gewoon te weinig geduld,

en te weinig kennis van het gedrag van vogels.

Ik moet het dus hebben van mazzelmomenten.

De alom aanwezige Rietzangertjes krijg ik maar niet in beeld,

Rietgorsje gelukkig wel.

En dan zit het met die mazzelmomenten ineens helemaal  'snor' ;-)

Deze Snor zit uit volle borst te zingen,  of heet dat 'te snorren'? 

en doet dat tot ons grote genoegen op een acceptabele  afstand.

Keer op keer komt hij terug

Ja,  die werkte even lekker mee, dus toch fijn wat mooie plaatjes kunnen maken,

dat zat wel snor,  dank zij de Snor ;-)

Slotwoordje:
Ik kreeg een leuk mailtje vandaag:
Mijn Drieteenstrandlopertjes zijn geselecteerd voor de Birdpix-kalender 2015!
Wow,  Birdpix!  De site waar vogelfotografen de mooiste vogelfoto's plaatsen,  vaak de crème-de-la-crème,  ik had nooit durven dromen dat ik daar een plekje op de kalender zou verwerven.
Ben er erg blij mee!
En met mijn vogelfotografie zit het dus toch wel een beetje snor ;-)

Uiteraard nog even de Drieteenstrandlopertjes!

Witjes

Witjes.

Nee,  deze blogserie gaat niet over vlindertjes,   maar over witte bloemetjes.

Het toeval wil dat ik op verschillende dagen alleen maar witte lentebloeiertjes fotografeerde, 

het leek me daarom wel aardig om ze bij elkaar in een blogje te plaatsen:

Vorig jaar was ik voor het eerst aan het stoeien geweest met Lelietjes-van-dalen.

Ik vond ze mooi en heerlijk geurend, maar om er aansprekende foto's van te maken, 

dat viel me helemaal niet mee, dit jaar wilde ik graag in de herkansing.

In de tuin van de buren nam ik regelmatig even poolshoogte om te zien wanneer ze in bloei staan,

hmm,  nog in de knop, nog maar even wachten dus ;-)

Op maandagochtend 28 april is het zover, ze staan in bloei, en gewapend met statief

en macrolens ga ik een poging doen om er wat van te maken.

Het heeft licht geregend, de druppeltjes maken een mooi kanten mutsje van het bloempje ;-)

Verder wil het me hier in de tuin niet lukken, de lelietjes staan te dicht op elkaar, 

het licht valt niet goed,  dus ik besluit naar Gooilust te gaan, waar ik een mooie groep

Lelietjes-van-dalen in het bos weet te staan.

Ja,  na wat schuiven, draaien en zoeken vind ik hier onder de bomen wel de juiste lichtval

om het wat schilderachtige dat ik zo graag wil  in beeld te krijgen.

Statief heb ik hier niet gebruikt,  daarmee ben ik echt niet flexibel genoeg,

 ik heb zoveel mogelijk steun op de grond en op de rijstzak gezocht.

Wat ik dan nog het moeilijkste vind is om zowel het effect als de juiste compositie te vinden.

Een hele kleine verschuiving van camera en lens kan het gewenste effect al teniet doen.

De lelietjes staan hier voor mijn gevoel net niet op de optimale plaats,

maar beter lukte me gewoon niet.

Ben er niettemin toch wel blij mee :-)

Op mijn terugweg naar de auto zie ik op een late Pinksterbloem een

Klein geaderd witje.

Toch nog een écht witje in deze serie ;-)

Afgelopen zondag ging ik een dag gezellig  met Gonnie op foto-pad.

We beginnen in het Spanderswoud bij een groep Daslook.

Eerst maar eens het vertrouwde recept:

één scherpe ( nou ja bijna scherpe )  bloem met een vervaging er achter.

Vooralsnog kom ik niet verder, 

de inspiratie laat me een beetje in de steek.

Dan maar even met het Fluitenkruid stoeien,

en hierbij merk ik hoe mooi het licht op het frisgroen van een beuk

in de achtergrond valt.

Daar moet ik echt even meer mee doen.

En dan ineens komt de inspiratie weer terug.

Bijna uitgebloeid Daslook met het licht van de beuk in de achtergrond.

Wilde bloemen,   dus een beetje wild mag wel ;-)

En zo kom ik uiteindelijk tot deze heerlijke samensmelting van Daslook en Fluitenkruid.
Wild Romance !

Slotwoordje:

Wat ik bij het maken van deze foto's wederom gemerkt heb is hoe belangrijk het licht is,

en ik krijg het gevoel dat ik de juiste lichtval steeds beter begin te herkennen.

Tja,  Oefening baart misschien echt kunst ;-)

Keten

Weidevogels fotograferen vanuit een vogelhut midden in het plas-dras-weiland,  dat leek ons wel wat!

Op Marken kan dat,  daar staat een tot vogelhut omgebouwde schaftkeet en die kun je huren:

http://photohide-marken.nl/

Von en ik deden dat 24/25 april, en dat werd echt 'keten',  want in deze 'keet' blijf je een nachtje slapen!

Rond half twee worden we op de boerderij van Jeanine en Wim gastvrij ontvangen,

en dan worden we naar de hut gebracht.

Hij staat echt midden in het weiland,  en is helemaal ingericht voor het fotograferen van weidevogels.

Aan 3 zijden van de keet zijn lage kijkgaten aangebracht, 

dus het wordt een laag-bij-de-gronds avontuur ;-)

Gelukkig zijn er schuimplastic ligkussens om het iets comfortabeler te maken.

Nog maar net binnen en geïnstalleerd worden we getrakteerd op een gevecht tussen 

een Kievit en een stel Bergeenden, helaas zijn die foto's niet scherp.

Even later wordt de reden van het gevecht ons duidelijk:

De kievit heeft een nest met 4 jonkies!

Schitterend om te zien die kleine kievitkuikens,

maar voor de foto's zitten ze echt te ver weg.

Eigenlijk zitten bijna alle weidevogels verder weg dan we hoopten,

of wij hebben gewoon te weinig milimeters,

400mm op een fullframe camera is nou eenmaal niet echt veel.

Aanvankelijk komen alleen de Bergeenden wat dichter bij de hut,

maar toch is deze foto, net als de hele serie,  behoorlijk gecropt.

De Tureluurs blijven allemaal op afstand, maar als ze zoals hier op een mooi  plekje zitten,

heb ik daar helemaal geen bezwaar tegen,  het hoeft voor mij niet allemaal zo close.

We treffen het met het licht,  dat is dank zij wat dunne sluierbewolking erg mooi 

voor een tijdstip midden op de middag.

Kwik, kwek en kwak ;-)

Niet helemaal scherp,  en héél erg gecropt,

maar te leuk om niet te plaatsen.

Jammer,  de zon ging hier net even schuil achter wat meer bewolking,

nu mis ik de mooie kleuren van de Kievit.

En als ik nou toch aan het 'zeuren' ben:  

De linkergrasspriet had net wat meer naar links moeten staan

voor meer evenwicht in de compositie.

Het valt allemaal niet mee ;-)

Wat later in de middag komen de Grutto's een beetje binnen ons bereik

en van zo'n spetterende wasbeurt worden we wel blij!

Tureluurtjes, eigenlijk te ver weg,

maar zulke leuke momenten!

Rond een uur of half zes wordt het licht steeds mooier

en werken de Grutto's  even lekker mee!

De Tureluur laat zich ook weer prachtig zien

Zo kunnen we tot zonsondergang nog wel even lekker doorgaan?

( Grasspriet staat hier trouwens wel goed!  )

Helaas, die wens kwam  niet uit,  terwijl we ons vermaken met de Watersnip,

trekt de lucht dicht, en gaat het regenen, later gevolgd door onweer.

Foto's in de regen leken me ook best nog wel aardig, maar licht en kleuren 

waren absoluut niet aantrekkelijk, en bovendien zochten de meeste vogels hun heil elders.

Von en ik installeren ons maar een beetje gemakkelijk in de 'keet',

hapje en drankje erbij, foto's alvast bekijken en uitzoeken,

al luisterend naar de kletterende regen op het dak met af en toe een donderslag,

en dat alles vaak overstemd door een aanzwellend koor van kikkers!

Het heeft eigenlijk wel wat ;-)

Het wordt helemaal keten wanneer het donker gaat worden, 

er is nauwelijks licht, dus onze bedjes maken we voor die tijd in orde.

Het bovenste stapelbed is ons toch wat te acrobatisch en claustrofobisch,

één matras gaat daarom op de grond,  dat is prima te doen,

en dan gaan we met de kippen op stok

en hopen we dat de kikkers ons in slaap zingen.......

Nou,  die kikkers hebben ons vooral vaak wakker gehouden,

maar ik vond het heerlijk om te liggen luisteren naar het kikkerkoor, 

vermengd met roepende grutto's en tureluurs.

Kwart voor 6 ging de wekker,  gauw kijken hoe het buiten is:

Zwaarbewolkt :-(

Dus nog maar even terug naar bed.

Om half 7 kijk ik weer naar buiten,  en zie een rode bol door de bewolking heen breken,

en vlák voor de hut foerageert een Kluut!

Snel opstaan, maar voordat we het kijkluik kunnen openen moeten we eerst de bedden opruimen.

dus tegen de tijd dat ik bovenstaande foto kon maken was het te laat, 

Kluut weg,  en verder geen vogel te zien :-(

Gelukkig kwam de Kluut toch nog even terug,

maar verder werd het niks meer.

Geen mooi licht,  nauwelijks vogels binnen ons bereik,

en we besloten dan ook om half tien te vertrekken in plaats half twaalf zoals afgesproken was.

Slotwoordje:

Wat was  dit een leuk avontuur!  

Toch ging ik naar huis met het gevoel dat het fotografisch allemaal niet zoveel geworden was, tenslotte hebben we eigenlijk alleen maar 's middags een paar uur kunnen fotograferen.

Wat is het dan een lekkere meevaller als er toch een aardige serie op je geheugenkaartje blijkt te staan ;-)